Jesteś w:
W pustyni i w puszczy
Sienkiewicz inaczej przedstawił jego postać. Mahdi to religijny fanatyk, który prowadzi złą organizację kraju. Jego poddani na widok pojmanych Europejczyków zachowywali się jak „dzicz”. W miastach szerzyły się choroby. Na czele stał dobrze odżywiony Mahdi – „człowiek w średnim wieku, dziwnie otyły, jakby rozpuchnięty, i prawie czarny. […] taki człowiek powinien nosić na ramionach głowę hieny lub krokodyla, a widział natomiast przed sobą pyzatą dynię, podobną do rysunków, przedstawiających księżyc w pełni”. Mahdi w powieści jest obłudny, nie każe Stasia śmiercią, gdy ten nie chce przyjąć islamu, ale skazuje go na wyczerpującą wędrówkę do Faszody.
Autor „Quo vadis” w „Epilogu” z uznaniem pisze, że „państwo Mahdiego i Abdullahiego dawno już runęło”. Po jego upadku „nastąpiła Anglia”. W rzeczywistości po śmierci Mahdiego w 1885 roku rządy przejął kalif Abdullah. który wprowadził rządy teokratyczne. Wielu emirów nie uznało go, co doprowadziło do wewnętrznych starć. Wojna z Etiopią i klęska głodu dodatkowo zniszczyły kraj. Armię mahdystów rozgromiły ostatecznie w Sudanie brytyjsko-egipskie, dobrze uzbrojone wojska w 1898 roku.
strona: - 1 - - 2 -
Tło historyczne „W pustyni i w puszczy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSienkiewicz inaczej przedstawił jego postać. Mahdi to religijny fanatyk, który prowadzi złą organizację kraju. Jego poddani na widok pojmanych Europejczyków zachowywali się jak „dzicz”. W miastach szerzyły się choroby. Na czele stał dobrze odżywiony Mahdi – „człowiek w średnim wieku, dziwnie otyły, jakby rozpuchnięty, i prawie czarny. […] taki człowiek powinien nosić na ramionach głowę hieny lub krokodyla, a widział natomiast przed sobą pyzatą dynię, podobną do rysunków, przedstawiających księżyc w pełni”. Mahdi w powieści jest obłudny, nie każe Stasia śmiercią, gdy ten nie chce przyjąć islamu, ale skazuje go na wyczerpującą wędrówkę do Faszody.
Autor „Quo vadis” w „Epilogu” z uznaniem pisze, że „państwo Mahdiego i Abdullahiego dawno już runęło”. Po jego upadku „nastąpiła Anglia”. W rzeczywistości po śmierci Mahdiego w 1885 roku rządy przejął kalif Abdullah. który wprowadził rządy teokratyczne. Wielu emirów nie uznało go, co doprowadziło do wewnętrznych starć. Wojna z Etiopią i klęska głodu dodatkowo zniszczyły kraj. Armię mahdystów rozgromiły ostatecznie w Sudanie brytyjsko-egipskie, dobrze uzbrojone wojska w 1898 roku.
strona: - 1 - - 2 -