Jesteś w:
Potop
„Potop” Sienkiewicza stanowił wyzwanie realizacyjne dla wielu reżyserów. Sukcesem zakończyła się inicjatywa znanego polskiego reżysera – Jerzego Hoffmana. Zdjęcia do filmu były poprzedzone licznymi czynnościami przygotowawczymi, w tym przeróbkami powieści, a więc adaptacją samego materiału literackiego, tak by ukształtować zeń scenariusz. 2 września 1974 roku premierę miał dwuczęściowy, kolorowy film, który według rodzimych krytyków był „najgorszym obrazem na podstawie Sienkiewicza, zrealizowanym po wojnie”. Inaczej do obrazu ustosunkowała się Akademia Filmowa, która przyznała dziełu Hoffmana nominację do Oscara.
W „Potopie” – pierwszym polskim filmie posiadającym stereofoniczny dźwięk - udział wzięło siedemdziesięciu aktorów pierwszoplanowych, sześciuset drugoplanowych i aż czterdzieści tysięcy statystów. Kostiumolodzy mieli dużo pracy, bo uszyli aż dwadzieścia trzy tysiące kostiumów. Większość scen batalistycznych kręcono pod Kijowem w dorzeczu Dniepru. Rekwizyty filmowe wypożyczono między innymi z muzeum na Wawelu oraz skarbca jasnogórskiego. Choć w efekcie końcowym otrzymaliśmy najdłuższy polski film - projekcja trwała ponad pięć godzin, to jednak dokonano i tak wielu skrótów i skreśleń, trzytomowa książka liczy przecież około tysiąca stron. Hoffman wyznał w jednym z wywiadów, że pełna wersja powieści wymagałaby około dwudziestu godzin projekcji.
Decyzje dotyczące obsady głównych ról wywołały w kraju żywe dyskusje. Krytycy filmowi nie zgadzali się, by w Kmicica wcielił się Azja z „Pana Wołodyjowskiego”, czyli Daniel Olbrychski. Z kolei niektórzy kwestionowali wygląd i umiejętności aktorskie mężczyzny. Uważali, że nie jest podobny do sienkiewiczowskiego pierwowzoru, a – co gorsze – nie podoła roli, mimo iż wcześniej zagrał w tak znakomitych obrazach, jak: „Ziemia obiecana”, „Wesele”, „Krajobraz po bitwie” czy „Popioły”. Takie same opinie dotyczyły odtwórczyni roli Oleńki. Małgorzacie Braunek, która pokonała w castingu dziewięć tysięcy kandydatek, zarzucano, iż posiada bardziej nordycką niż słowiańską urodę i że źle wygląda w historycznym kostiumie.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Adaptacja „Potopu” Hoffmana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Potop” Sienkiewicza stanowił wyzwanie realizacyjne dla wielu reżyserów. Sukcesem zakończyła się inicjatywa znanego polskiego reżysera – Jerzego Hoffmana. Zdjęcia do filmu były poprzedzone licznymi czynnościami przygotowawczymi, w tym przeróbkami powieści, a więc adaptacją samego materiału literackiego, tak by ukształtować zeń scenariusz. 2 września 1974 roku premierę miał dwuczęściowy, kolorowy film, który według rodzimych krytyków był „najgorszym obrazem na podstawie Sienkiewicza, zrealizowanym po wojnie”. Inaczej do obrazu ustosunkowała się Akademia Filmowa, która przyznała dziełu Hoffmana nominację do Oscara.
W „Potopie” – pierwszym polskim filmie posiadającym stereofoniczny dźwięk - udział wzięło siedemdziesięciu aktorów pierwszoplanowych, sześciuset drugoplanowych i aż czterdzieści tysięcy statystów. Kostiumolodzy mieli dużo pracy, bo uszyli aż dwadzieścia trzy tysiące kostiumów. Większość scen batalistycznych kręcono pod Kijowem w dorzeczu Dniepru. Rekwizyty filmowe wypożyczono między innymi z muzeum na Wawelu oraz skarbca jasnogórskiego. Choć w efekcie końcowym otrzymaliśmy najdłuższy polski film - projekcja trwała ponad pięć godzin, to jednak dokonano i tak wielu skrótów i skreśleń, trzytomowa książka liczy przecież około tysiąca stron. Hoffman wyznał w jednym z wywiadów, że pełna wersja powieści wymagałaby około dwudziestu godzin projekcji.
Decyzje dotyczące obsady głównych ról wywołały w kraju żywe dyskusje. Krytycy filmowi nie zgadzali się, by w Kmicica wcielił się Azja z „Pana Wołodyjowskiego”, czyli Daniel Olbrychski. Z kolei niektórzy kwestionowali wygląd i umiejętności aktorskie mężczyzny. Uważali, że nie jest podobny do sienkiewiczowskiego pierwowzoru, a – co gorsze – nie podoła roli, mimo iż wcześniej zagrał w tak znakomitych obrazach, jak: „Ziemia obiecana”, „Wesele”, „Krajobraz po bitwie” czy „Popioły”. Takie same opinie dotyczyły odtwórczyni roli Oleńki. Małgorzacie Braunek, która pokonała w castingu dziewięć tysięcy kandydatek, zarzucano, iż posiada bardziej nordycką niż słowiańską urodę i że źle wygląda w historycznym kostiumie.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -