Jesteś w:
Dżuma
Camus bardzo przyłożył się do tego, by jak najwierniej oddać obraz Oranu, miasta, w którym sam kiedyś mieszkał. Dlatego też dużo uwagi poświęcił nazwom ulic czy opisom konkretnych miejsc, na przykład kawiarni czy hoteli. Bez wątpienia miasto stało się jednym wielkim bohaterem zbiorowym „Dżumy”.
Lekarz. Mężczyzna około trzydziestu pięciu lat „o mocnych ramionach i twarzy niemal kwadratowej”. Jako pierwszy z mieszkańców zauważa niepokojące symptomy nadchodzącej dżumy (szczury). Bez patetyzmu i heroizmu. Miał możliwość wyjazdu, ale został. Ma przepustkę. Wykonuje swoje obowiązki zwyczajnie. Jest bardzo zmęczony, stale ma do czynienia ze śmiercią, często jest wobec niej bezsilny. Ma ogromne poczucie obowiązku. Najpilniejszą sprawą jest leczenie chorych. Uważa, że nie wolno pogodzić się z nieszczęściem i cierpieniem innych, nie wolno też zostawić wszystkiego w rękach Boga. Nie jest zresztą przekonany co do jego istnienia, zwłaszcza że milczy wobec tak ogromnego ludzkiego nieszczęścia. Ma serce, bo trwa, zostaje i wykonuje pracę, która nie ma sensu. Jest z nim tylko jego matka. Nie godzi się ze światem, na którym dzieci są torturowane, na którym cierpią niewinni. Cały czas pracuje, jest gotów do pomocy, nawet za cenę osobistych wyrzeczeń
Podczas dżumy traci swoich bliskich, umiera jego żona. Wychodzi pokonany, ale spokojny.
Młody mężczyzna, ciężka sylwetka, masywna twarz, „dobroduszny, zawsze uśmiechnięty”. Przybył do Oranu na kilka tygodni przed wybuchem epidemii, zamieszkał w w hotelu. Ojciec uczył się na pamięć rozkładu jazdy, jak maszyna, automat. Asystował przy egzekucjach. Był zastępcą prokuratora generalnego. Tarrou stracił dla niego szacunek, gdy usłyszał jak w sądzie domagał się kary śmierci dla oskarżonego. Uciekł od ojca i postanowił walczyć z systemem, który zezwala na pozbawianie życia. O swoje racje walczył w różnych krajach europejskich. Ciągle czuł się współwinny okrucieństwa świata. Swoją historię opowiedział dr Rieux.
Uważał, że należy zrobić wszystko, aby nie być zadżumionym. Każdy nosi w sobie bakcyl dżumy. Potrafimy swoja dżumą zarażać innych. Podobnie jak dr Rieux był zdania, że ze złem i cierpieniem należy walczyć nawet, gdy nie ma nadziei. Dlatego po wybuchu epidemii postanowił pomóc. Walczył z zarazą, którą uważał za kolejne wcielenie zła. „Postanowiłem stawać po stronie ofiar w każdej okazji”. Jego życiowym problemem jest „czy można być świętym bez Boga”, czynić dobro, stwać po właściwej stronie bez nadziei na zapłatę w wieczności. Jest przyjacielem dr Rieux i ostatnią ofiarą dżumy.
Dziennikarz, który przyjechał robić reportaż. Po zamnknięciu bram chce uciec. Próbuje „załatwić” sobie ucieczkę. Uważa, że dżuma go nie dotyczy, on nie jest stąd. Walczył w Hiszpanii po stronie republikanów. Był odważnym człowiekiem. Tam stracił wiarę w ideały, bo wygrywają silniejsi. Oddawanie życia za ideę jest bez sensu. Ważne jest uczucie, szczęście. W życiu możemy postawić tylko na uczucie do drugiej osoby. Dać siebie drugiemu człowiekowi, dać miłość i brać od niego – to jest w życiu ważne. Szczęście jednostkowe. Chce wyjechać do kobiety, być z nią. W pewnym momencie okazuje się to dla niego zbyt płytkie. Gdy nadarza się okazja do wyjazdu, zostaje. Dowiaduje się, że żona dr Rieux jest poza Oranem. To utwierdza go w postanowieniu. Byłoby mu wstyd wyjechać.
