Jesteś w:
Zdążyć przed Panem Bogiem
Hanna Krall jako reporterka na marginesie historii, a nieraz wychodząc jej na przekór, przedstawia prywatny obraz dziejów, oddaje głos marginalnym postaciom, które często przeczą oficjalnej wykładni faktów. Gdy wywiad autorki z Markiem Edelmanem wzbudził światowe reperkusje, dziennikarka postanowiła zgłębić temat. Nie tylko kontynuowała rozmowy z Edelmanem, ale dotarła do wielu innych świadków tamtych zdarzeń. Opisała także wiele reakcji jakie wzbudziły słowa Edelmana odbrązawiającego bohaterów powstania w getcie warszawskim.
Krall świadoma była, że wiedza o przebiegu powstania w getcie była dla Polaków nieznana. Starała się z jednej strony oprzeć na sprawdzonych faktach – stąd w reportażu wiele dat, nazwisk, czy cytatów z raportów i meldunków, z drugiej pragnęła oprzeć się na pamięci ludzkiej – przede wszystkim swojego głównego rozmówcy – Marka Edelmana. Krall nie pisze podręcznikowej historii, nie próbuje nadać jej patosu. Skrzętnie zapisuje wspomnienia o powstaniu jego jedynego żyjącego dowódcy. Zależy jej na ukazaniu jednostkowych losów ludzkich. Nie przedstawia prawdy obiektywnej, nie dąży do uogólnień.
Autorka poprzez zabiegi literackie i odautorskie komentarze prezentuje własną wizję powstania. Z utworu wyłania się zarówno uporządkowany ciąg następujących zdarzeń z powstania, a także powojennych losów pamięci o tych wydarzeniach. Krall nie stara się oceniać, jednak sposób prezentowania zebranego materiału sam w sobie jest komentarzem.
Reporter w poszukiwaniu prawdy na przykładzie „Zdążyć przed panem Bogiem”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHanna Krall jako reporterka na marginesie historii, a nieraz wychodząc jej na przekór, przedstawia prywatny obraz dziejów, oddaje głos marginalnym postaciom, które często przeczą oficjalnej wykładni faktów. Gdy wywiad autorki z Markiem Edelmanem wzbudził światowe reperkusje, dziennikarka postanowiła zgłębić temat. Nie tylko kontynuowała rozmowy z Edelmanem, ale dotarła do wielu innych świadków tamtych zdarzeń. Opisała także wiele reakcji jakie wzbudziły słowa Edelmana odbrązawiającego bohaterów powstania w getcie warszawskim.
Krall świadoma była, że wiedza o przebiegu powstania w getcie była dla Polaków nieznana. Starała się z jednej strony oprzeć na sprawdzonych faktach – stąd w reportażu wiele dat, nazwisk, czy cytatów z raportów i meldunków, z drugiej pragnęła oprzeć się na pamięci ludzkiej – przede wszystkim swojego głównego rozmówcy – Marka Edelmana. Krall nie pisze podręcznikowej historii, nie próbuje nadać jej patosu. Skrzętnie zapisuje wspomnienia o powstaniu jego jedynego żyjącego dowódcy. Zależy jej na ukazaniu jednostkowych losów ludzkich. Nie przedstawia prawdy obiektywnej, nie dąży do uogólnień.
Autorka poprzez zabiegi literackie i odautorskie komentarze prezentuje własną wizję powstania. Z utworu wyłania się zarówno uporządkowany ciąg następujących zdarzeń z powstania, a także powojennych losów pamięci o tych wydarzeniach. Krall nie stara się oceniać, jednak sposób prezentowania zebranego materiału sam w sobie jest komentarzem.