Jesteś w:
Chłopi
Władysław Reymont w swojej powieści „Chłopi” ukazał życie polskiej zbiorowości wiejskiej na przełomie XIX i XX wieku. Losy jego bohaterów wpisane są w powtarzalny rytm natury. Jest to jednocześnie rytm ich pracy, wypoczynku i świętowania wyznaczanego katolickim rokiem liturgicznym. Pisarz ujął to w jeden naturalny cykl, zaczynający się jesienią i kończący się następnego roku latem.
Jednym z głównych wątków powieści jest przemijanie. Jedni bohaterowie umierają, by ich miejsce zajęli inni. Przy okazji pokazany jest konflikt pokoleń /np. między Maciejem a Antkiem/. Pojawia się też problem przemiany osobowości, jak ma to miejsce w przypadku Hanki. Można to określić problematyką psychologiczno – egzystencjalną.
Jest też w powieści problematyka społeczno – ekonomiczna. Pisarz pokazuje sytuację polskich chłopów w zaborze rosyjskim. Warto pamiętać, że w tym zaborze najdłużej utrzymywano pańszczyznę. Zlikwidowano ją dopiero w 1863 roku. Efekty tego widać, bo na wsi obok zamożnych gospodarzy jest dużo biedoty / komornice, małorolni chłopi, parobcy zatrudnieni u gospodarzy /. Wielu chłopów nie umie czytać i pisać, nie zna przepisów prawnych ani zasad działania sądów.
W powieści pojawia się też motyw zjednoczeniowy i patriotyczny. Postacią, która reprezentuje ideę zjednoczeniową jest Rocho. Nakłania on chłopów do wspólnego działania, pomaga rozwikłać sytuacje prawne a na koniec musi uciekać z Lipiec, ponieważ władze rosyjskie zaczynają poszukiwać go, jako agitatora politycznego.
Powieść ma również swojego zbiorowego bohatera. Jest nim gromada, którą tworzą mieszkańcy Lipiec. Widać, że jest to siła, która może mieć swój pozytywny wpływ, jeśli jest właściwie kierowana. Podżegana, potrafi jednak obrócić się przeciwko jednostce, gdy nie chce ona podporządkować się ustalonym przez wspólnotę zasadom i wyrzucić ją poza nawias swojej społeczności. Tak się dzieje w przypadku Jagny.
Problematyka „Chłopów”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWładysław Reymont w swojej powieści „Chłopi” ukazał życie polskiej zbiorowości wiejskiej na przełomie XIX i XX wieku. Losy jego bohaterów wpisane są w powtarzalny rytm natury. Jest to jednocześnie rytm ich pracy, wypoczynku i świętowania wyznaczanego katolickim rokiem liturgicznym. Pisarz ujął to w jeden naturalny cykl, zaczynający się jesienią i kończący się następnego roku latem.
Jednym z głównych wątków powieści jest przemijanie. Jedni bohaterowie umierają, by ich miejsce zajęli inni. Przy okazji pokazany jest konflikt pokoleń /np. między Maciejem a Antkiem/. Pojawia się też problem przemiany osobowości, jak ma to miejsce w przypadku Hanki. Można to określić problematyką psychologiczno – egzystencjalną.
Jest też w powieści problematyka społeczno – ekonomiczna. Pisarz pokazuje sytuację polskich chłopów w zaborze rosyjskim. Warto pamiętać, że w tym zaborze najdłużej utrzymywano pańszczyznę. Zlikwidowano ją dopiero w 1863 roku. Efekty tego widać, bo na wsi obok zamożnych gospodarzy jest dużo biedoty / komornice, małorolni chłopi, parobcy zatrudnieni u gospodarzy /. Wielu chłopów nie umie czytać i pisać, nie zna przepisów prawnych ani zasad działania sądów.
W powieści pojawia się też motyw zjednoczeniowy i patriotyczny. Postacią, która reprezentuje ideę zjednoczeniową jest Rocho. Nakłania on chłopów do wspólnego działania, pomaga rozwikłać sytuacje prawne a na koniec musi uciekać z Lipiec, ponieważ władze rosyjskie zaczynają poszukiwać go, jako agitatora politycznego.
Powieść ma również swojego zbiorowego bohatera. Jest nim gromada, którą tworzą mieszkańcy Lipiec. Widać, że jest to siła, która może mieć swój pozytywny wpływ, jeśli jest właściwie kierowana. Podżegana, potrafi jednak obrócić się przeciwko jednostce, gdy nie chce ona podporządkować się ustalonym przez wspólnotę zasadom i wyrzucić ją poza nawias swojej społeczności. Tak się dzieje w przypadku Jagny.