Przeszkadzałoby mu to kochać tamtą kobietę. Dżuma ich rozdzieli. Jeśli wyjedzie będzie miał poczucie winy. To wszystko będzie się za nim ciągnęło. Dołącza do oddziałów sanitarnych, pomaga. Ukochanej wysyła telegram, w którym powiadamia o swojej decyzji. W rozmowie z Rieux mówi, że zrozumiał, że jest „stąd” i jest winny solidarność i pomoc mieszkańcom miasta.
Czasami w życiu trzeba zostać. To wielka sztuka. Jego szczęście byłoby egoistyczne. Poczuł łączność ze społeczeństwem. Głód braterstwa. Poczuł, że dżuma dotyczy wszystkich, że jest z tego miasta. Nie można odciąć się od nieszczęść. Nawet tych na drugim końcu kuli ziemskiej. Nieważne, gdzie dzieją się nieszczęścia. Tam giną ludzie, którzy czują tak, jak ja. Jeśli tam dzieje się coś złego, to nie ma pewności, że nie stanie się też u mnie. Najważniejsze jest nasze szczęście osobiste i nasza miłość. Ale najpiękniejsze jest to, że potrafimy zrezygnować z jednostkowego szczęścia. Dopiero wtedy można powiedzieć, że „człowiek to brzmi dumnie”. Zwierzę nie poświęci swojego życia dla drugiego zwierzęcia. Człowiek to potrafi.
Piędziesięcioletni mężczyzna „długi i chudy”. Nieszczęśliwy w życiu prywatnym. Ożenił się z wielkiej miłości, bardzo młodo. Żona nie potrafiła dłużej z nim być, nie zwracał na nią uwagi. Opuściła go dla innego mężczyzny. Nigdy nie oskarżał żony. Wyrzucał sobie, że nie potrafił znaleźć słów, by ją zatrzymać. Dlatego umiejętność wysłowienia się stała się jego obsesją. Codzienność, rutyna zabiła uczucie. A gdy nie ma nawet przyjaźni to koniec. Bywa, że przyjaźń jest trwalsza niż miłość.
Grand jest pracownikiem merostwa, jest zwykłym urzędnikiem. Bardzo sumiennym, pracowitym. Długo pracuje i nie awansuje. Także dlatego żona go opuściła – on nie umie prosić, to byłoby niegodne. Ma ogromne poczucie własnej godności. Nie umie rozpychać się łokciami. Ma kręgosłup nie do zgięcia. W czasie dżumy prowadzi statystykę. Widzi w tym sens. On nie potrzebuje wielkich czynów. Pochwała małych uczynków. Ma „czcigodną mowę” – przez cały czas pisze jedno zdanie swojej książki, ciągle je poprawia: „W piękny poranek majowy wytworna amazonka, siedząc na wspaniałej kasztance, jechała kwitnącymi alejami Lasku Bulońskiego” – to wersja podstawowa. Wierzy, że napisze wspaniałą książkę. To jego wielkie marzenie. Nie zastanawia się nad tym, kiedy. Kiedyś. Chodzi o sam fakt pisania. To ucieczka od zarazy. A ta nie ima się takich ludzi. Kiedy choruje na dżumę i jest pewien śmierci, każe doktorowi spalić swoje bruliony, zawierające niezliczone warianty pierwszego zdania. Z dżumy wyszedł obronną ręką, pokonał ją, jest ponad nią. Pogardza nią. Jest bardzo szlachetny, ma czyste serce. Jest dobry, skromny, nieefektowny. Po wyjściu z dżumy powraca do swojej pasji.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
1. Opis Oranu, francuskiej prefektury na wybrzeżu algierskim, liczącej blisko dwieście tysięcy mieszkańców.
2. Początek akcji – 16 kwietnia 194. roku – doktor Bernard Rieux natyka się na martwego szczura pod drzwiami gabinetu.
3. Z kolejnymi dniami gwałt... wiecej
Młody dziennikarz nie był wcale nieopierzonym młokosem, który n... wiecej
- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alego... wiecej
Zawód lekarza niesie ze sobą nie tylko prestiż, zaufanie oraz szacunek społeczeństwa, ale przede wszystkim wielką odpowiedzialność za cudze zdrowie i życie. Dlatego właśnie to doktor medycyny jest głównym bohaterem powieści, którą uważa się za jedno z najważniejszych dzieł egzystencjalizmu... wiecej
Drugie kazanie ojca Paneloux to jednej z najbardziej znanych fragmentów „Dżumy”. Jego najważniejszym przesłaniem są słowa: „Nie chodzi o to, żeby odrzucać wszelką ostrożność, rozumny porządek, kt�... wiecej
„Zaraza nie jest na miarę człowieka, wiec powi... wiecej
Najważniejsze to dobrze wykonywać swój zawód.
