Jesteś w:
Granica
„Człowiek ma w życiu dwa wyjścia: kształtować rzeczywistość lub poddać się jej” - myśl jednego z największych poetów i eseistów XX wieku, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1987 za „uniwersalne wartości całokształtu twórczości literackiej, odznaczające się jasnością myśli i poetycką siłą” Josifa Brodskiego doskonale odnosi się do problematyki powieści Zofii Nałkowskiej „Granica”.
Jej główny bohater niemal całe życie szuka odpowiedzi na to zagadnienie. Szereg kompromisów, jakie podejmuje – zgoda na służalczą współpracę z Czechlińskim i Tczewskimi, romans z Justyną Bogutówną czy w końcu decyzja o samobójstwie – powodują, że jego losy są doskonałą ilustracją podejścia biernego, pasywnego i stagnacyjnego.
Ziembiewicz nie kształtował swojego życia. Poddawał się mu, czego dowodzą ciągły strach o wyjawienie romansu z Bogutówną, obwinienie za jej stan psychiczny Elżbiety czy poddawanie się naciskom miejskiej elity i bycie ich marionetką. Młodzieńcze ideały o uczciwym życiu ustąpiły egzystencji w kłamstwie, obłudzie, hipokryzji.
„Człowiek ma w życiu dwa wyjścia: kształtować rzeczywistość lub poddać się jej”. Rozważ myśl na przykładzie „Granicy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Człowiek ma w życiu dwa wyjścia: kształtować rzeczywistość lub poddać się jej” - myśl jednego z największych poetów i eseistów XX wieku, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1987 za „uniwersalne wartości całokształtu twórczości literackiej, odznaczające się jasnością myśli i poetycką siłą” Josifa Brodskiego doskonale odnosi się do problematyki powieści Zofii Nałkowskiej „Granica”.
Jej główny bohater niemal całe życie szuka odpowiedzi na to zagadnienie. Szereg kompromisów, jakie podejmuje – zgoda na służalczą współpracę z Czechlińskim i Tczewskimi, romans z Justyną Bogutówną czy w końcu decyzja o samobójstwie – powodują, że jego losy są doskonałą ilustracją podejścia biernego, pasywnego i stagnacyjnego.
Ziembiewicz nie kształtował swojego życia. Poddawał się mu, czego dowodzą ciągły strach o wyjawienie romansu z Bogutówną, obwinienie za jej stan psychiczny Elżbiety czy poddawanie się naciskom miejskiej elity i bycie ich marionetką. Młodzieńcze ideały o uczciwym życiu ustąpiły egzystencji w kłamstwie, obłudzie, hipokryzji.