Jesteś w:
W pustyni i w puszczy
Podstawowym i nadrzędnym wątkiem jest w powieści wątek porwania Stasia i Nel i ich wędrówka przez egzotyczną Afrykę. Ich przygoda rozpoczyna się z chwilą porwania przez Arabów. Przemierzają wraz z nimi niebezpieczną pustynię, są świadkami burzy piaskowej, stają przed obliczem proroka Mahdiego, a następnie wyruszają do Faszody. Następnie po zabiciu porywaczy udają się ba południe środkowej Afryki w poszukiwaniu ocalenia. Docierają w końcu w pobliże Kilimandżaro, gdzie zostają uratowani przez znajomych oficerów. Podczas wędrówki spotyka ich w Afryce wiele niebezpiecznych przygód. Poznają obą kulturę i zwyczaje mieszkańców, a także stają oko w oko z egzotyczną przyrodą.
Wątkiem, który przewija się przez cały utwór jest przyjaźń pomiędzy parą głównych bohaterów. Już od pierwszych stron możemy obserwować zażyłość jaka łączy Stasia i Nel. Spędzają z sobą wiele czasu traktując się jak brat i siostra. Podczas porwania i przeprawy przez puszczę wzajemnie się wspierają. Staś jest dla Nel bohaterem, podziwia, szanuje chłopca i stara się go słuchać. Z kolei chłopiec czuje się odpowiedzialny za dziewczynkę, staje zawsze w jej obronie, stara się ją chronić.
Wątkiem pobocznym jest opisanie wydarzeń związanych z poszukiwaniem dzieci przez ojców. Tarkowski i Rawlison różnymi kanałami próbują dotrzeć do informacji o porwanych pociechach, w poszukiwania angażują się także doktor Clary i kapitan Glen. Ojcowie natychmiast po zaginięciu dzieci wyruszają w pogoń za karawaną. Gdy nie udaje im się dogonić porywaczy podejmują, często z narażeniem życia, wszelkie inicjatywy poszukiwawcze. Gdy już trącą nadzieję, dociera do nich radosna nowina – dzieci żyją.
Dodatkową kwestią poruszoną przez autora jest problem patriotyzmu. Wychowany z daleka od ojczyzny przez ojca, uczestnika walk powstańczych, Staś Tarkowski ma silnie wpojoną miłość do ojczyzny. Czuje się Polakiem i jest nosicielem wszelki polskich zalet narodowych. O jego postawie świadczy chęć walki za ojczyznę, stosunek do języka polskiego, który uważał za najpiękniejszy, a także wyrycie w skale pod Kilimandżaro napisu „Jeszcze Polska…”. Z patriotyzmem Stasia wiąże się także jego katolicyzm.
Istotną płaszczyzną utworu jest stosunek kolonizatorów do podbijanych, afrykańskich obszarów, a także problem niewolnictwa w Afryce, kwitnącego, mimo wprowadzonych zakazów. Wśród innych wątków można wyróżnić: wątek Henryka Lindego, wątek Greka Kaliopulego, wątek pracy ojców przy budowie kanału Sueskiego, Wątek Kalego oraz stanowiący tło utworu wątek historyczny (powstanie Mahdiego).
Główne wątki i problematyka „W pustyni i w puszczy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPodstawowym i nadrzędnym wątkiem jest w powieści wątek porwania Stasia i Nel i ich wędrówka przez egzotyczną Afrykę. Ich przygoda rozpoczyna się z chwilą porwania przez Arabów. Przemierzają wraz z nimi niebezpieczną pustynię, są świadkami burzy piaskowej, stają przed obliczem proroka Mahdiego, a następnie wyruszają do Faszody. Następnie po zabiciu porywaczy udają się ba południe środkowej Afryki w poszukiwaniu ocalenia. Docierają w końcu w pobliże Kilimandżaro, gdzie zostają uratowani przez znajomych oficerów. Podczas wędrówki spotyka ich w Afryce wiele niebezpiecznych przygód. Poznają obą kulturę i zwyczaje mieszkańców, a także stają oko w oko z egzotyczną przyrodą.
Wątkiem, który przewija się przez cały utwór jest przyjaźń pomiędzy parą głównych bohaterów. Już od pierwszych stron możemy obserwować zażyłość jaka łączy Stasia i Nel. Spędzają z sobą wiele czasu traktując się jak brat i siostra. Podczas porwania i przeprawy przez puszczę wzajemnie się wspierają. Staś jest dla Nel bohaterem, podziwia, szanuje chłopca i stara się go słuchać. Z kolei chłopiec czuje się odpowiedzialny za dziewczynkę, staje zawsze w jej obronie, stara się ją chronić.
Wątkiem pobocznym jest opisanie wydarzeń związanych z poszukiwaniem dzieci przez ojców. Tarkowski i Rawlison różnymi kanałami próbują dotrzeć do informacji o porwanych pociechach, w poszukiwania angażują się także doktor Clary i kapitan Glen. Ojcowie natychmiast po zaginięciu dzieci wyruszają w pogoń za karawaną. Gdy nie udaje im się dogonić porywaczy podejmują, często z narażeniem życia, wszelkie inicjatywy poszukiwawcze. Gdy już trącą nadzieję, dociera do nich radosna nowina – dzieci żyją.
Dodatkową kwestią poruszoną przez autora jest problem patriotyzmu. Wychowany z daleka od ojczyzny przez ojca, uczestnika walk powstańczych, Staś Tarkowski ma silnie wpojoną miłość do ojczyzny. Czuje się Polakiem i jest nosicielem wszelki polskich zalet narodowych. O jego postawie świadczy chęć walki za ojczyznę, stosunek do języka polskiego, który uważał za najpiękniejszy, a także wyrycie w skale pod Kilimandżaro napisu „Jeszcze Polska…”. Z patriotyzmem Stasia wiąże się także jego katolicyzm.
Istotną płaszczyzną utworu jest stosunek kolonizatorów do podbijanych, afrykańskich obszarów, a także problem niewolnictwa w Afryce, kwitnącego, mimo wprowadzonych zakazów. Wśród innych wątków można wyróżnić: wątek Henryka Lindego, wątek Greka Kaliopulego, wątek pracy ojców przy budowie kanału Sueskiego, Wątek Kalego oraz stanowiący tło utworu wątek historyczny (powstanie Mahdiego).