Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Historię tworzą przede wszystkim ludzie. Na kartach zbiorów poezji Norwida spotykamy wiele zacnych postaci, które przysłużyły się nauce, filozofii, literaturze. Poeta miał świadomość, że nie sposób tworzyć wartościową literaturę w zupełnym odcięciu od dorobku minionych wieków, dlatego dokonuje selekcji i zamieszcza w swych tekstach postacie – jego zdaniem – najbardziej zasłużone.
Tekstem, w którym znajdujemy najwięcej postaci , jest wiersz Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie. Norwid napisał ten wiersz w Paryżu na początku 1856 roku. Wpływ na napisanie utworu miała śmierć Adama Mickiewicza oraz sprowadzenie jego zwłok z miejsca śmierci, Konstantynopola, do Paryża. Wyliczanie postaci podmiot liryczny zaczyna od tytułowego filozofa. Sokrates był filozofem ateńskim, nauczającym na ulicach. Ten człowiek w potarganym odzieniu, dla przeciętnego Ateńczyka był tylko dziwakiem, którego z początku nie traktowano poważnie. Później, obojętność przeszła w jawną wrogość. Był obiektem wielu ataków, oskarżano go o demoralizację młodzieży, wytykano brzydotę, posądzany był o bezbożność. Sądzony, bronił się w taki sposób, że sprowokował gniew sędziów i został skazany na śmierć przez wypicie trucizny – cykuty. Norwid w swoim tekście pyta filozofa, co stało się z ludźmi Aten, że po skazaniu go na śmierć „Ateńczycy statuę ze złota postawili”.
Kolejną postacią jest Dante Alighieri, jeden z najznamienitszym pisarzy literatury światowej. Z pochodzenia Włoch, na całym świecie zasłynął jako autor Boskiej Komedii. Pochodził z Florencji, jednak zaangażowanie polityczne sprawiło, że został wygnany ze swojego rodzinnego miasta. Poeta ostatnie schronienie znalazł w Rawennie i tam zmarł w 1321 roku. Jego zwłoki spoczywają w Kościele Minorytów właśnie w tym mieście. Jego rodzinne miejscowość wiele razy próbowała odzyskać szczątki mistrza literatury. Dopiero w 1831 roku we Florencji wystawiono mu pomnik obok popiersi upamiętniających takie znakomitości, jak Michał Anioł czy Galileusz. Podmiot pyta więc w tekście, jak to się stało, że literat został „pierwej” wygnany, a później lud wystawia mu aż dwa nagrobki.
Następnie podmiot wspomina Krzysztofa Kolumba. Ten najsłynniejszy europejski żeglarz i nawigator, dążąc do odnalezienia Indii, odkrywał coraz to nowe tereny, nieznane współczesnym mu podróżnikom. Po swej czwartej wyprawie, jego protektorzy finansowi odwrócili się od niego. Zmarł w 1506 roku, zgorzkniały, rozczarowany i opuszczony. Początkowo został pochowany w Valladolid w Hiszpanii. Niedługo potem, jego szczątki przeniesiono do Sewilli, głównego miasta Andaluzji. Po pewnym czasie spełniono wolę Kolumba, który chciał być pochowany na kontynencie amerykańskim, na wyspie zwanej Hispaniolą (obecnie Haiti). Gry wyspa została zajęta przez Francję, szczątki odkrywcy ekshumowano i po tych perypetiach ponownie pochowano je w Sewilli.
Kolejną strofę pisarz przeznaczył dla Luisa de Camoesa (Camoensa). Był on jednym z najwybitniejszych literatów portugalskich, jego geniusz porównywany był z geniuszem Dantego, Homera i Wergiliusza. Pisał poezję i dramaty, jednak najbardziej zasłynął jako autor portugalskiej epopei narodowej, Luzjady, w której opis podróży Vasco da Gamy do Indii był tłem dla snucia dywagacji o tradycjach i przeszłości Portugalczyków.
Kolejna osoba pojawiająca się w tym wierszu, znalazła się również w tekście Do obywatela Johna Brown. Tadeusz Kościuszko nadal jest polskim bohaterem narodowym. Był bojownikiem o wolność Polski i Stanów Zjednoczonych. W Ameryce pracował jako inżynier dla armii, a za oddanie w walkach został mianowany generałem brygady. Był Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej podczas insurekcji w 1794 roku. Dla zjednania sobie ludzi, ogłosił dwa uniwersały: ograniczający pańszczyznę i znoszący poddaństwo. Generał Kościuszko zmarł w Solurze w Szwajcarii w 1817 roku. Jego zwłoki zostały sprowadzone do Polski i pochowane z krypcie na Wawelu w 1818 roku. Ponadto, serce Kościuszki spoczęło na Zamku Królewskim w Warszawie.
Bohaterem szóstej strofy jest Napoleon I Bonapate. Był cesarzem Francuzów i królem Włoch. Uważany jest za największego wodza w dziejach nowożytnych, wybitnego męża stanu i prawodawcę (twórca słynnego kodeksu, zwanego Kodeksem Napoleona). Z ziem byłego zaboru pruskiego stworzył Księstwo Warszawskie, które miało być swoistym zapleczem podbijającej Europę Francji. Po wielu politycznych zawirowaniach, zmuszony był opuścić kraj i zamieszkać na Wyspie Św. Heleny, gdzie zmarł w 1821 roku. Jedni uważali go za genialnego stratega, inni – za dyktatora.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Cyprian Kamil Norwid - biografia i twórczość
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHistorię tworzą przede wszystkim ludzie. Na kartach zbiorów poezji Norwida spotykamy wiele zacnych postaci, które przysłużyły się nauce, filozofii, literaturze. Poeta miał świadomość, że nie sposób tworzyć wartościową literaturę w zupełnym odcięciu od dorobku minionych wieków, dlatego dokonuje selekcji i zamieszcza w swych tekstach postacie – jego zdaniem – najbardziej zasłużone.