Człowiek męczy się litością, kiedy litość jest bezużyteczna.
... gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestałby leczyć ludzi, zostaw... wiecej
Wkrótce po wydaniu Dżumę okrzyknięto manifestem nowego humanizmu. Ukazuje nowe zadania stojące przed ludźmi, którzy przeżyli piekło wojny. Mówi o prostej ludzkiej solidarności i moralności, bez patosu i wielkich słów, i dlatego trudniejszych. Życie to ciągła walka z wciąż obecnym... wiecej
Dr Rieux, Jean Tarrou, Raymond Rambert paryski dziennikarz, ojciec Paneloux, dr Castel; Matka dr Rieux i Grand to katalizatory wprowadzające ład; kobiety: Jeanne, żona Granda, narzeczona Ramberta, żona dr Rieux są słabo zarysowane;
Autor nadał po trochu swoich cech niemal każdemu bohaterowi. Camus zdecydowani... wiecej
Akcja dzieje się w marokańskim mieście Oran w roku 194. autor celowo nie podaje dokładnego roku. Chodzi o uniwersalizm - przedstawione wydarzenia mogły mieć miejsce w każdym mieście i w każdym czasie. Jednym z głónych bohaterów jest doktor Bernard Rieux. Jego ciężko chora żona przebywa we Francji, leczy się. Wkrótce m... wiecej
Dżuma - powtórka z lektury (streszczenie, opracowanie, problematyka)
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimCamus bardzo przyłożył się do tego, by jak najwierniej oddać obraz Oranu, miasta, w którym sam kiedyś mieszkał. Dlatego też dużo uwagi poświęcił nazwom ulic czy opisom konkretnych miejsc, na przykład kawiarni czy hoteli. Bez wątpienia miasto stało się jednym wielkim bohaterem zbiorowym „Dżumy”.
Bohaterowie Dżumy
Doktor Rieux
Lekarz. Mężczyzna około trzydziestu pięciu lat „o mocnych ramionach i twarzy niemal kwadratowej”. Jako pierwszy z mieszkańców zauważa niepokojące symptomy nadchodzącej dżumy (szczury). Bez patetyzmu i heroizmu. Miał możliwość wyjazdu, ale został. Ma przepustkę. Wykonuje swoje obowiązki zwyczajnie. Jest bardzo zmęczony, stale ma do czynienia ze śmiercią, często jest wobec niej bezsilny. Ma ogromne poczucie obowiązku. Najpilniejszą sprawą jest leczenie chorych. Uważa, że nie wolno pogodzić się z nieszczęściem i cierpieniem innych, nie wolno też zostawić wszystkiego w rękach Boga. Nie jest zresztą przekonany co do jego istnienia, zwłaszcza że milczy wobec tak ogromnego ludzkiego nieszczęścia. Ma serce, bo trwa, zostaje i wykonuje pracę, która nie ma sensu. Jest z nim tylko jego matka. Nie godzi się ze światem, na którym dzieci są torturowane, na którym cierpią niewinni. Cały czas pracuje, jest gotów do pomocy, nawet za cenę osobistych wyrzeczeń
Podczas dżumy traci swoich bliskich, umiera jego żona. Wychodzi pokonany, ale spokojny.
Jean Tarrou
Młody mężczyzna, ciężka sylwetka, masywna twarz, „dobroduszny, zawsze uśmiechnięty”. Przybył do Oranu na kilka tygodni przed wybuchem epidemii, zamieszkał w w hotelu. Ojciec uczył się na pamięć rozkładu jazdy, jak maszyna, automat. Asystował przy egzekucjach. Był zastępcą prokuratora generalnego. Tarrou stracił dla niego szacunek, gdy usłyszał jak w sądzie domagał się kary śmierci dla oskarżonego. Uciekł od ojca i postanowił walczyć z systemem, który zezwala na pozbawianie życia. O swoje racje walczył w różnych krajach europejskich. Ciągle czuł się współwinny okrucieństwa świata. Swoją historię opowiedział dr Rieux.
Uważał, że należy zrobić wszystko, aby nie być zadżumionym. Każdy nosi w sobie bakcyl dżumy. Potrafimy swoja dżumą zarażać innych. Podobnie jak dr Rieux był zdania, że ze złem i cierpieniem należy walczyć nawet, gdy nie ma nadziei. Dlatego po wybuchu epidemii postanowił pomóc. Walczył z zarazą, którą uważał za kolejne wcielenie zła. „Postanowiłem stawać po stronie ofiar w każdej okazji”. Jego życiowym problemem jest „czy można być świętym bez Boga”, czynić dobro, stwać po właściwej stronie bez nadziei na zapłatę w wieczności. Jest przyjacielem dr Rieux i ostatnią ofiarą dżumy.
Rambert - charakterystyka
Dziennikarz, który przyjechał robić reportaż. Po zamnknięciu bram chce uciec. Próbuje „załatwić” sobie ucieczkę. Uważa, że dżuma go nie dotyczy, on nie jest stąd. Walczył w Hiszpanii po stronie republikanów. Był odważnym człowiekiem. Tam stracił wiarę w ideały, bo wygrywają silniejsi. Oddawanie życia za ideę jest bez sensu. Ważne jest uczucie, szczęście. W życiu możemy postawić tylko na uczucie do drugiej osoby. Dać siebie drugiemu człowiekowi, dać miłość i brać od niego – to jest w życiu ważne. Szczęście jednostkowe. Chce wyjechać do kobiety, być z nią. W pewnym momencie okazuje się to dla niego zbyt płytkie. Gdy nadarza się okazja do wyjazdu, zostaje. Dowiaduje się, że żona dr Rieux jest poza Oranem. To utwierdza go w postanowieniu. Byłoby mu wstyd wyjechać.
Przeszkadzałoby mu to kochać tamtą kobietę. Dżuma ich rozdzieli. Jeśli wyjedzie będzie miał poczucie winy. To wszystko będzie się za nim ciągnęło. Dołącza do oddziałów sanitarnych, pomaga. Ukochanej wysyła telegram, w którym powiadamia o swojej decyzji. W rozmowie z Rieux mówi, że zrozumiał, że jest „stąd” i jest winny solidarność i pomoc mieszkańcom miasta.
Czasami w życiu trzeba zostać. To wielka sztuka. Jego szczęście byłoby egoistyczne. Poczuł łączność ze społeczeństwem. Głód braterstwa. Poczuł, że dżuma dotyczy wszystkich, że jest z tego miasta. Nie można odciąć się od nieszczęść. Nawet tych na drugim końcu kuli ziemskiej. Nieważne, gdzie dzieją się nieszczęścia. Tam giną ludzie, którzy czują tak, jak ja. Jeśli tam dzieje się coś złego, to nie ma pewności, że nie stanie się też u mnie. Najważniejsze jest nasze szczęście osobiste i nasza miłość. Ale najpiękniejsze jest to, że potrafimy zrezygnować z jednostkowego szczęścia. Dopiero wtedy można powiedzieć, że „człowiek to brzmi dumnie”. Zwierzę nie poświęci swojego życia dla drugiego zwierzęcia. Człowiek to potrafi.
Józef Grand - charakterystyka
Piędziesięcioletni mężczyzna „długi i chudy”. Nieszczęśliwy w życiu prywatnym. Ożenił się z wielkiej miłości, bardzo młodo. Żona nie potrafiła dłużej z nim być, nie zwracał na nią uwagi. Opuściła go dla innego mężczyzny. Nigdy nie oskarżał żony. Wyrzucał sobie, że nie potrafił znaleźć słów, by ją zatrzymać. Dlatego umiejętność wysłowienia się stała się jego obsesją. Codzienność, rutyna zabiła uczucie. A gdy nie ma nawet przyjaźni to koniec. Bywa, że przyjaźń jest trwalsza niż miłość.
Grand jest pracownikiem merostwa, jest zwykłym urzędnikiem. Bardzo sumiennym, pracowitym. Długo pracuje i nie awansuje. Także dlatego żona go opuściła – on nie umie prosić, to byłoby niegodne. Ma ogromne poczucie własnej godności. Nie umie rozpychać się łokciami. Ma kręgosłup nie do zgięcia. W czasie dżumy prowadzi statystykę. Widzi w tym sens. On nie potrzebuje wielkich czynów. Pochwała małych uczynków. Ma „czcigodną mowę” – przez cały czas pisze jedno zdanie swojej książki, ciągle je poprawia: „W piękny poranek majowy wytworna amazonka, siedząc na wspaniałej kasztance, jechała kwitnącymi alejami Lasku Bulońskiego” – to wersja podstawowa. Wierzy, że napisze wspaniałą książkę. To jego wielkie marzenie. Nie zastanawia się nad tym, kiedy. Kiedyś. Chodzi o sam fakt pisania. To ucieczka od zarazy. A ta nie ima się takich ludzi. Kiedy choruje na dżumę i jest pewien śmierci, każe doktorowi spalić swoje bruliony, zawierające niezliczone warianty pierwszego zdania. Z dżumy wyszedł obronną ręką, pokonał ją, jest ponad nią. Pogardza nią. Jest bardzo szlachetny, ma czyste serce. Jest dobry, skromny, nieefektowny. Po wyjściu z dżumy powraca do swojej pasji.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Albert Camus – życiorys pisarza
Albert Camus był jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich pisarzy, eseistów czy dramaturgów dwudziestego wieku. W 1957 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Przez wiele lat przyjaźnił się i współpracował z wybitnym egzystencjalistą Jean-Paulem Sartrem, lecz z powodów politycznych zakończył tę znajomość. Zmarł w wiek... wiecejPlan wydarzeń Dżumy
Opis wszystkich wydarzeń znajdziesz w streszczeniu.1. Opis Oranu, francuskiej prefektury na wybrzeżu algierskim, liczącej blisko dwieście tysięcy mieszkańców.
2. Początek akcji – 16 kwietnia 194. roku – doktor Bernard Rieux natyka się na martwego szczura pod drzwiami gabinetu.
3. Z kolejnymi dniami gwałt... wiecej
Doktor Bernard Rieux – charakterystyka postaci
Spośród wszystkich bohaterów „Dżumy”, to właśnie doktor wyraźnie wysuwa się na pierwszy plan. Co więcej, pod koniec powieści dowiadujemy się, że postać ta pełniła również rolę narratora. Śledząc uważnie jego poczynania, każdy z czytelników prędzej czy później musi dojeść do wniosku, że ma do czynienia z prawdziwym ... wiecejJean Tarrou – charakterystyka postaci
Mężczyzna, który przybył do Oranu zaledwie kilka tygodni przed kwietniowym wybuchem epidemii, jednak zależało mu na niesieniu pomocy jego mieszkańcom równie mocno, jak doktorowi Rieux. Łączyło go wiele z Bernardem, głównie w sferze ideologicznej, dlatego znakomicie się dogadywali. Razem stworzyli oddziały sanitarne, które niestrudz... wiecejRaymond Rambert – charakterystyka postaci
Rambert był najmłodszym z grona głównych bohaterów powieści. Przybył do Oranu jako reporter paryskiego dziennika. Za zadanie miał sporządzenie raportu o warunkach życia algierskich arabów. Po zamknięciu murów miasta stał się niejako więźniem epidemii.Młody dziennikarz nie był wcale nieopierzonym młokosem, który n... wiecej
Ojciec Paneloux – charakterystyka postaci
Można stwierdzić, że większość z głównych bohaterów „Dżumy” to ateiści (na pewno byli nimi Rieux i Tarrou, prawdopodobnie również Rambert), dlatego postać ojca Paneloux stanowiła katolicką przeciwwagę dla prezentowaną przez nich poglądów. Ten uczony i wojujący jezuita, jak pisze o nim doktor, przeszedł przemianę z dogmat... wiecejJoseph Grand – charakterystyka postaci
Podstarzały urzędnik merostwa jest bez wątpienia najsympatyczniejszą i najbarwniejszą postacią Dżumy. Zdaniem doktora Rieux Joseph Grand był właściwie głównym bohaterem opowieści: „jeśli trzeba koniecznie, by jakiś bohater znalazł się w tym opowiadaniu, narrator proponuje właśnie tego nieefektownego i skromnego bohatera, któr... wiecejCottard – charakterystyka postaci
Spośród głównych bohaterów powieści to właśnie Cottard budzi najmniej pozytywne odczucia czytelników. Dzieje się tak nie tylko ze względu na niewątpliwie naganną przeszłość mężczyzny, ale głównie z powodu tego, że odmówił niesienia pomocy mieszkańcom miasta. Jego postawa i zachowanie sugerowały, iż cieszył się z wybuchu... wiecejPozostali bohaterowie powieści Dżuma
