Jesteś w:
Potop
Hoffman połączył w jedną bitwę pod Warką i Prostkami, choć w powieści to dwa różne starcia. Brak w filmie scen oblężenia Warszawy przez polskie wojska. Charakter prowadzący pełni wątek postaci fikcyjnych. Historyczni bohaterowie są w filmie drugoplanowi. Różnice widać w stosunku do postaci Jana Kazimierza. Tak jak Sienkiewicz: „szczególnie oceniał Jana Kazimierza, zaliczając go do najwybitniejszych postaci historycznych ówczesnej Europy”, tak twórcy filmu – uważający króla za słabego monarchę – pomniejszają tego bohatera, pozbawiając go blasku, majestatu. Osłabieniu w filmie ulega Sienkiewiczowska gloryfikacja wojskowych przywódców. Z kolei „ulepszeniu” poddani zostali zdrajcy Radziwiłłowie w myśl zasady, że „król nie jest postacią świetlaną, Radziwiłł nie musi być odrażającą”. Dokonano również uwspółcześnienia głównych bohaterów. Kmicic w interpretacji Olbrychskiego jest połączeniem XVII - wiecznego żołnierza - zabijaki i „targanego konfliktami moralnymi młodego człowieka połowy wieku XX”. Z kolei Braunek stworzyła bohaterkę trudnego romansu, kierującą się emocjami, a nie wzniosłymi racjami Sienkiewicza.
Niewątpliwie największym problemem w adaptacji są skróty i eliminacje. Skrótów dokonywano i we wstępnych pracach literackich, i później - czasie zdjęć oraz w procesie montażu. Kluczem dokonywanych skrótów była intencja dyktowana wymogami sztuki filmowej w ogóle, a gatunku filmu historycznego zwłaszcza.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Adaptacja „Potopu” Hoffmana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHoffman połączył w jedną bitwę pod Warką i Prostkami, choć w powieści to dwa różne starcia. Brak w filmie scen oblężenia Warszawy przez polskie wojska. Charakter prowadzący pełni wątek postaci fikcyjnych. Historyczni bohaterowie są w filmie drugoplanowi. Różnice widać w stosunku do postaci Jana Kazimierza. Tak jak Sienkiewicz: „szczególnie oceniał Jana Kazimierza, zaliczając go do najwybitniejszych postaci historycznych ówczesnej Europy”, tak twórcy filmu – uważający króla za słabego monarchę – pomniejszają tego bohatera, pozbawiając go blasku, majestatu. Osłabieniu w filmie ulega Sienkiewiczowska gloryfikacja wojskowych przywódców. Z kolei „ulepszeniu” poddani zostali zdrajcy Radziwiłłowie w myśl zasady, że „król nie jest postacią świetlaną, Radziwiłł nie musi być odrażającą”. Dokonano również uwspółcześnienia głównych bohaterów. Kmicic w interpretacji Olbrychskiego jest połączeniem XVII - wiecznego żołnierza - zabijaki i „targanego konfliktami moralnymi młodego człowieka połowy wieku XX”. Z kolei Braunek stworzyła bohaterkę trudnego romansu, kierującą się emocjami, a nie wzniosłymi racjami Sienkiewicza.
Niewątpliwie największym problemem w adaptacji są skróty i eliminacje. Skrótów dokonywano i we wstępnych pracach literackich, i później - czasie zdjęć oraz w procesie montażu. Kluczem dokonywanych skrótów była intencja dyktowana wymogami sztuki filmowej w ogóle, a gatunku filmu historycznego zwłaszcza.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -