Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
24 września 1821 roku w podradzymińskiej wsi Laskowo – Głuchy przyszedł na świat Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór. Został ochrzczony w pobliskim kościele w Dąbrówce, gdzie zachował się jego akt chrztu. Poeta szybko został sierotą i był wychowywany przez prababkę, Hilarię z Sobieskich. Cyprian uczęszczał do gimnazjum w Warszawie. Odszedł z niego, nie ukończywszy piątej klasy, po czym zapisał się do prywatnej szkoły plastycznej. Pobierał prywatne lekcje u słynnego warszawskiego malarza, Jana Klemensa Minasowicza. Debiutował wierszem Mój ostatni sonet w 1840 roku na łamach Piśmiennictwa Krajowego.
W 1942 roku rozpoczął się okres młodego malarza i poety. Zwiedzanie Europy rozpoczął od Drezna, następnie udał się do Florencji i Wenecji. Przez pewien czas mieszkał w Rzymie. Przechodził perypetie miłosne. Ówczesna narzeczona, Kamila (na cześć której przyjął wraz z sakramentem bierzmowania imię Kamil), zerwała zaręczyny, a on poznał Marię Kalergis, ówczesną gwiazdę europejskich salonów. Była ona obiektem wielkiej niespełnionej miłości poety.
W 1846 roku zostaje oskarżony o nielegalne działania polityczne (wiemy, że jednemu z uchodźców oddał swój paszport). Został skazany na kilka miesięcy pozbawienia wolności. W trudnych więziennych warunkach znacznie podupadł na zdrowiu, co rzutowało na całe jego późniejsze życie. Po odzyskaniu wolności udał się do Brukseli, po czym wrócił do Włoch. W latach 1849-1852 mieszkał w Paryżu, ówczesnej stolicy europejskiej kultury i sztuki. Wtedy poznał Juliusza Słowackiego i Fryderyka Chopina. Między poetą a chorującym kompozytorem stworzyła się niezwykła przyjaźń.
Sytuacja Norwida nie była łatwa. Jego dzieła były odrzucane przez czytelników i mocno gnębione przez krytyków literackich. Sprawiło to, że przez wiele lat Norwid borykał się z problemami finansowymi, co było znacznym utrudnieniem w powrocie do dawnej sprawności fizycznej. Poeta publikował teksty w Gońcu polskim, stopniowo tracąc słuch i wzrok.
Dzięki protekcji hrabiego Zamoyskiego, Norwidowi udało się popłynąć do Ameryki Północnej na przełomie 1852 i 1853 roku. Pracował tam jako grafik, jednak wiadomość o Wiośnie Ludów sprawiła, że zapragnął wrócić do Europy. W czerwcu 1854 roku był w Londynie. Zniesmaczony atmosferą miasta, wrócił do Paryża. Udało mu się opublikować kilka utworów.
Nie brał udziału w walkach powstania styczniowego, ale usiłował mieć wpływ na jego przebieg. Odnowił kontakty polityczne i społeczne, za pomocą wierszy zagrzewał powstańców do boju. W 1866 roku ukończył obszerny cykl wierszy Vade – mecum. Mimo wielu starań, za życia poety ten cykl nie został opublikowany. W 1868 roku w paryskim piśmie, L`Artiste znalazły się dwa wiersze Norwida, wraz z przychylnymi opiniami krytyków. Nie poprawiło to jednak znacznie sytuacji materialnej poety.
W kolejnych latach sytuacja finansowa Norwida była coraz gorsza. Stopniowo tracił środki do życia, wiele chorował, w tym na gruźlicę. W 1877 roku chciał wyjechać do Florencji, lecz nie dostał obiecanej pożyczki. Ta sytuacja jeszcze bardziej załamała odtrąconego . Był zmuszony udać się do podparyskiego Irvy, aby zamieszkać w domu dla ubogich emigrantów im. Św. Kazimierza. Żył tam w niezwykłym osamotnieniu. W jednym z tekstów twierdzi, że miesiącami z nikim nie rozmawiał. Mimo to nie przestał tworzyć literatury. Zmarł jako zgorzkniały, schorowany i absolutnie samotny człowiek 23 maja 1883 roku. Został pochowany jak bezimienny człowiek, w zbiorowym grobie na cmentarzu w podparyskim Montmorency. W Krypcie Wieszczów Narodowych na Wawelu w 180 rocznicę śmierci Norwida pojawiła się urna zawierająca ziemię ze zbiorowego grobu. Te symboliczne szczątki poety spoczywają tam do teraz obok grobowców Juliusza Słowackiego i Adama Mickiewicza
1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na świat Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid. Imię Kamil otrzymał dopiero podczas bierzmowania w Rzymie,
1837 – porzuca warszawskie gimnazjum, aby wstąpić do prywatnej szkoły malarskiej. Pisze pierwsze teksty i maluje,
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Cyprian Kamil Norwid - biografia i twórczość
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNorwid - notatka biograficzna
24 września 1821 roku w podradzymińskiej wsi Laskowo – Głuchy przyszedł na świat Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór. Został ochrzczony w pobliskim kościele w Dąbrówce, gdzie zachował się jego akt chrztu. Poeta szybko został sierotą i był wychowywany przez prababkę, Hilarię z Sobieskich. Cyprian uczęszczał do gimnazjum w Warszawie. Odszedł z niego, nie ukończywszy piątej klasy, po czym zapisał się do prywatnej szkoły plastycznej. Pobierał prywatne lekcje u słynnego warszawskiego malarza, Jana Klemensa Minasowicza. Debiutował wierszem Mój ostatni sonet w 1840 roku na łamach Piśmiennictwa Krajowego.