Żona doktora Rieux – była piękną i ciężko chorą kobieta. Zły stan zdrowia zmusił ją do wyjazdu do sanatorium. Opuszczenie miasta przed wybuchem epidemii nie uchroniło jej jednak przed śmiercią. W dniu rozstania na dworcu kolejowym widziała się po raz ostatni z mężem, który tak ją wówczas opisał: „(...) ta... wiecej„Dżuma” jako powieść-parabola
Parabola, zwana także przypowieścią, jest gatunkiem literackim, który niesie ze sobą przesłanie moralne lub dydaktyczne. Do trzech głównych cech formalnych paraboli zalicza się:- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alego... wiecej
Heroiczne tworzenie siebie w świecie grozy i absurdu na przykładzie „Dżumy”
Można powiedzieć, że heroiczne tworzenie siebie w świecie pełnym grozy i absurdu jest jednym z kilku dogmatów filozofii egzystencjalnej. Na czym on polegał? W opracowaniu „Dżumy” wydanym przez Wydawnictwo „Werset” możemy przeczytać: „Egzystencja człowieka skazana jest na zagrożenie. Zagrożenie to powoduje, że człowiek będ... wiecej„Dżuma” jako traktat moralny
Pamiętając, że egzystencjalizm realizował się głównie na płaszczyźnie literatury, możemy uznać „Dżumę” za jeden z najważniejszych traktatów filozoficzno-moralnych tego nurtu myślowego. Na kartach powieści Camus zarysował podstawowe założenia etyczne i światopoglądowe charakterystyczne dla egzystencjalizmu ateis... wiecej„Dżuma” jako powieść egzystencjalna
Jak już zostało to wielokrotnie wspomniane wcześniej egzystencjalizm realizował się głównie na płaszczyźnie literatury, a głównie w powieściach. „Dżuma” stanowi świetny przykład dzieła zaliczanego do tego gatunku. Znawcy literatury uważają jednak, że to „Obcy” jest najwyższym osiągnięciem Camusa, ja... wiecejMotywy literackie w „Dżumie”
Motyw lekarza w „Dżumie”Zawód lekarza niesie ze sobą nie tylko prestiż, zaufanie oraz szacunek społeczeństwa, ale przede wszystkim wielką odpowiedzialność za cudze zdrowie i życie. Dlatego właśnie to doktor medycyny jest głównym bohaterem powieści, którą uważa się za jedno z najważniejszych dzieł egzystencjalizmu... wiecej
„Ludzie są raczej dobrzy niż źli” - rozprawka
„Dżuma” to powieść poruszająca wiele tematów. Jednym z nich jest zagadnienie ludzkiej natury. Ponieważ dzieło Camusa można odczytywać jako traktat filozofii egzystencjalnej, możemy znaleźć w nim kilka ujęć i poglądów na to, jaki naprawdę jest człowiek. W ten sposób zabrał głos w odwiecznej debacie na temat tego,... wiecej„Dżuma” jako nakaz etyki heroicznej
Jednym z wielu przesłań „Dżumy” jest to, że należy się buntować przeciwko złu i absurdowi. Niemal zawsze taka postawa wiąże się z heroizmem. Można więc powiedzieć, iż według Camusa w każdym z nas drzemie bohater. Wybitny badacz literatury Ignacy Stanisław Fiut w artykule „Humanizm zrewoltowany Alberta Camusa ... wiecejPostawy ludzkie w „Dżumie”
Powieść Alberta Camusa możemy traktować jako studium zachowań ludzkich w obliczu ekstremalnego zagrożenia, jakim bez wątpienia jest epidemia dżumy. Niektórzy zareagowali w sposób heroiczny, inni tchórzowski, a jeszcze inni nie wiedzieli co począć. Najwięcej miejsca autor poświęcił oczywiście tym pierwszym, czyniąc z nich gł�... wiecejInterpretacja kazań ojca Paneloux
Dwa kazania wygłoszone przez ojca Paneloux w „Dżumie” można pojmować jago chrześcijański głos w tej w znacznej mierze ateistycznej powieści. Diametralną różnicę, jaką można zaobserwować między wystąpieniami jezuity, wywołało dramatyczne przeżycie – straszliwie długa agonia i śmierć młodego Filipa, któr... wiecej„(…) bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika” - rozprawka
Powieść Alberta Camusa kończy się sceną, w której doktor Rieux przygląda się celebrującemu i radosnemu tłumowi, lecz sam nie jest w nastroju do świętowania „Wiedział bowiem to, czego nie wiedział ten radosny tłum i co można przeczytać w książkach: że bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, że może przez dziesiąt... wiecej„Trzeba tylko iść naprzód w ciemnościach, trochę na oślep, i próbować czynić dobrze” - rozprawka
„Trzeba tylko iść naprzód w ciemnościach, trochę na oślep, i próbować czynić dobrze”Drugie kazanie ojca Paneloux to jednej z najbardziej znanych fragmentów „Dżumy”. Jego najważniejszym przesłaniem są słowa: „Nie chodzi o to, żeby odrzucać wszelką ostrożność, rozumny porządek, kt�... wiecej
Czy człowiek może być mocniejszy od dżumy?
