Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Wiersz ten pełen jest antynomii – przeciwieństw. Łza i kamień reprezentują sobą różne cechy: oczyszczenie, smutek, żal, ból rozpacz i współczucie zostają przeciwstawione kamiennemu chłodowi, zamknięciu, twardości, braku wrażliwości. Jest to motyw przeciwstawiający wiecznie odradzającą się naturę – biegowi historii. Po każdej naturalnej burzy nastąpi wyczekiwany spokój, jednak po burzy historii – nic już nie może być takie, jak dawniej (w tekście symbolizują to gruzy, jedyny „ostry” kształt w całym wierszu). Ponadto wiadomo, że w historii nic nie jest cykliczne, tak jak w naturze, a jednorazowe. „Łagodne oko błękitu”, symbol porządku natury, króluje nad gruzami spowodowanymi ludzkim działaniem, stąd można przypuszczać, że podmiotowi bliższa jest postawa irracjonalna, romantyczna. Jest w tym pewien apel o to, aby aspekt symboliczny i racjonalny nie wykluczały się, a wzajemnie uzupełniały. Dopiero znając oba sposoby postrzegania rzeczywistości, ogląd otoczenia może być pełny. Należy pamiętać, że to człowiek nadaje przedmiotom i motywom znaczeń symbolicznych. Romeo i Julia są powszechnie znanymi postaciami literackimi, które – wrośnięte w kulturę – mimo swej fikcyjności, są czytelnym symbolem miłości za życia i po śmierci.
Wiersz składa się z czterech równej długości części, każda oddzielona przez poetę część zawiera w sobie jedną trzywersową strofę. Wiersz jest bardzo regularny i rytmiczny, pierwsze dwa wersy każdej ze strof napisane są jedenastozgłoskowcem, a ostatni wers to ośmiozgłoskowiec. Występują dokładnie rymy, np. domem – gromem, uczenie – kamienie. Układ rymów jest bardzo interesujący. Pierwsze dwa wersy każdej strofy rymują się w układzie AA, ostatni wers strofy rymuje się natomiast z ostatnim wersem kolejnej strofy. Układ rymów wygląda więc tak (na przykładzie strof pierwszej i drugiej): AAB CCB. Tekst ma swego rodzaju dramaturgię. Pierwsze wersy opisują tło wydarzeń. Jedyny ruch w wierszu – spadająca gwiazda, znajduje się w centralnym punkcie tekstu. Podmiot nie utożsamia się z żadnym ze światopoglądów, zostawiając miejsce na osobiste refleksje czytelnika.
strona: - 1 - - 2 -
W Weronie – analiza i interpretacja
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWiersz ten pełen jest antynomii – przeciwieństw. Łza i kamień reprezentują sobą różne cechy: oczyszczenie, smutek, żal, ból rozpacz i współczucie zostają przeciwstawione kamiennemu chłodowi, zamknięciu, twardości, braku wrażliwości. Jest to motyw przeciwstawiający wiecznie odradzającą się naturę – biegowi historii. Po każdej naturalnej burzy nastąpi wyczekiwany spokój, jednak po burzy historii – nic już nie może być takie, jak dawniej (w tekście symbolizują to gruzy, jedyny „ostry” kształt w całym wierszu). Ponadto wiadomo, że w historii nic nie jest cykliczne, tak jak w naturze, a jednorazowe. „Łagodne oko błękitu”, symbol porządku natury, króluje nad gruzami spowodowanymi ludzkim działaniem, stąd można przypuszczać, że podmiotowi bliższa jest postawa irracjonalna, romantyczna. Jest w tym pewien apel o to, aby aspekt symboliczny i racjonalny nie wykluczały się, a wzajemnie uzupełniały. Dopiero znając oba sposoby postrzegania rzeczywistości, ogląd otoczenia może być pełny. Należy pamiętać, że to człowiek nadaje przedmiotom i motywom znaczeń symbolicznych. Romeo i Julia są powszechnie znanymi postaciami literackimi, które – wrośnięte w kulturę – mimo swej fikcyjności, są czytelnym symbolem miłości za życia i po śmierci.
Wiersz składa się z czterech równej długości części, każda oddzielona przez poetę część zawiera w sobie jedną trzywersową strofę. Wiersz jest bardzo regularny i rytmiczny, pierwsze dwa wersy każdej ze strof napisane są jedenastozgłoskowcem, a ostatni wers to ośmiozgłoskowiec. Występują dokładnie rymy, np. domem – gromem, uczenie – kamienie. Układ rymów jest bardzo interesujący. Pierwsze dwa wersy każdej strofy rymują się w układzie AA, ostatni wers strofy rymuje się natomiast z ostatnim wersem kolejnej strofy. Układ rymów wygląda więc tak (na przykładzie strof pierwszej i drugiej): AAB CCB. Tekst ma swego rodzaju dramaturgię. Pierwsze wersy opisują tło wydarzeń. Jedyny ruch w wierszu – spadająca gwiazda, znajduje się w centralnym punkcie tekstu. Podmiot nie utożsamia się z żadnym ze światopoglądów, zostawiając miejsce na osobiste refleksje czytelnika.
strona: - 1 - - 2 -