Jesteś w:
Dżuma
O czasie i miejscu akcji Dżumy dowiadujemy się już z pierwszego zdania powieści: „Ciekawe wypadki, które są tematem tej kroniki, zaszły w 194. r. w Oranie”. Autor celowo umieścił kropkę w miejscu, gdzie powinna znajdować się ostatnia cyfra daty, aby zasugerować czytelnikowi, że tak naprawdę wydarzenie opisane w powieści nie są prawdziwe. Zamiast tego otrzymujemy informację, że akcja toczyła się w latach czterdziestych ubiegłego wieku, czyli w czasie, kiedy świat pochłonięty był drugą wojną światową. Wiadomo, że Camus rozpoczął prace nad swoją powieścią w 1944 roku, a ujrzała ona światło dzienne trzy lata później.
Właściwa akcja utworu rozpoczyna się szesnastego kwietnia, o czym świadczą słowa: „Rankiem 16 kwietnia doktor Bernard Rieux wyszedł ze swojego gabinetu i pośrodku podestu zawadził nogą o martwego szczura”. Zakończenie ma miejsce w lutym następnego roku. Camus zwrócił szczególną uwagę na opisywanie pór roku. Poczynając od wiosny przez upalne lato, które sprzyjało rozwojowi epidemii, błotnistą jesień i chłodną zimę, która z kolei przyczyniła się do powstrzymania zarazy.
W przypadku „Dżumy” można mówić o klasycznej wręcz jedności miejsca akcji. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się bowiem w Oranie, francuskiej prefekturze na algierskim wybrzeżu. Chociaż pięknie położone, miasto samo w sobie nie należy do najatrakcyjniejszych, co na każdym kroku podkreślał narrator. Usytuowany na otoczonym przez piękne doliny płaskowyżu nad Morzem Śródziemnym Oran był odwrócony tyłem do błękitnej zatoki. Złośliwi twierdzili, że budowniczy miasta celowo pozbawili mieszkańców pięknych widoków, by nie odrywać ich od codziennej pracy.
Narrator nie szczędzi gorzkich słów pod adresem miasta, jak i jego mieszkańców: „Oran jest zwykłym miastem, i niczym innym jak prefekturą francuską na wybrzeżu algierskim (…) Miasto, trzeba przyznać, jest brzydkie”. Z kolei Jean Tarrou w swoich notatkach pisze o Oranie: „To żółte i szare miasto, brzęczące raczej niż hałaśliwe, krótko mówiąc, miasto szczęśliwe, jeśli można być szczęśliwym i posępnym zarazem”.
Inaczej, niż można to sobie wyobrażać, Oran, chociaż tak pięknie położony, nie jest miastem malowniczym. Brakuje w nim pięknych budowli, kolorowych dekoracji, ogrodów, a nawet gołębie omijają je wielkim łukiem. Jest to miejsce nijakie. Nawet zmiany pór roku są tu niemal niezauważalne: „Wiosnę oznajmia jedynie jakość powietrza lub koszyki kwiatów, które drobni sprzedawcy przywożą z okolicy: wiosnę sprzedaje się na targach. W lecie słońce zapala zbyt suche domy i pokrywa mury szarym popiołem; wówczas można żyć tylko w cieniu zamkniętych okiennic. Jesienią natomiast potop błota. Pięknie bywa tylko zimą”.
Miasto posiadało jednak swój urok, pewien klimat. Dostrzegł to doktor Rieux na kilka dni przed wybuchem epidemii, kiedy stojąc pewnego wieczora razem z Cottardem na balkonie spoglądał przed siebie: „Ze wszystkich dzielnic dokoła, jak co wieczór w naszym mieście, lekki wiatr niósł szepty, zapach mięsa pieczonego na ruszcie, wesoły i pachnący szum wolności wypełniał powoli ulicę, którą zagarnęła hałaśliwa młodość. Noc, syreny niewidzialnych statków, zgiełk idący od morza i przepływającego tłumu (…)”.