Tekstem, w którym znajdujemy najwięcej postaci , jest wiersz Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie. Norwid napisał ten wiersz w Paryżu na początku 1856 roku. Wpływ na napisanie utworu miała śmierć Adama Mickiewicza oraz sprowadzenie jego zwłok z miejsca śmierci, Konstantynopola, do Paryża. Wyliczanie postaci podmiot liryczny zaczyna od tytułowego filozofa. Sokrates był filozofem ateńskim, nauczającym na ulicach. Ten człowiek w potarganym odzieniu, dla przeciętnego Ateńczyka był tylko dziwakiem, którego z początku nie traktowano poważnie. Później, obojętność przeszła w jawną wrogość. Był obiektem wielu ataków, oskarżano go o demoralizację młodzieży, wytykano brzydotę, posądzany był o bezbożność. Sądzony, bronił się w taki sposób, że sprowokował gniew sędziów i został skazany na śmierć przez wypicie trucizny – cykuty. Norwid w swoim tekście pyta filozofa, co stało się z ludźmi Aten, że po skazaniu go na śmierć „Ateńczycy statuę ze złota postawili”.
Kolejną postacią jest Dante Alighieri, jeden z najznamienitszym pisarzy literatury światowej. Z pochodzenia Włoch, na całym świecie zasłynął jako autor Boskiej Komedii. Pochodził z Florencji, jednak zaangażowanie polityczne sprawiło, że został wygnany ze swojego rodzinnego miasta. Poeta ostatnie schronienie znalazł w Rawennie i tam zmarł w 1321 roku. Jego zwłoki spoczywają w Kościele Minorytów właśnie w tym mieście. Jego rodzinne miejscowość wiele razy próbowała odzyskać szczątki mistrza literatury. Dopiero w 1831 roku we Florencji wystawiono mu pomnik obok popiersi upamiętniających takie znakomitości, jak Michał Anioł czy Galileusz. Podmiot pyta więc w tekście, jak to się stało, że literat został „pierwej” wygnany, a później lud wystawia mu aż dwa nagrobki.
Następnie podmiot wspomina Krzysztofa Kolumba. Ten najsłynniejszy europejski żeglarz i nawigator, dążąc do odnalezienia Indii, odkrywał coraz to nowe tereny, nieznane współczesnym mu podróżnikom. Po swej czwartej wyprawie, jego protektorzy finansowi odwrócili się od niego. Zmarł w 1506 roku, zgorzkniały, rozczarowany i opuszczony. Początkowo został pochowany w Valladolid w Hiszpanii. Niedługo potem, jego szczątki przeniesiono do Sewilli, głównego miasta Andaluzji. Po pewnym czasie spełniono wolę Kolumba, który chciał być pochowany na kontynencie amerykańskim, na wyspie zwanej Hispaniolą (obecnie Haiti). Gry wyspa została zajęta przez Francję, szczątki odkrywcy ekshumowano i po tych perypetiach ponownie pochowano je w Sewilli.
Kolejną strofę pisarz przeznaczył dla Luisa de Camoesa (Camoensa). Był on jednym z najwybitniejszych literatów portugalskich, jego geniusz porównywany był z geniuszem Dantego, Homera i Wergiliusza. Pisał poezję i dramaty, jednak najbardziej zasłynął jako autor portugalskiej epopei narodowej, Luzjady, w której opis podróży Vasco da Gamy do Indii był tłem dla snucia dywagacji o tradycjach i przeszłości Portugalczyków.
Kolejna osoba pojawiająca się w tym wierszu, znalazła się również w tekście Do obywatela Johna Brown. Tadeusz Kościuszko nadal jest polskim bohaterem narodowym. Był bojownikiem o wolność Polski i Stanów Zjednoczonych. W Ameryce pracował jako inżynier dla armii, a za oddanie w walkach został mianowany generałem brygady. Był Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej podczas insurekcji w 1794 roku. Dla zjednania sobie ludzi, ogłosił dwa uniwersały: ograniczający pańszczyznę i znoszący poddaństwo. Generał Kościuszko zmarł w Solurze w Szwajcarii w 1817 roku. Jego zwłoki zostały sprowadzone do Polski i pochowane z krypcie na Wawelu w 1818 roku. Ponadto, serce Kościuszki spoczęło na Zamku Królewskim w Warszawie.
Bohaterem szóstej strofy jest Napoleon I Bonapate. Był cesarzem Francuzów i królem Włoch. Uważany jest za największego wodza w dziejach nowożytnych, wybitnego męża stanu i prawodawcę (twórca słynnego kodeksu, zwanego Kodeksem Napoleona). Z ziem byłego zaboru pruskiego stworzył Księstwo Warszawskie, które miało być swoistym zapleczem podbijającej Europę Francji. Po wielu politycznych zawirowaniach, zmuszony był opuścić kraj i zamieszkać na Wyspie Św. Heleny, gdzie zmarł w 1821 roku. Jedni uważali go za genialnego stratega, inni – za dyktatora.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -