Jesteś w:
Dżuma
Inną osobą, która zbuntowała się przeciwko zarazie był Jean Tarrou, w którego przypadku możemy mówić o pojmowaniu dżumy jako złu. Człowiek ten zjeździł pół Europy zwalczając karę śmierci, angażując się w wiele sporów, w których zawsze stawał po stronie poszkodowanych.
Możemy powiedzieć, że podobnie jak Rieux, Tarrou wziął życie w swoje ręce. Nie czekał na to, co przyniesie mu przeznaczenie czy siła wyższa, lecz sam kierował swoimi losami. Jego zaangażowanie w walkę z dżumą w Oranie było szczere i naturalne. Człowiek ten nie dbając o własne zdrowie niósł pomoc innym, za co musiał zapłacić życiem. Tarrou padł ofiarą absurdu, ponieważ zmarł jako jedna z ostatnich ofiar zarazy. Jednak nie załamał się i nie narzekał na swój los. Nawet na łożu śmierci godnie dziękował za to, co dane było mu doświadczyć i za ludzi, których poznał na swojej drodze.
Prędzej czy później podobną postawę przyjęli w powieści również Rambert, Grand, Paneloux czy sędzia Othon, których można nazwać moralnymi zwycięzcami. Co się jednak stało z ludźmi, którzy zamiast zbuntować się przeciwko zarazie pozostali wobec niej obojętni. Najlepiej widać to na przykładzie Cottarda.
Rentier odmówił przystąpienia do oddziałów sanitarnych, ponieważ czerpał wymierne korzyści z tego, że w mieście trwa straszliwa epidemia. Taka postawa musiała zostać ukarana. Ostatecznie Cottarda, który nie zachorował na dżumę, spotkało to, czego obawiał się najbardziej. Bohater trafił w ręce wymiaru sprawiedliwości. Jego zachowania nie można określić mianem humanitarnego.
Według Camusa osoby pokroju Cottarda nie zasługiwali nawet na to, by nazywać je „ludźmi”, dlatego też prezentowana przez niego postawa została napiętnowana. Człowiekiem mógł być tylko ten, kto w podobnej sytuacji zbuntuje się przeciwko absurdowi, co było równocześnie przejawem heroizmu. Znamienne zdają się być słowa Rieux wypowiedziane do Ramberta: „(…) w tym wszystkim nie chodzi o bohaterstwo. Chodzi o uczciwość. Ta myśl może się wydać śmieszna, ale jedyny sposób walki z dżumą to uczciwość”.
strona: - 1 - - 2 -
Heroiczne tworzenie siebie w świecie grozy i absurdu na przykładzie „Dżumy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimInną osobą, która zbuntowała się przeciwko zarazie był Jean Tarrou, w którego przypadku możemy mówić o pojmowaniu dżumy jako złu. Człowiek ten zjeździł pół Europy zwalczając karę śmierci, angażując się w wiele sporów, w których zawsze stawał po stronie poszkodowanych.
Możemy powiedzieć, że podobnie jak Rieux, Tarrou wziął życie w swoje ręce. Nie czekał na to, co przyniesie mu przeznaczenie czy siła wyższa, lecz sam kierował swoimi losami. Jego zaangażowanie w walkę z dżumą w Oranie było szczere i naturalne. Człowiek ten nie dbając o własne zdrowie niósł pomoc innym, za co musiał zapłacić życiem. Tarrou padł ofiarą absurdu, ponieważ zmarł jako jedna z ostatnich ofiar zarazy. Jednak nie załamał się i nie narzekał na swój los. Nawet na łożu śmierci godnie dziękował za to, co dane było mu doświadczyć i za ludzi, których poznał na swojej drodze.
Prędzej czy później podobną postawę przyjęli w powieści również Rambert, Grand, Paneloux czy sędzia Othon, których można nazwać moralnymi zwycięzcami. Co się jednak stało z ludźmi, którzy zamiast zbuntować się przeciwko zarazie pozostali wobec niej obojętni. Najlepiej widać to na przykładzie Cottarda.
Rentier odmówił przystąpienia do oddziałów sanitarnych, ponieważ czerpał wymierne korzyści z tego, że w mieście trwa straszliwa epidemia. Taka postawa musiała zostać ukarana. Ostatecznie Cottarda, który nie zachorował na dżumę, spotkało to, czego obawiał się najbardziej. Bohater trafił w ręce wymiaru sprawiedliwości. Jego zachowania nie można określić mianem humanitarnego.
Według Camusa osoby pokroju Cottarda nie zasługiwali nawet na to, by nazywać je „ludźmi”, dlatego też prezentowana przez niego postawa została napiętnowana. Człowiekiem mógł być tylko ten, kto w podobnej sytuacji zbuntuje się przeciwko absurdowi, co było równocześnie przejawem heroizmu. Znamienne zdają się być słowa Rieux wypowiedziane do Ramberta: „(…) w tym wszystkim nie chodzi o bohaterstwo. Chodzi o uczciwość. Ta myśl może się wydać śmieszna, ale jedyny sposób walki z dżumą to uczciwość”.
strona: - 1 - - 2 -