Mieszkańcy Oranu z biegiem lat dostosowali styl życia do warunków panujących w smutnym mieście. Nie szukają oni szczęścia czy wyższych wartości, zamiast tego koncentrują się na ciężkiej pracy, która może zapewnić im dostatek. Są to ludzie prości i tak też się bawią. Hołdują prostej rozrywce, która choć na chwilę przynosi im ukojenie od codziennych zmagań. Tworzyli dość szczęśliwą i gwarną społeczność, która wkrótce miała zostać srodze zdziesiątkowana przez epidemię dżumy.
Miasto otoczone jest grubym i wysokim murem, co ma w dalszej akcji kluczowe znaczenie. Kiedy prefektura zarządziła zamknięcie bram, Oran stał się twierdzą, z której nie było ucieczki. Miasto przypominało obóz koncentracyjny, gdzie wbrew woli przetrzymywano dziesiątki tysięcy ludzi.
Tuż obok miasta znajdował się komunalny cmentarz. W czasie epidemii szybko okazało się, że miejsce to nie będzie w stanie pomieścić aż tak wielkiej liczby zmarłych. Wówczas władze prefektury zdecydowały się na drastyczne rozwiązanie: „Przy końcu cmentarza, na nagiej przestrzeni porośniętej drzewami mastykowymi, wykopano dwa olbrzymie doły. Jeden dół był dla mężczyzn, drugi dla kobiet. Pod tym względem administracja szanowała konwenanse i dopiero znacznie później ten ostatni wstyd znikł siłą rzeczy i grzebano jak popadło, jednych na drugich, mężczyzn i kobiety, nie troszcząc się o przyzwoitość”. Wkrótce uruchomiono krematorium w jednym z zakładów produkcyjnych, również znajdujących się tuż za murami Oranu.
Wracając jednak do miasta warto zwrócić uwagę na dwie budowle. Pierwszą z nich jest katedra, w której zorganizowano tydzień modlitw. Ogrom tego miejsca, w dodatku przepełnionego wiernymi, nadał kazaniom ojca Penelaux dodatkowego gniewnego charakteru. Majestatyczne wnętrze było świadkiem gorzkich słów jezuity kierowanych do grzesznych mieszkańców miasta. Dodatkowo wnętrze katedry było tak wysokie, że zgromadzeni mogli słyszeć hulający pod sufitem wiatr, który co rusz gasił kolejne świece, napawając uczestników mszy przerażeniem.
Innym ciekawym miejscem Oranu jest stadion, na którym zorganizowano tymczasowy obóz dla obywateli objętych kwarantanną. W powieści możemy odnaleźć bardzo interesujący i sugestywny opis tej budowli: „Stadion znajduje się niemal u bram miasta i z jednej strony graniczy z ulicą, gdzie przejeżdżają tramwaje, z drugiej z rozległymi terenami ciągnącymi się aż do skraju płaskowzgórza, na którym zbudowane jest miasto. Otaczają go wysokie mury z cementu, wystarczyło wiec postawić straże przy czterech bramach wejściowych, by utrudnić ucieczkę. Jednocześnie mury broniły nieszczęśników odbywających kwarantannę przed ciekawością ludzi z zewnątrz”. Widzimy zatem, że stadion miejski łudząco przypominał getto.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
1. Opis Oranu, francuskiej prefektury na wybrzeżu algierskim, liczącej blisko dwieście tysięcy mieszkańców.
2. Początek akcji – 16 kwietnia 194. roku – doktor Bernard Rieux natyka się na martwego szczura pod drzwiami gabinetu.
3. Z kolejnymi dniami gwałt... wiecej
Młody dziennikarz nie był wcale nieopierzonym młokosem, który n... wiecej
- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alego... wiecej
Zawód lekarza niesie ze sobą nie tylko prestiż, zaufanie oraz szacunek społeczeństwa, ale przede wszystkim wielką odpowiedzialność za cudze zdrowie i życie. Dlatego właśnie to doktor medycyny jest głównym bohaterem powieści, którą uważa się za jedno z najważniejszych dzieł egzystencjalizmu... wiecej
Drugie kazanie ojca Paneloux to jednej z najbardziej znanych fragmentów „Dżumy”. Jego najważniejszym przesłaniem są słowa: „Nie chodzi o to, żeby odrzucać wszelką ostrożność, rozumny porządek, kt�... wiecej
„Zaraza nie jest na miarę człowieka, wiec powi... wiecej
Najważniejsze to dobrze wykonywać swój zawód.
Człowiek męczy się litością, kiedy litość jest bezużyteczna.
... gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestałby leczyć ludzi, zostaw... wiecej
Wkrótce po wydaniu Dżumę okrzyknięto manifestem nowego humanizmu. Ukazuje nowe zadania stojące przed ludźmi, którzy przeżyli piekło wojny. Mówi o prostej ludzkiej solidarności i moralności, bez patosu i wielkich słów, i dlatego trudniejszych. Życie to ciągła walka z wciąż obecnym... wiecej
Dr Rieux, Jean Tarrou, Raymond Rambert paryski dziennikarz, ojciec Paneloux, dr Castel; Matka dr Rieux i Grand to katalizatory wprowadzające ład; kobiety: Jeanne, żona Granda, narzeczona Ramberta, żona dr Rieux są słabo zarysowane;
Autor nadał po trochu swoich cech niemal każdemu bohaterowi. Camus zdecydowani... wiecej
Akcja dzieje się w marokańskim mieście Oran w roku 194. autor celowo nie podaje dokładnego roku. Chodzi o uniwersalizm - przedstawione wydarzenia mogły mieć miejsce w każdym mieście i w każdym czasie. Jednym z głónych bohaterów jest doktor Bernard Rieux. Jego ciężko chora żona przebywa we Francji, leczy się. Wkrótce m... wiecej
Dżuma - powtórka z lektury (streszczenie, opracowanie, problematyka)
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimCzas i miejsce akcji „Dżumy”
O czasie i miejscu akcji Dżumy dowiadujemy się już z pierwszego zdania powieści: „Ciekawe wypadki, które są tematem tej kroniki, zaszły w 194. r. w Oranie”. Autor celowo umieścił kropkę w miejscu, gdzie powinna znajdować się ostatnia cyfra daty, aby zasugerować czytelnikowi, że tak naprawdę wydarzenie opisane w powieści nie są prawdziwe. Zamiast tego otrzymujemy informację, że akcja toczyła się w latach czterdziestych ubiegłego wieku, czyli w czasie, kiedy świat pochłonięty był drugą wojną światową. Wiadomo, że Camus rozpoczął prace nad swoją powieścią w 1944 roku, a ujrzała ona światło dzienne trzy lata później.
Właściwa akcja utworu rozpoczyna się szesnastego kwietnia, o czym świadczą słowa: „Rankiem 16 kwietnia doktor Bernard Rieux wyszedł ze swojego gabinetu i pośrodku podestu zawadził nogą o martwego szczura”. Zakończenie ma miejsce w lutym następnego roku. Camus zwrócił szczególną uwagę na opisywanie pór roku. Poczynając od wiosny przez upalne lato, które sprzyjało rozwojowi epidemii, błotnistą jesień i chłodną zimę, która z kolei przyczyniła się do powstrzymania zarazy.
W przypadku „Dżumy” można mówić o klasycznej wręcz jedności miejsca akcji. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się bowiem w Oranie, francuskiej prefekturze na algierskim wybrzeżu. Chociaż pięknie położone, miasto samo w sobie nie należy do najatrakcyjniejszych, co na każdym kroku podkreślał narrator. Usytuowany na otoczonym przez piękne doliny płaskowyżu nad Morzem Śródziemnym Oran był odwrócony tyłem do błękitnej zatoki. Złośliwi twierdzili, że budowniczy miasta celowo pozbawili mieszkańców pięknych widoków, by nie odrywać ich od codziennej pracy.
Narrator nie szczędzi gorzkich słów pod adresem miasta, jak i jego mieszkańców: „Oran jest zwykłym miastem, i niczym innym jak prefekturą francuską na wybrzeżu algierskim (…) Miasto, trzeba przyznać, jest brzydkie”. Z kolei Jean Tarrou w swoich notatkach pisze o Oranie: „To żółte i szare miasto, brzęczące raczej niż hałaśliwe, krótko mówiąc, miasto szczęśliwe, jeśli można być szczęśliwym i posępnym zarazem”.
Inaczej, niż można to sobie wyobrażać, Oran, chociaż tak pięknie położony, nie jest miastem malowniczym. Brakuje w nim pięknych budowli, kolorowych dekoracji, ogrodów, a nawet gołębie omijają je wielkim łukiem. Jest to miejsce nijakie. Nawet zmiany pór roku są tu niemal niezauważalne: „Wiosnę oznajmia jedynie jakość powietrza lub koszyki kwiatów, które drobni sprzedawcy przywożą z okolicy: wiosnę sprzedaje się na targach. W lecie słońce zapala zbyt suche domy i pokrywa mury szarym popiołem; wówczas można żyć tylko w cieniu zamkniętych okiennic. Jesienią natomiast potop błota. Pięknie bywa tylko zimą”.
Miasto posiadało jednak swój urok, pewien klimat. Dostrzegł to doktor Rieux na kilka dni przed wybuchem epidemii, kiedy stojąc pewnego wieczora razem z Cottardem na balkonie spoglądał przed siebie: „Ze wszystkich dzielnic dokoła, jak co wieczór w naszym mieście, lekki wiatr niósł szepty, zapach mięsa pieczonego na ruszcie, wesoły i pachnący szum wolności wypełniał powoli ulicę, którą zagarnęła hałaśliwa młodość. Noc, syreny niewidzialnych statków, zgiełk idący od morza i przepływającego tłumu (…)”.
Mieszkańcy Oranu z biegiem lat dostosowali styl życia do warunków panujących w smutnym mieście. Nie szukają oni szczęścia czy wyższych wartości, zamiast tego koncentrują się na ciężkiej pracy, która może zapewnić im dostatek. Są to ludzie prości i tak też się bawią. Hołdują prostej rozrywce, która choć na chwilę przynosi im ukojenie od codziennych zmagań. Tworzyli dość szczęśliwą i gwarną społeczność, która wkrótce miała zostać srodze zdziesiątkowana przez epidemię dżumy.
Miasto otoczone jest grubym i wysokim murem, co ma w dalszej akcji kluczowe znaczenie. Kiedy prefektura zarządziła zamknięcie bram, Oran stał się twierdzą, z której nie było ucieczki. Miasto przypominało obóz koncentracyjny, gdzie wbrew woli przetrzymywano dziesiątki tysięcy ludzi.
Tuż obok miasta znajdował się komunalny cmentarz. W czasie epidemii szybko okazało się, że miejsce to nie będzie w stanie pomieścić aż tak wielkiej liczby zmarłych. Wówczas władze prefektury zdecydowały się na drastyczne rozwiązanie: „Przy końcu cmentarza, na nagiej przestrzeni porośniętej drzewami mastykowymi, wykopano dwa olbrzymie doły. Jeden dół był dla mężczyzn, drugi dla kobiet. Pod tym względem administracja szanowała konwenanse i dopiero znacznie później ten ostatni wstyd znikł siłą rzeczy i grzebano jak popadło, jednych na drugich, mężczyzn i kobiety, nie troszcząc się o przyzwoitość”. Wkrótce uruchomiono krematorium w jednym z zakładów produkcyjnych, również znajdujących się tuż za murami Oranu.
Wracając jednak do miasta warto zwrócić uwagę na dwie budowle. Pierwszą z nich jest katedra, w której zorganizowano tydzień modlitw. Ogrom tego miejsca, w dodatku przepełnionego wiernymi, nadał kazaniom ojca Penelaux dodatkowego gniewnego charakteru. Majestatyczne wnętrze było świadkiem gorzkich słów jezuity kierowanych do grzesznych mieszkańców miasta. Dodatkowo wnętrze katedry było tak wysokie, że zgromadzeni mogli słyszeć hulający pod sufitem wiatr, który co rusz gasił kolejne świece, napawając uczestników mszy przerażeniem.
Innym ciekawym miejscem Oranu jest stadion, na którym zorganizowano tymczasowy obóz dla obywateli objętych kwarantanną. W powieści możemy odnaleźć bardzo interesujący i sugestywny opis tej budowli: „Stadion znajduje się niemal u bram miasta i z jednej strony graniczy z ulicą, gdzie przejeżdżają tramwaje, z drugiej z rozległymi terenami ciągnącymi się aż do skraju płaskowzgórza, na którym zbudowane jest miasto. Otaczają go wysokie mury z cementu, wystarczyło wiec postawić straże przy czterech bramach wejściowych, by utrudnić ucieczkę. Jednocześnie mury broniły nieszczęśników odbywających kwarantannę przed ciekawością ludzi z zewnątrz”. Widzimy zatem, że stadion miejski łudząco przypominał getto.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Albert Camus – życiorys pisarza
Albert Camus był jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich pisarzy, eseistów czy dramaturgów dwudziestego wieku. W 1957 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Przez wiele lat przyjaźnił się i współpracował z wybitnym egzystencjalistą Jean-Paulem Sartrem, lecz z powodów politycznych zakończył tę znajomość. Zmarł w wiek... wiecejPlan wydarzeń Dżumy
Opis wszystkich wydarzeń znajdziesz w streszczeniu.1. Opis Oranu, francuskiej prefektury na wybrzeżu algierskim, liczącej blisko dwieście tysięcy mieszkańców.
2. Początek akcji – 16 kwietnia 194. roku – doktor Bernard Rieux natyka się na martwego szczura pod drzwiami gabinetu.
3. Z kolejnymi dniami gwałt... wiecej
Doktor Bernard Rieux – charakterystyka postaci
Spośród wszystkich bohaterów „Dżumy”, to właśnie doktor wyraźnie wysuwa się na pierwszy plan. Co więcej, pod koniec powieści dowiadujemy się, że postać ta pełniła również rolę narratora. Śledząc uważnie jego poczynania, każdy z czytelników prędzej czy później musi dojeść do wniosku, że ma do czynienia z prawdziwym ... wiecejJean Tarrou – charakterystyka postaci
Mężczyzna, który przybył do Oranu zaledwie kilka tygodni przed kwietniowym wybuchem epidemii, jednak zależało mu na niesieniu pomocy jego mieszkańcom równie mocno, jak doktorowi Rieux. Łączyło go wiele z Bernardem, głównie w sferze ideologicznej, dlatego znakomicie się dogadywali. Razem stworzyli oddziały sanitarne, które niestrudz... wiecejRaymond Rambert – charakterystyka postaci
Rambert był najmłodszym z grona głównych bohaterów powieści. Przybył do Oranu jako reporter paryskiego dziennika. Za zadanie miał sporządzenie raportu o warunkach życia algierskich arabów. Po zamknięciu murów miasta stał się niejako więźniem epidemii.Młody dziennikarz nie był wcale nieopierzonym młokosem, który n... wiecej
Ojciec Paneloux – charakterystyka postaci
Można stwierdzić, że większość z głównych bohaterów „Dżumy” to ateiści (na pewno byli nimi Rieux i Tarrou, prawdopodobnie również Rambert), dlatego postać ojca Paneloux stanowiła katolicką przeciwwagę dla prezentowaną przez nich poglądów. Ten uczony i wojujący jezuita, jak pisze o nim doktor, przeszedł przemianę z dogmat... wiecejJoseph Grand – charakterystyka postaci
Podstarzały urzędnik merostwa jest bez wątpienia najsympatyczniejszą i najbarwniejszą postacią Dżumy. Zdaniem doktora Rieux Joseph Grand był właściwie głównym bohaterem opowieści: „jeśli trzeba koniecznie, by jakiś bohater znalazł się w tym opowiadaniu, narrator proponuje właśnie tego nieefektownego i skromnego bohatera, któr... wiecejCottard – charakterystyka postaci
Spośród głównych bohaterów powieści to właśnie Cottard budzi najmniej pozytywne odczucia czytelników. Dzieje się tak nie tylko ze względu na niewątpliwie naganną przeszłość mężczyzny, ale głównie z powodu tego, że odmówił niesienia pomocy mieszkańcom miasta. Jego postawa i zachowanie sugerowały, iż cieszył się z wybuchu... wiecejPozostali bohaterowie powieści Dżuma
Żona doktora Rieux – była piękną i ciężko chorą kobieta. Zły stan zdrowia zmusił ją do wyjazdu do sanatorium. Opuszczenie miasta przed wybuchem epidemii nie uchroniło jej jednak przed śmiercią. W dniu rozstania na dworcu kolejowym widziała się po raz ostatni z mężem, który tak ją wówczas opisał: „(...) ta... wiecej„Dżuma” jako powieść-parabola
Parabola, zwana także przypowieścią, jest gatunkiem literackim, który niesie ze sobą przesłanie moralne lub dydaktyczne. Do trzech głównych cech formalnych paraboli zalicza się:- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alego... wiecej
Heroiczne tworzenie siebie w świecie grozy i absurdu na przykładzie „Dżumy”
Można powiedzieć, że heroiczne tworzenie siebie w świecie pełnym grozy i absurdu jest jednym z kilku dogmatów filozofii egzystencjalnej. Na czym on polegał? W opracowaniu „Dżumy” wydanym przez Wydawnictwo „Werset” możemy przeczytać: „Egzystencja człowieka skazana jest na zagrożenie. Zagrożenie to powoduje, że człowiek będ... wiecej„Dżuma” jako traktat moralny
Pamiętając, że egzystencjalizm realizował się głównie na płaszczyźnie literatury, możemy uznać „Dżumę” za jeden z najważniejszych traktatów filozoficzno-moralnych tego nurtu myślowego. Na kartach powieści Camus zarysował podstawowe założenia etyczne i światopoglądowe charakterystyczne dla egzystencjalizmu ateis... wiecej„Dżuma” jako powieść egzystencjalna
Jak już zostało to wielokrotnie wspomniane wcześniej egzystencjalizm realizował się głównie na płaszczyźnie literatury, a głównie w powieściach. „Dżuma” stanowi świetny przykład dzieła zaliczanego do tego gatunku. Znawcy literatury uważają jednak, że to „Obcy” jest najwyższym osiągnięciem Camusa, ja... wiecejMotywy literackie w „Dżumie”
Motyw lekarza w „Dżumie”Zawód lekarza niesie ze sobą nie tylko prestiż, zaufanie oraz szacunek społeczeństwa, ale przede wszystkim wielką odpowiedzialność za cudze zdrowie i życie. Dlatego właśnie to doktor medycyny jest głównym bohaterem powieści, którą uważa się za jedno z najważniejszych dzieł egzystencjalizmu... wiecej
„Ludzie są raczej dobrzy niż źli” - rozprawka
„Dżuma” to powieść poruszająca wiele tematów. Jednym z nich jest zagadnienie ludzkiej natury. Ponieważ dzieło Camusa można odczytywać jako traktat filozofii egzystencjalnej, możemy znaleźć w nim kilka ujęć i poglądów na to, jaki naprawdę jest człowiek. W ten sposób zabrał głos w odwiecznej debacie na temat tego,... wiecej„Dżuma” jako nakaz etyki heroicznej
Jednym z wielu przesłań „Dżumy” jest to, że należy się buntować przeciwko złu i absurdowi. Niemal zawsze taka postawa wiąże się z heroizmem. Można więc powiedzieć, iż według Camusa w każdym z nas drzemie bohater. Wybitny badacz literatury Ignacy Stanisław Fiut w artykule „Humanizm zrewoltowany Alberta Camusa ... wiecejPostawy ludzkie w „Dżumie”
Powieść Alberta Camusa możemy traktować jako studium zachowań ludzkich w obliczu ekstremalnego zagrożenia, jakim bez wątpienia jest epidemia dżumy. Niektórzy zareagowali w sposób heroiczny, inni tchórzowski, a jeszcze inni nie wiedzieli co począć. Najwięcej miejsca autor poświęcił oczywiście tym pierwszym, czyniąc z nich gł�... wiecejInterpretacja kazań ojca Paneloux
Dwa kazania wygłoszone przez ojca Paneloux w „Dżumie” można pojmować jago chrześcijański głos w tej w znacznej mierze ateistycznej powieści. Diametralną różnicę, jaką można zaobserwować między wystąpieniami jezuity, wywołało dramatyczne przeżycie – straszliwie długa agonia i śmierć młodego Filipa, któr... wiecej„(…) bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika” - rozprawka
Powieść Alberta Camusa kończy się sceną, w której doktor Rieux przygląda się celebrującemu i radosnemu tłumowi, lecz sam nie jest w nastroju do świętowania „Wiedział bowiem to, czego nie wiedział ten radosny tłum i co można przeczytać w książkach: że bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, że może przez dziesiąt... wiecej„Trzeba tylko iść naprzód w ciemnościach, trochę na oślep, i próbować czynić dobrze” - rozprawka
„Trzeba tylko iść naprzód w ciemnościach, trochę na oślep, i próbować czynić dobrze”Drugie kazanie ojca Paneloux to jednej z najbardziej znanych fragmentów „Dżumy”. Jego najważniejszym przesłaniem są słowa: „Nie chodzi o to, żeby odrzucać wszelką ostrożność, rozumny porządek, kt�... wiecej
Czy człowiek może być mocniejszy od dżumy?