„Dżuma” opowiada w gruncie rzeczy o szeroko pojmowanym złu i ludzkich postawach wobec niego. Znajdziemy w niej wspaniałych bohaterów, którzy poświęcili swoje zdrowie i życie, aby nieść pomoc bliźnim, a także przeciwstawiać się zarazie. W powieści możemy odnaleźć też odpowiedź na zasadnicze pytanie: czy człowiek ... wiecejOpis rozwoju epidemii w Dżumie
Pierwszym objawem obecności dżumy w Oranie były martwe szczury leżące na ulicach. 16 kwietnia 194. roku doktor Rieux natknął się na jednego z padniętych gryzoni pod swoim gabinetem, lecz nie przywiązał do tego większej uwagi. Wieczorem tego samego dnia lekarz znalazł kolejnego szczura na schodach kamienicy. Dozorca Michel, który p... wiecejDżuma - najważniejsze cytaty
„Kiedy wybucha wojna ludzie powiadają: «To nie potrwa długo, to zbyt głupie.» I oczywiście, wojna jest na pewno zbyt głupia, ale to nie przeszkadza jej trwać. Głupota upiera się zawsze, zauważono by to, gdyby człowiek nie myślał stale o sobie”.„Zaraza nie jest na miarę człowieka, wiec powi... wiecej
Dżuma Alberta Camus - cytaty
Pytanie: co robić, by nie tracić czasu? Odpowiedź: doświadczać go w całej jego rozciągłości.”Najważniejsze to dobrze wykonywać swój zawód.
Człowiek męczy się litością, kiedy litość jest bezużyteczna.
... gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestałby leczyć ludzi, zostaw... wiecej
Albert Camus - Dżuma - problematyka
Albert Camus - Dżuma - problematykaWkrótce po wydaniu Dżumę okrzyknięto manifestem nowego humanizmu. Ukazuje nowe zadania stojące przed ludźmi, którzy przeżyli piekło wojny. Mówi o prostej ludzkiej solidarności i moralności, bez patosu i wielkich słów, i dlatego trudniejszych. Życie to ciągła walka z wciąż obecnym... wiecej
Dżuma - opracowanie
BohaterowieDr Rieux, Jean Tarrou, Raymond Rambert paryski dziennikarz, ojciec Paneloux, dr Castel; Matka dr Rieux i Grand to katalizatory wprowadzające ład; kobiety: Jeanne, żona Granda, narzeczona Ramberta, żona dr Rieux są słabo zarysowane;
Autor nadał po trochu swoich cech niemal każdemu bohaterowi. Camus zdecydowani... wiecej
Dżuma - streszczenie
IAkcja dzieje się w marokańskim mieście Oran w roku 194. autor celowo nie podaje dokładnego roku. Chodzi o uniwersalizm - przedstawione wydarzenia mogły mieć miejsce w każdym mieście i w każdym czasie. Jednym z głónych bohaterów jest doktor Bernard Rieux. Jego ciężko chora żona przebywa we Francji, leczy się. Wkrótce m... wiecej