Jesteś w:
Dżuma
Drugim kronikarzem prowadzącym zapiski w czasach zarazy był Jean Tarrou. Główny narrator powieści, czyli Rieux, posługiwał się co jakiś czas w swojej opowieści notatkami przyjaciela, by w ten sposób rzucić nieco inne spojrzenie na rzeczy dziejące się w mieście. Warto zwrócić uwagę, że zapiski Tarrou wyraźnie różnią się od narracji Rieux. Słowa doktora są zdecydowanie lepiej wyważone, obiektywne i wykalkulowane. Z kolei notatki Jeana przepełnione są osobistymi uwagami, opiniami, sądami, przemyśleniami. Relacje narratorów wyraźnie różnią się od siebie pod względem stylu i używanego słownictwa. Opisy autorstwa doktora przesiąknięte są obiektywizmem oraz żargonem medycznym. Trudno doszukiwać się w nich elementów humorystycznych. Zupełnie inaczej jest u Tarrou, który często przytaczał zabawne historyjki, które na co dzień obserwował jako „człowiek z zewnątrz”.
Jak możemy przeczytać w opracowaniu Dżumy autorstwa Anieli Kowalskiej: „Camus nie poprzestał na jednym narratorze. Występuje w Dżumie zjawisko narracji wy¬miennej, nakładającej się na siebie i oświetlającej problemy i ludzi z różnych stron. Ale specyficzność tej techniki nie rzuca się w oczy, ponieważ autor sam na początku zapowiada jednego narratora i to anonimowego; dopiero na ostatnich kartach dowiemy się, że tym nar¬ratorem był dr Rieux. (…) Jeśli idzie o samą formę narracji, to nieza¬leżnie od wypowiadanych w trzeciej osobie relacji dr Rieux, a więc niezależnie od toku epickiego, są jeszcze przytaczane przezeń, inkrus¬towane niejako w tekst dialogi samoistne, stanowiące warstwę dra¬matyczną książki; podobna rozmaitość formy występuje i w cytowanych dłuższymi partiami notatkach Jeana Tarrou”.
strona: - 1 - - 2 -
Narracja w „Dżumie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDrugim kronikarzem prowadzącym zapiski w czasach zarazy był Jean Tarrou. Główny narrator powieści, czyli Rieux, posługiwał się co jakiś czas w swojej opowieści notatkami przyjaciela, by w ten sposób rzucić nieco inne spojrzenie na rzeczy dziejące się w mieście. Warto zwrócić uwagę, że zapiski Tarrou wyraźnie różnią się od narracji Rieux. Słowa doktora są zdecydowanie lepiej wyważone, obiektywne i wykalkulowane. Z kolei notatki Jeana przepełnione są osobistymi uwagami, opiniami, sądami, przemyśleniami. Relacje narratorów wyraźnie różnią się od siebie pod względem stylu i używanego słownictwa. Opisy autorstwa doktora przesiąknięte są obiektywizmem oraz żargonem medycznym. Trudno doszukiwać się w nich elementów humorystycznych. Zupełnie inaczej jest u Tarrou, który często przytaczał zabawne historyjki, które na co dzień obserwował jako „człowiek z zewnątrz”.
Jak możemy przeczytać w opracowaniu Dżumy autorstwa Anieli Kowalskiej: „Camus nie poprzestał na jednym narratorze. Występuje w Dżumie zjawisko narracji wy¬miennej, nakładającej się na siebie i oświetlającej problemy i ludzi z różnych stron. Ale specyficzność tej techniki nie rzuca się w oczy, ponieważ autor sam na początku zapowiada jednego narratora i to anonimowego; dopiero na ostatnich kartach dowiemy się, że tym nar¬ratorem był dr Rieux. (…) Jeśli idzie o samą formę narracji, to nieza¬leżnie od wypowiadanych w trzeciej osobie relacji dr Rieux, a więc niezależnie od toku epickiego, są jeszcze przytaczane przezeń, inkrus¬towane niejako w tekst dialogi samoistne, stanowiące warstwę dra¬matyczną książki; podobna rozmaitość formy występuje i w cytowanych dłuższymi partiami notatkach Jeana Tarrou”.
strona: - 1 - - 2 -