„Dżuma” opowiada w gruncie rzeczy o szeroko pojmowanym złu i ludzkich postawach wobec niego. Znajdziemy w niej wspaniałych bohaterów, którzy poświęcili swoje zdrowie i życie, aby nieść pomoc bliźnim, a także przeciwstawiać się zarazie. W powieści możemy odnaleźć też odpowiedź na zasadnicze pytanie: czy człowiek ... wiecejOpis rozwoju epidemii w Dżumie
Pierwszym objawem obecności dżumy w Oranie były martwe szczury leżące na ulicach. 16 kwietnia 194. roku doktor Rieux natknął się na jednego z padniętych gryzoni pod swoim gabinetem, lecz nie przywiązał do tego większej uwagi. Wieczorem tego samego dnia lekarz znalazł kolejnego szczura na schodach kamienicy. Dozorca Michel, który p... wiecejDżuma - najważniejsze cytaty
„Kiedy wybucha wojna ludzie powiadają: «To nie potrwa długo, to zbyt głupie.» I oczywiście, wojna jest na pewno zbyt głupia, ale to nie przeszkadza jej trwać. Głupota upiera się zawsze, zauważono by to, gdyby człowiek nie myślał stale o sobie”.„Zaraza nie jest na miarę człowieka, wiec powi... wiecej
Dżuma Alberta Camus - cytaty
Pytanie: co robić, by nie tracić czasu? Odpowiedź: doświadczać go w całej jego rozciągłości.”Najważniejsze to dobrze wykonywać swój zawód.
Człowiek męczy się litością, kiedy litość jest bezużyteczna.
... gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestałby leczyć ludzi, zostaw... wiecej
Albert Camus - Dżuma - problematyka
Albert Camus - Dżuma - problematykaWkrótce po wydaniu Dżumę okrzyknięto manifestem nowego humanizmu. Ukazuje nowe zadania stojące przed ludźmi, którzy przeżyli piekło wojny. Mówi o prostej ludzkiej solidarności i moralności, bez patosu i wielkich słów, i dlatego trudniejszych. Życie to ciągła walka z wciąż obecnym... wiecej
Dżuma - opracowanie
BohaterowieDr Rieux, Jean Tarrou, Raymond Rambert paryski dziennikarz, ojciec Paneloux, dr Castel; Matka dr Rieux i Grand to katalizatory wprowadzające ład; kobiety: Jeanne, żona Granda, narzeczona Ramberta, żona dr Rieux są słabo zarysowane;
Autor nadał po trochu swoich cech niemal każdemu bohaterowi. Camus zdecydowani... wiecej
Dżuma - streszczenie
IAkcja dzieje się w marokańskim mieście Oran w roku 194. autor celowo nie podaje dokładnego roku. Chodzi o uniwersalizm - przedstawione wydarzenia mogły mieć miejsce w każdym mieście i w każdym czasie. Jednym z głónych bohaterów jest doktor Bernard Rieux. Jego ciężko chora żona przebywa we Francji, leczy się. Wkrótce m... wiecej