Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Fortepian Szopena jest jednym z najbardziej znanych wierszy Cypriana Kamila Norwida. Napisany w 1863 roku (lub na początku 1864), włączony został do obszernego cyklu wierszy Vade – mecum.
Bezpośrednią przyczyną napisania tego wiersza stała się dewastacja pałacu Zamoyskich w Warszawie, po tym jak próbowano dokonać zamachu na namiestniku carskim. Rosyjscy żołnierze wyrzucili przez okno fortepian, na którym zwykł grać Fryderyk Szopen.
Norwid widział w muzyce swojego przyjaciela – kompozytora obraz sztuki idealnej, wcielenie artystycznej doskonałości. Podmiot liryczny twierdzi, że jego twórczość jest na wskroś polska, narodowa:
Pierwsze strofy wiersza są opisem wspomnień i obrazów dotyczących umierającego już muzyka. Podmiot twierdzi, że alabastrowe w kolorze dłonie Fryderyka zlewały się z klawiaturą jego fortepianu, tworząc harmonijną całość. Jest pewny, że dzieło stworzone z pasji i miłości musi być owocem geniuszu.
Podmiot zadaje pytanie, czym właściwie jest sztuka i gdzie szukać wzorców sztuki idealnej. Mimo, że muzyka Szopena przepełniona jest polskością („dom modrzewiowy wiejski”), to wyrasta z antycznych, biblijnych i mitologicznych źródeł, stąd przywołanie w tekście motywu Chrystusa – Emanuela, postaci Ajschylosa, Orfeusza czy Dawida. Dzięki temu poemat staje się swoistym traktatem o miejscu sztuki we współczesnym świecie. Muzyka Szopena jest w tym utworze dowodem, że sztuka idealna jest niezniszczalna, i mimo iż „ideał -- sięgnął bruku”, idea nadal jest żywa, czy wręcz nieśmiertelna, nieczuła na starania wrogów.
strona: - 1 - - 2 -
Fortepian Chopina - notatka interpretacyjna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimFortepian Szopena jest jednym z najbardziej znanych wierszy Cypriana Kamila Norwida. Napisany w 1863 roku (lub na początku 1864), włączony został do obszernego cyklu wierszy Vade – mecum.
Bezpośrednią przyczyną napisania tego wiersza stała się dewastacja pałacu Zamoyskich w Warszawie, po tym jak próbowano dokonać zamachu na namiestniku carskim. Rosyjscy żołnierze wyrzucili przez okno fortepian, na którym zwykł grać Fryderyk Szopen.
Norwid widział w muzyce swojego przyjaciela – kompozytora obraz sztuki idealnej, wcielenie artystycznej doskonałości. Podmiot liryczny twierdzi, że jego twórczość jest na wskroś polska, narodowa:
I była w tym Polska, od zenitu
Wszechdoskonałości dziejów
Wzięta, tęczą zachwytu
Pierwsze strofy wiersza są opisem wspomnień i obrazów dotyczących umierającego już muzyka. Podmiot twierdzi, że alabastrowe w kolorze dłonie Fryderyka zlewały się z klawiaturą jego fortepianu, tworząc harmonijną całość. Jest pewny, że dzieło stworzone z pasji i miłości musi być owocem geniuszu.
Podmiot zadaje pytanie, czym właściwie jest sztuka i gdzie szukać wzorców sztuki idealnej. Mimo, że muzyka Szopena przepełniona jest polskością („dom modrzewiowy wiejski”), to wyrasta z antycznych, biblijnych i mitologicznych źródeł, stąd przywołanie w tekście motywu Chrystusa – Emanuela, postaci Ajschylosa, Orfeusza czy Dawida. Dzięki temu poemat staje się swoistym traktatem o miejscu sztuki we współczesnym świecie. Muzyka Szopena jest w tym utworze dowodem, że sztuka idealna jest niezniszczalna, i mimo iż „ideał -- sięgnął bruku”, idea nadal jest żywa, czy wręcz nieśmiertelna, nieczuła na starania wrogów.
strona: - 1 - - 2 -