Jesteś w:
W pustyni i w puszczy
Chamis – syn Chagidiego. Poznajemy go w El-Medine, gdzie Staś i Nel wyruszyli na spotkanie z ojcami. Wcześniej pracował dla inżynierów (był „dobrym przyjacielem z Port Said”), którzy doceniali jego zaangażowanie, dlatego przyjęli go do służby, jako chłopca „do posyłek i wszelkiego rodzaju posług”. Pochodził z pokolenia Dangalów, tego samego, z którego wywodził się prorok Mahdi, dlatego zdecydował się wziąć udział w porwaniu. Zaplanował je i nadzorował. Podczas podróży okazało się, że jest niewrażliwy na krzywdę i głód dzieci, za to bardzo cenił sobie psa Sabę – nie pozwolił go zabić i karmił mięsem.
Idrys i Gebhr to bracia, są przewodnikami wielbłądów. Inżynier Tarkowski wcześniej ich znał. Ich usługi polecała także Fatma. Należeli do arabskich Beduinów, czyli koczowników, którzy prowadzili nieosiadły tryb życia. Ich wizerunek jest mroczny, mają: „ciemne twarze”, które przy blasku księżyca „wyglądały jakby wykute z brązu. Białka ich oczu połyskiwały zielonkawo spod turbanów”. Także należeli do plemienia Dangalów.
Idrys jest najstarszy z porywaczy, dlatego pozostali słuchają jego poleceń. Nawet Gebhr przestaje katować Stasia na rozkaz brata. Jest przesądny i wierzy w zabobony, co stara się wykorzystać Staś. Rozczarowuje się, gdy dociera do zwolenników Mahdiego, ponieważ wbrew jego przekonaniu nie zaznają oni zbytków, o jakich marzył Arab. Był chciwy i ambitny. Wierzył w każde słowo proroka, a spotkanie z nim było dla niego wielkim przeżyciem. W Omdurmanie zapadł na chorobę w związku z szalejącą tam epidemią i zmuszony był pozostać w miejscowości.
Z kolei Gebhr jest prymitywny i wielokrotnie daje wyraz swego okrucieństwa. Posunął się do katowania Stasia, a w czasie głodu w Omdurmanie odebrał mu z wielkim trudem zdobyte pożywienie. Był brutalny wobec swego niewolnika – Kalego, chciał go nawet rzucić na pożarcie lwu. Zginął z ręki Stasia, podobnie jak Chamis.
Charakterystyka porywaczy – Chamis, Idrys Gebhr
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimChamis – syn Chagidiego. Poznajemy go w El-Medine, gdzie Staś i Nel wyruszyli na spotkanie z ojcami. Wcześniej pracował dla inżynierów (był „dobrym przyjacielem z Port Said”), którzy doceniali jego zaangażowanie, dlatego przyjęli go do służby, jako chłopca „do posyłek i wszelkiego rodzaju posług”. Pochodził z pokolenia Dangalów, tego samego, z którego wywodził się prorok Mahdi, dlatego zdecydował się wziąć udział w porwaniu. Zaplanował je i nadzorował. Podczas podróży okazało się, że jest niewrażliwy na krzywdę i głód dzieci, za to bardzo cenił sobie psa Sabę – nie pozwolił go zabić i karmił mięsem.
Idrys i Gebhr to bracia, są przewodnikami wielbłądów. Inżynier Tarkowski wcześniej ich znał. Ich usługi polecała także Fatma. Należeli do arabskich Beduinów, czyli koczowników, którzy prowadzili nieosiadły tryb życia. Ich wizerunek jest mroczny, mają: „ciemne twarze”, które przy blasku księżyca „wyglądały jakby wykute z brązu. Białka ich oczu połyskiwały zielonkawo spod turbanów”. Także należeli do plemienia Dangalów.
Idrys jest najstarszy z porywaczy, dlatego pozostali słuchają jego poleceń. Nawet Gebhr przestaje katować Stasia na rozkaz brata. Jest przesądny i wierzy w zabobony, co stara się wykorzystać Staś. Rozczarowuje się, gdy dociera do zwolenników Mahdiego, ponieważ wbrew jego przekonaniu nie zaznają oni zbytków, o jakich marzył Arab. Był chciwy i ambitny. Wierzył w każde słowo proroka, a spotkanie z nim było dla niego wielkim przeżyciem. W Omdurmanie zapadł na chorobę w związku z szalejącą tam epidemią i zmuszony był pozostać w miejscowości.
Z kolei Gebhr jest prymitywny i wielokrotnie daje wyraz swego okrucieństwa. Posunął się do katowania Stasia, a w czasie głodu w Omdurmanie odebrał mu z wielkim trudem zdobyte pożywienie. Był brutalny wobec swego niewolnika – Kalego, chciał go nawet rzucić na pożarcie lwu. Zginął z ręki Stasia, podobnie jak Chamis.