Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
W centrum zainteresowania Norwida zawsze był człowiek jako jednostka i człowiek jako członek wspólnoty, np. narodowej lub religijnej. Dzięki takiemu spojrzeniu, w poezji Norwida znajdujemy indywidualizm wpisany w racje zbiorowe. Interesujący był stosunek Norwida do historii. Ukazywał człowieka błądzącego w niej i szukającego ogólnych prawd moralnych, które byłyby uniwersalne również dla ludzi doby romantyzmu.
Nowatorskiego poetę drażnił fakt, że obieg dóbr kultury jest tak ubogi. Chciał tworzyć poezję ambitną, ale miał świadomość, że jeszcze nie wykształciło się odpowiednie dla niego grono rozumiejących czytelników. Był twórcą innych od dotychczasowych norm w polskiej poezji. Musiał wyznaczać negatywne punkty odbicia, aby móc stworzyć swój program na zasadzie kontrastu. Miał świadomość, że nie uda mu się w pełni odciąć od poprzedników, więc w swej poezji wprowadził szereg obcych dotąd środków stylistycznych i chwytów, takich jak alegoria, przemilczenie, niedomówienie, parabola, ironia. Ta ostatnia zwłaszcza nabrała szczególnego znaczenia.
Dzięki niej Norwid mógł zbliżyć się do danego zagadnienia, zostając jednocześnie bezpiecznie zdystansowanym. W twórczości Norwida mamy do czynienia z ironią czasów i ironią zdarzeń. Widzimy, jak w lekko złośliwy sposób opisuje to, co nie uszło jego bystrym oczom ironisty.
Poeta miał za złe wcześniejszym twórcom, że zanadto wygładzali swoje wiersze, aby przypodobać się publiczności. Były one piękne dla oka i ucha, lecz – według Norwida – nie reprezentowały sobą żadnych wartości moralnych. W związku z tym poeta zdominował swoje teksty za pomocą alegorii i paraboli – zabiegów, które nadają wierszom wielowymiarowości, którą może dojrzeć tylko oko dojrzałego czytelnika. W tym samym celu posługiwał się aluzjami literackimi, symbolami, słowami – kluczami.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -
Fenomen twórczości Norwida
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW centrum zainteresowania Norwida zawsze był człowiek jako jednostka i człowiek jako członek wspólnoty, np. narodowej lub religijnej. Dzięki takiemu spojrzeniu, w poezji Norwida znajdujemy indywidualizm wpisany w racje zbiorowe. Interesujący był stosunek Norwida do historii. Ukazywał człowieka błądzącego w niej i szukającego ogólnych prawd moralnych, które byłyby uniwersalne również dla ludzi doby romantyzmu.
Nowatorskiego poetę drażnił fakt, że obieg dóbr kultury jest tak ubogi. Chciał tworzyć poezję ambitną, ale miał świadomość, że jeszcze nie wykształciło się odpowiednie dla niego grono rozumiejących czytelników. Był twórcą innych od dotychczasowych norm w polskiej poezji. Musiał wyznaczać negatywne punkty odbicia, aby móc stworzyć swój program na zasadzie kontrastu. Miał świadomość, że nie uda mu się w pełni odciąć od poprzedników, więc w swej poezji wprowadził szereg obcych dotąd środków stylistycznych i chwytów, takich jak alegoria, przemilczenie, niedomówienie, parabola, ironia. Ta ostatnia zwłaszcza nabrała szczególnego znaczenia.
Dzięki niej Norwid mógł zbliżyć się do danego zagadnienia, zostając jednocześnie bezpiecznie zdystansowanym. W twórczości Norwida mamy do czynienia z ironią czasów i ironią zdarzeń. Widzimy, jak w lekko złośliwy sposób opisuje to, co nie uszło jego bystrym oczom ironisty.
Poeta miał za złe wcześniejszym twórcom, że zanadto wygładzali swoje wiersze, aby przypodobać się publiczności. Były one piękne dla oka i ucha, lecz – według Norwida – nie reprezentowały sobą żadnych wartości moralnych. W związku z tym poeta zdominował swoje teksty za pomocą alegorii i paraboli – zabiegów, które nadają wierszom wielowymiarowości, którą może dojrzeć tylko oko dojrzałego czytelnika. W tym samym celu posługiwał się aluzjami literackimi, symbolami, słowami – kluczami.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -