Jesteś w:
Mendel Gdański
Maria z Wasiłowskich Konopnicka urodziła się w 1842 roku w Suwałkach w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Wychowywała się w Kaliszu, a następnie uczyła się na pensji sióstr sakramentek w Warszawie.
W 1862 roku wyszła za Jarosława Konopnickiego i zamieszkała wraz z nim w Bronowie pod Łęczycą. W trakcie powstania styczniowego mieszkała w Dreźnie, zaś w latach siedemdziesiątych w Gusinie dzierżawionym przez jej męża. Debiutowała w 1870 roku w piśmie „Kaliszanin” wierszem „W zimowy poranek”. Od 1877 roku mieszkała w Warszawie zajmując się pracą nauczycielską. Wychowała sześcioro dzieci.
Konopnicka w latach osiemdziesiątych redagowała czasopismo dla kobiet „Świt”, a także wiele podróżowała po Europie. Z podróży wysyłała korespondencje do prasy krajowej. Na dwudziestopięciolecie pracy twórczej w 1902 roku otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu, gdzie spędziła ostatnie lata życia. Zajmowała się działalnością patriotyczną pisząc m.in. „Rotę”, a także angażując się w obronę dzieci polskich we Wrześni przed represjami pruskimi. Pomagała także więźniom politycznym po rewolucji z lat 1905-1907. Zmarła w 1910 roku.
Do najwybitniejszych literackich osiągnięć Konopnickiej należy zaliczyć cztery tomy poezji, gdzie główne miejsce zajęły utwory społeczne i patriotyczne, a także ludowe oparte na folklorze. Wśród ważnych utworów wspomnieć trzeba o nowelistyce pozytywistycznej („Cztery nowele” – 1888, „Na drodze” – 1893, „Nowele” – 1897, „Ludzie in rzeczy” – 1897) oraz zbeletryzowanym reportażu literackim („Za kratą” – 1886, „Obrazki więzienne” – 1887-1888). Ważną częścią jej twórczości było pisarstwo dla dzieci – opowiadania, zbiory wierszy oraz baśnie (np. „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Na jagody”). Oprócz tego pisarka zajmowała się tłumaczeniem utworów poetyckich i prozy obcojęzycznej.
Maria Konopnicka – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimMaria z Wasiłowskich Konopnicka urodziła się w 1842 roku w Suwałkach w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Wychowywała się w Kaliszu, a następnie uczyła się na pensji sióstr sakramentek w Warszawie.
W 1862 roku wyszła za Jarosława Konopnickiego i zamieszkała wraz z nim w Bronowie pod Łęczycą. W trakcie powstania styczniowego mieszkała w Dreźnie, zaś w latach siedemdziesiątych w Gusinie dzierżawionym przez jej męża. Debiutowała w 1870 roku w piśmie „Kaliszanin” wierszem „W zimowy poranek”. Od 1877 roku mieszkała w Warszawie zajmując się pracą nauczycielską. Wychowała sześcioro dzieci.
Konopnicka w latach osiemdziesiątych redagowała czasopismo dla kobiet „Świt”, a także wiele podróżowała po Europie. Z podróży wysyłała korespondencje do prasy krajowej. Na dwudziestopięciolecie pracy twórczej w 1902 roku otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu, gdzie spędziła ostatnie lata życia. Zajmowała się działalnością patriotyczną pisząc m.in. „Rotę”, a także angażując się w obronę dzieci polskich we Wrześni przed represjami pruskimi. Pomagała także więźniom politycznym po rewolucji z lat 1905-1907. Zmarła w 1910 roku.
Do najwybitniejszych literackich osiągnięć Konopnickiej należy zaliczyć cztery tomy poezji, gdzie główne miejsce zajęły utwory społeczne i patriotyczne, a także ludowe oparte na folklorze. Wśród ważnych utworów wspomnieć trzeba o nowelistyce pozytywistycznej („Cztery nowele” – 1888, „Na drodze” – 1893, „Nowele” – 1897, „Ludzie in rzeczy” – 1897) oraz zbeletryzowanym reportażu literackim („Za kratą” – 1886, „Obrazki więzienne” – 1887-1888). Ważną częścią jej twórczości było pisarstwo dla dzieci – opowiadania, zbiory wierszy oraz baśnie (np. „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Na jagody”). Oprócz tego pisarka zajmowała się tłumaczeniem utworów poetyckich i prozy obcojęzycznej.