Jesteś w:
Potop
W pozostałych rolach wystąpili między innymi: Tadeusz Łomnicki jako Michał Wołodyjowski, Kazimierz Wichniarz jako Onufry Zagłoba, Władysław Hańcza jako książę Janusz Radziwiłł i Leszek Teleszyński wcielający się w rolę księcia Bogusława Radziwiłła.
Aby zapanować nad blisko tysiącstronicową historią, wydarzenia i perypetie zgrupowano wokół postaci centralnej - Andrzeja Kmicica. Bujnicki i Helman zauważają trafnie, że: „Kmicic jest obecny na ekranie niemal we wszystkich scenach, w pozostałych mówi się o nim w taki sposób, że choć nieobecny - pozostaje istotnym składnikiem danego wątku czy epizodu narracyjnego”. Nie znaczy to, że w filmie ukazano wszystkie losy głównego bohatera. Jego perypetie również podległy skróceniu.
Film Hoffmana składa się z dwóch części akcentujących przełom wewnętrzny głównego bohatera. Część I kończy się obrazami zmagań wewnętrznych Kmicica, który raniony przez Bogusława Radziwiłła, w chacie smolarza zastanawia się na tym, jak pokierować życiem, by zasłużyć się ojczyźnie i odzyskać dobre imię. Cześć ta dramaturgicznie jest bardziej zwarta, ma żywszą akcję i szybsze tempo. Eksponuje się tu przede wszystkim wątki indywidualne. Część II - dzieje ekspiacji Kmicica - rzutowana jest na szersze tło wydarzeń wojennych i ma charakter bardziej epicki. Więcej tu wielkich, z rozmachem inscenizowanych scen masowych, wolniejsze tempo, mniej wyraźnie węzły fabuły.
W filmie zredukowano szeroką panoramę historyczną obecną w powieści, a w usta bohaterów reżyser włożył informację historyczną. Szwedzi w swych obozach narzekają, że wymyka im się Jan Kazimierz, narzekają na wojska Stefana Czarnieckiego, rosnące z każdym dniem w siłę. Osoby wymienione przez Sienkiewicza z imienia i nazwiska zastąpiono „modelami pewnych typowych wówczas postaw i zachowań, na przykład szwedzki jenerał, polski oficer-patriota, szlachcic- zdrajca, wierny sługa”.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Adaptacja „Potopu” Hoffmana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW pozostałych rolach wystąpili między innymi: Tadeusz Łomnicki jako Michał Wołodyjowski, Kazimierz Wichniarz jako Onufry Zagłoba, Władysław Hańcza jako książę Janusz Radziwiłł i Leszek Teleszyński wcielający się w rolę księcia Bogusława Radziwiłła.
Aby zapanować nad blisko tysiącstronicową historią, wydarzenia i perypetie zgrupowano wokół postaci centralnej - Andrzeja Kmicica. Bujnicki i Helman zauważają trafnie, że: „Kmicic jest obecny na ekranie niemal we wszystkich scenach, w pozostałych mówi się o nim w taki sposób, że choć nieobecny - pozostaje istotnym składnikiem danego wątku czy epizodu narracyjnego”. Nie znaczy to, że w filmie ukazano wszystkie losy głównego bohatera. Jego perypetie również podległy skróceniu.
Film Hoffmana składa się z dwóch części akcentujących przełom wewnętrzny głównego bohatera. Część I kończy się obrazami zmagań wewnętrznych Kmicica, który raniony przez Bogusława Radziwiłła, w chacie smolarza zastanawia się na tym, jak pokierować życiem, by zasłużyć się ojczyźnie i odzyskać dobre imię. Cześć ta dramaturgicznie jest bardziej zwarta, ma żywszą akcję i szybsze tempo. Eksponuje się tu przede wszystkim wątki indywidualne. Część II - dzieje ekspiacji Kmicica - rzutowana jest na szersze tło wydarzeń wojennych i ma charakter bardziej epicki. Więcej tu wielkich, z rozmachem inscenizowanych scen masowych, wolniejsze tempo, mniej wyraźnie węzły fabuły.
W filmie zredukowano szeroką panoramę historyczną obecną w powieści, a w usta bohaterów reżyser włożył informację historyczną. Szwedzi w swych obozach narzekają, że wymyka im się Jan Kazimierz, narzekają na wojska Stefana Czarnieckiego, rosnące z każdym dniem w siłę. Osoby wymienione przez Sienkiewicza z imienia i nazwiska zastąpiono „modelami pewnych typowych wówczas postaw i zachowań, na przykład szwedzki jenerał, polski oficer-patriota, szlachcic- zdrajca, wierny sługa”.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -