Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Charakterystyczny jest ironiczny wydźwięk tekstu – wróg nie osiągnął swojego celu, wyrzucając „sprzęt podobny do trumny”, starając się tym gestem pognębić Polaków. Prawdziwy triumf wartości przyjdzie dopiero po jej pozornej śmierci.
W tekście wyraźny jest rozdźwięk między sztuką a ludźmi, którzy jeszcze nie dojrzeli do pełnego jej odbioru. Tym samym potępiona zostaje sztuka banalna, prosta w odbiorze. Myśl „ciesz się, późny wnuku” wyraża jednak nadzieję, że kolejne pokolenia docenią wielką sztukę. Znając biografię Norwida, możemy podejrzewać, że chodziło mu zarówno o muzykę Fryderyka Szopena, jak i o jego własną poezję, odrzuconą przez romantyków, „odkrytą” dopiero na początku XX wieku.
Ten dziesięciostrofowy poemat elegijny, zawierający też elementy poematu dygresyjnego i opisowego, jest bardzo nieregularny w swej budowie. Strofy są różnej długości, podobnie długość wersów nie jest ujednolicona. Występują rymy, najczęściej dokładne, choć ich użycie również nie jest poddane żadnym rygorom.
Liczne porównania („Pełne, jak Mit / Blade, jak świt”),metafory („gdy podobniałeś (...)Do upuszczonej przez Orfeja liry”) i personifikacje („A to jeszcze kłócą się klawisze” ) sprawiają, że jest to jeden z piękniejszych wierszy Norwida, wierszy przepełnionych odniesieniami do tradycji literatury, sztuki i filozofii.
strona: - 1 - - 2 -
Fortepian Chopina - notatka interpretacyjna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimCharakterystyczny jest ironiczny wydźwięk tekstu – wróg nie osiągnął swojego celu, wyrzucając „sprzęt podobny do trumny”, starając się tym gestem pognębić Polaków. Prawdziwy triumf wartości przyjdzie dopiero po jej pozornej śmierci.
W tekście wyraźny jest rozdźwięk między sztuką a ludźmi, którzy jeszcze nie dojrzeli do pełnego jej odbioru. Tym samym potępiona zostaje sztuka banalna, prosta w odbiorze. Myśl „ciesz się, późny wnuku” wyraża jednak nadzieję, że kolejne pokolenia docenią wielką sztukę. Znając biografię Norwida, możemy podejrzewać, że chodziło mu zarówno o muzykę Fryderyka Szopena, jak i o jego własną poezję, odrzuconą przez romantyków, „odkrytą” dopiero na początku XX wieku.
Ten dziesięciostrofowy poemat elegijny, zawierający też elementy poematu dygresyjnego i opisowego, jest bardzo nieregularny w swej budowie. Strofy są różnej długości, podobnie długość wersów nie jest ujednolicona. Występują rymy, najczęściej dokładne, choć ich użycie również nie jest poddane żadnym rygorom.
Liczne porównania („Pełne, jak Mit / Blade, jak świt”),metafory („gdy podobniałeś (...)Do upuszczonej przez Orfeja liry”) i personifikacje („A to jeszcze kłócą się klawisze” ) sprawiają, że jest to jeden z piękniejszych wierszy Norwida, wierszy przepełnionych odniesieniami do tradycji literatury, sztuki i filozofii.
strona: - 1 - - 2 -