W 1942 roku rozpoczął się okres młodego malarza i poety. Zwiedzanie Europy rozpoczął od Drezna, następnie udał się do Florencji i Wenecji. Przez pewien czas mieszkał w Rzymie. Przechodził perypetie miłosne. Ówczesna narzeczona, Kamila (na cześć której przyjął wraz z sakramentem bierzmowania imię Kamil), zerwała zaręczyny, a on poznał Marię Kalergis, ówczesną gwiazdę europejskich salonów. Była ona obiektem wielkiej niespełnionej miłości poety.
W 1846 roku zostaje oskarżony o nielegalne działania polityczne (wiemy, że jednemu z uchodźców oddał swój paszport). Został skazany na kilka miesięcy pozbawienia wolności. W trudnych więziennych warunkach znacznie podupadł na zdrowiu, co rzutowało na całe jego późniejsze życie. Po odzyskaniu wolności udał się do Brukseli, po czym wrócił do Włoch. W latach 1849-1852 mieszkał w Paryżu, ówczesnej stolicy europejskiej kultury i sztuki. Wtedy poznał Juliusza Słowackiego i Fryderyka Chopina. Między poetą a chorującym kompozytorem stworzyła się niezwykła przyjaźń.
Sytuacja Norwida nie była łatwa. Jego dzieła były odrzucane przez czytelników i mocno gnębione przez krytyków literackich. Sprawiło to, że przez wiele lat Norwid borykał się z problemami finansowymi, co było znacznym utrudnieniem w powrocie do dawnej sprawności fizycznej. Poeta publikował teksty w Gońcu polskim, stopniowo tracąc słuch i wzrok.
Dzięki protekcji hrabiego Zamoyskiego, Norwidowi udało się popłynąć do Ameryki Północnej na przełomie 1852 i 1853 roku. Pracował tam jako grafik, jednak wiadomość o Wiośnie Ludów sprawiła, że zapragnął wrócić do Europy. W czerwcu 1854 roku był w Londynie. Zniesmaczony atmosferą miasta, wrócił do Paryża. Udało mu się opublikować kilka utworów.
Nie brał udziału w walkach powstania styczniowego, ale usiłował mieć wpływ na jego przebieg. Odnowił kontakty polityczne i społeczne, za pomocą wierszy zagrzewał powstańców do boju. W 1866 roku ukończył obszerny cykl wierszy Vade – mecum. Mimo wielu starań, za życia poety ten cykl nie został opublikowany. W 1868 roku w paryskim piśmie, L`Artiste znalazły się dwa wiersze Norwida, wraz z przychylnymi opiniami krytyków. Nie poprawiło to jednak znacznie sytuacji materialnej poety.
W kolejnych latach sytuacja finansowa Norwida była coraz gorsza. Stopniowo tracił środki do życia, wiele chorował, w tym na gruźlicę. W 1877 roku chciał wyjechać do Florencji, lecz nie dostał obiecanej pożyczki. Ta sytuacja jeszcze bardziej załamała odtrąconego . Był zmuszony udać się do podparyskiego Irvy, aby zamieszkać w domu dla ubogich emigrantów im. Św. Kazimierza. Żył tam w niezwykłym osamotnieniu. W jednym z tekstów twierdzi, że miesiącami z nikim nie rozmawiał. Mimo to nie przestał tworzyć literatury. Zmarł jako zgorzkniały, schorowany i absolutnie samotny człowiek 23 maja 1883 roku. Został pochowany jak bezimienny człowiek, w zbiorowym grobie na cmentarzu w podparyskim Montmorency. W Krypcie Wieszczów Narodowych na Wawelu w 180 rocznicę śmierci Norwida pojawiła się urna zawierająca ziemię ze zbiorowego grobu. Te symboliczne szczątki poety spoczywają tam do teraz obok grobowców Juliusza Słowackiego i Adama Mickiewicza
Cyprian Kamil Norwid - kalendarium życia i twórczości
1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na świat Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid. Imię Kamil otrzymał dopiero podczas bierzmowania w Rzymie,
1837 – porzuca warszawskie gimnazjum, aby wstąpić do prywatnej szkoły malarskiej. Pisze pierwsze teksty i maluje,
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -