Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Ten wiersz stanowi bardzo ambitny program twórczej odrębności młodego Norwida. Poeta miał silne poczucie przynależności pokoleniowej, ale jednocześnie czuł inność swojej generacji w stosunku do starszych „kolegów po fachu”. Owa odrębność jego generacji rówieśniczej znajduje odbicie właśnie w tym tekście. Utwór ten napisany jest w stylu klasycyzującym. Pełen jest patosu – podmiot ma świadomość wyższości moralnej ponad ludźmi, którzy sztukę pojmują jedynie jako coś przyjemnego, trafiającego w szeroko pojęte gusta. Tekst napisany jest regularnym trzynastozgłoskowcem. Dzięki temu jest niezwykle patetyczny, wzniosły, rytmiczny. Dynamiki dodaje mu kilka przerzutni. W tekście występują rymy o układzie ABAB. Są to rymy dokładne, np. giętko – prędko, czarną – skwarną, wodą – młodą. Znajdujemy bardzo obrazowe metafory: „wlano w ciebie duszę”, „nierozerwany promień głosek”, „żagiel anielskiego skrzydła” oraz porównania: „zera, jak okrągłe grosze”, „jak zrachowane jaja”, „znak zapytania, jak skrzywiona wędka”.
Wiersz jest niezwykle udaną manifestacją poety należącego do młodego pokolenia polskich romantyków. Mimo świadomości wpisania w tę epokę, ma on też świadomość znacznej odrębności generacyjnej, która ma szansę wyjść ujawnić się właśnie w poezji. Tytułowe pióro jest atrybutem, dzięki któremu twórca może przedstawiać światu swoje racje. Współczesnego czytelnika boli jednak fakt, że ówczesne starania Norwida o zrozumienie jego poezji nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Jego geniusz został dostrzeżony dużo później. Jak widać, norwidowskie „Pióro” było zbyt nowatorskim i dojrzałym tekstem dla ludzi połowy XIX wieku.
strona: - 1 - - 2 -
Pióro – analiza i interpretacja
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimTen wiersz stanowi bardzo ambitny program twórczej odrębności młodego Norwida. Poeta miał silne poczucie przynależności pokoleniowej, ale jednocześnie czuł inność swojej generacji w stosunku do starszych „kolegów po fachu”. Owa odrębność jego generacji rówieśniczej znajduje odbicie właśnie w tym tekście. Utwór ten napisany jest w stylu klasycyzującym. Pełen jest patosu – podmiot ma świadomość wyższości moralnej ponad ludźmi, którzy sztukę pojmują jedynie jako coś przyjemnego, trafiającego w szeroko pojęte gusta. Tekst napisany jest regularnym trzynastozgłoskowcem. Dzięki temu jest niezwykle patetyczny, wzniosły, rytmiczny. Dynamiki dodaje mu kilka przerzutni. W tekście występują rymy o układzie ABAB. Są to rymy dokładne, np. giętko – prędko, czarną – skwarną, wodą – młodą. Znajdujemy bardzo obrazowe metafory: „wlano w ciebie duszę”, „nierozerwany promień głosek”, „żagiel anielskiego skrzydła” oraz porównania: „zera, jak okrągłe grosze”, „jak zrachowane jaja”, „znak zapytania, jak skrzywiona wędka”.
Wiersz jest niezwykle udaną manifestacją poety należącego do młodego pokolenia polskich romantyków. Mimo świadomości wpisania w tę epokę, ma on też świadomość znacznej odrębności generacyjnej, która ma szansę wyjść ujawnić się właśnie w poezji. Tytułowe pióro jest atrybutem, dzięki któremu twórca może przedstawiać światu swoje racje. Współczesnego czytelnika boli jednak fakt, że ówczesne starania Norwida o zrozumienie jego poezji nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Jego geniusz został dostrzeżony dużo później. Jak widać, norwidowskie „Pióro” było zbyt nowatorskim i dojrzałym tekstem dla ludzi połowy XIX wieku.
strona: - 1 - - 2 -