Jesteś w:
Dżuma
Albert Camus był jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich pisarzy, eseistów czy dramaturgów dwudziestego wieku. W 1957 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Przez wiele lat przyjaźnił się i współpracował z wybitnym egzystencjalistą Jean-Paulem Sartrem, lecz z powodów politycznych zakończył tę znajomość. Zmarł w wieku czterdziestu sześciu lat w wypadku samochodowym. Do najpopularniejszych dzieł Camusa zalicza się „Obcego” z 1942 roku i „Dżumę” z 1947 roku.
Urodził się 7 listopada 1913 roku w algierskim Mondovi. Wywodził się z klasy pracującej. Jego głucha matka była sprzątaczką, a ojciec pracownikiem rolnym. W wieku zaledwie roku Albert Camus został półsierotą, kiedy na afrykańskim froncie pierwszej wojny światowej zginął wspomniany ojciec.
Jako nastolatek nabawił się gruźlicy, która prześladowała go do końca życia. Był zdolnym uczniem, dzięki czemu otrzymywał liczne stypendia i wyróżnienia. Wstąpił do partii komunistycznej w Algierii, chociaż bardziej niż teorie Marksa interesowała go literatura twórców związanych z ruchem socjalistycznym. W 1936 roku ukończył filozofię na Uniwersytecie Algierskim. Aby podreperować wątłe zdrowie odbył swoją pierwszą podróż do Europy na leczenie. W 1938 roku przeprowadził się na stałe do Paryża. W stolicy Francji znalazł pracę jako dziennikarz, początkowo w „Alger-Republician”, a następnie w „Paris-Soir”. Na łamach tych gazet Camus publikował recenzje książek, wśród nich znalazły się dzieła między innymi Jeana Paula Sartre’a.
Podczas drugiej wojny światowej wstąpił do ruchu oporu. Tam nawiązał współpracę z Sartrem. Razem redagowali lewicowe pismo „Combat”. W 1942 roku opublikował powieść Obcy, nad którą prace rozpoczął jeszcze w Algierze. Utwór o człowieku, który bez wyraźnego powodu zastrzelił Araba na plaży, a następnie musiał ponieść tego konsekwencje, przyniósł mu wielką popularność nie tylko w Europie, ale na świecie.
W 1947 roku Camus wystąpił z redakcji „Combat”. Wówczas opublikował swoje najbardziej znane dzieło – Dżumę, będącą alegorią nazistowskiej okupacji Francji. Powodem rozbratu z Sartrem było pełne poparcie intelektualne, jakiego wybitny francuski filozof udzielił stalinizmowi. Dziesięć lat po publikacji Dżumy Camus został wyróżniony za swoją twórczość poruszającą dylematy ludzkiego istnienia, sumienia i moralności Literacką Nagrodą Nobla.
4 stycznia 1960 roku pod miejscowością Villeblevin we Francji prowadzony przez przyjaciela Camusa samochód zjechał z drogi i uderzył w drzewo. Zarówno kierowca, jak i siedzący obok niego pisarz, zginęli na miejscu.
Albert Camus – życiorys pisarza
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAlbert Camus był jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich pisarzy, eseistów czy dramaturgów dwudziestego wieku. W 1957 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Przez wiele lat przyjaźnił się i współpracował z wybitnym egzystencjalistą Jean-Paulem Sartrem, lecz z powodów politycznych zakończył tę znajomość. Zmarł w wieku czterdziestu sześciu lat w wypadku samochodowym. Do najpopularniejszych dzieł Camusa zalicza się „Obcego” z 1942 roku i „Dżumę” z 1947 roku.
Urodził się 7 listopada 1913 roku w algierskim Mondovi. Wywodził się z klasy pracującej. Jego głucha matka była sprzątaczką, a ojciec pracownikiem rolnym. W wieku zaledwie roku Albert Camus został półsierotą, kiedy na afrykańskim froncie pierwszej wojny światowej zginął wspomniany ojciec.
Jako nastolatek nabawił się gruźlicy, która prześladowała go do końca życia. Był zdolnym uczniem, dzięki czemu otrzymywał liczne stypendia i wyróżnienia. Wstąpił do partii komunistycznej w Algierii, chociaż bardziej niż teorie Marksa interesowała go literatura twórców związanych z ruchem socjalistycznym. W 1936 roku ukończył filozofię na Uniwersytecie Algierskim. Aby podreperować wątłe zdrowie odbył swoją pierwszą podróż do Europy na leczenie. W 1938 roku przeprowadził się na stałe do Paryża. W stolicy Francji znalazł pracę jako dziennikarz, początkowo w „Alger-Republician”, a następnie w „Paris-Soir”. Na łamach tych gazet Camus publikował recenzje książek, wśród nich znalazły się dzieła między innymi Jeana Paula Sartre’a.
Podczas drugiej wojny światowej wstąpił do ruchu oporu. Tam nawiązał współpracę z Sartrem. Razem redagowali lewicowe pismo „Combat”. W 1942 roku opublikował powieść Obcy, nad którą prace rozpoczął jeszcze w Algierze. Utwór o człowieku, który bez wyraźnego powodu zastrzelił Araba na plaży, a następnie musiał ponieść tego konsekwencje, przyniósł mu wielką popularność nie tylko w Europie, ale na świecie.
W 1947 roku Camus wystąpił z redakcji „Combat”. Wówczas opublikował swoje najbardziej znane dzieło – Dżumę, będącą alegorią nazistowskiej okupacji Francji. Powodem rozbratu z Sartrem było pełne poparcie intelektualne, jakiego wybitny francuski filozof udzielił stalinizmowi. Dziesięć lat po publikacji Dżumy Camus został wyróżniony za swoją twórczość poruszającą dylematy ludzkiego istnienia, sumienia i moralności Literacką Nagrodą Nobla.
4 stycznia 1960 roku pod miejscowością Villeblevin we Francji prowadzony przez przyjaciela Camusa samochód zjechał z drogi i uderzył w drzewo. Zarówno kierowca, jak i siedzący obok niego pisarz, zginęli na miejscu.