Jesteś w:
Król Edyp
„Król Edyp” Sofoklesa skonstruowany jest zgodnie z zasadami obowiązującymi w tragedii. Sztuka została oparta na treściach zaczerpniętych z mitologii. Starożytni Grecy doskonale znali mitologię, toteż dramat przedstawiany w teatrze nie musiał zawierać precyzyjnych wyjaśnień, by stał się zrozumiały. Mimo tego Sofokles starał się aby jego tragedia była zamkniętą, samodzielną całością.
„Król Edyp” jest fragmentem mitu o rodzie Labdakidów. Zaczyna się w momencie, gdy Edyp jest już królem Teb, mężem Jokasty i ojcem czwórki dzieci. Sprawy przeszłości wyjaśniają się w trakcie rozwoju akcji. Akcja rozgrywa się przed królewskim pałacem w Tebach.
Rozpoczyna ją Prolog czy też Prologos, który stanowi zawiązanie akcji. Dowiadujemy się w nim, że na Teby spadły z niewyjaśnionych powodów plagi i trzeba podjąć jakieś działania.
Po nim następuje Parodos, w którym Chór modli się do opiekuńczych bóstw. Dalsza akcja rozwija się w 4 Epeisodinach. Po każdym z nich jest Stasimon zawierający komentarz Chóru odnoszący się do aktualnych zdarzeń. W „Królu Edypie” jest to Chór Tebańczyków.
W IV Epeisodzie następuje punkt kulminacyjny – stary sługa Lajosa uświadamia Edypowi, że przepowiednia spełniła się. Dalej jest jeszcze IV Stasimon a po nim sztukę kończy Exodos, w którym Posłaniec Domowy informuje o tragicznych zdarzeniach, jakie zaszły ale widz nie mógł zobaczyć ich na scenie. Tutaj też ostatecznie rozstrzygają się losy Edypa. Chór pozostaje w dialogu z bohaterami sztuki. On też kończy tragedię refleksją na temat ludzkich losów:
„Chór
O ojczystych Teb mieszkańcy, patrzcie teraz na Edypa,
Który słynne zgłębił tajnie i był z ludzi najprzedniejszym,
Z wyżyn swoich na nikogo ze zawiścią nie spoglądał,
W jakiej nędzy go odmętach srogie losy pogrążyły.
A więc bacząc na ostatni bytu ludzi kres i dolę,
Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy
Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży.”
„Król Edyp” jako przykład tragedii greckiej
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Król Edyp” Sofoklesa skonstruowany jest zgodnie z zasadami obowiązującymi w tragedii. Sztuka została oparta na treściach zaczerpniętych z mitologii. Starożytni Grecy doskonale znali mitologię, toteż dramat przedstawiany w teatrze nie musiał zawierać precyzyjnych wyjaśnień, by stał się zrozumiały. Mimo tego Sofokles starał się aby jego tragedia była zamkniętą, samodzielną całością.
„Król Edyp” jest fragmentem mitu o rodzie Labdakidów. Zaczyna się w momencie, gdy Edyp jest już królem Teb, mężem Jokasty i ojcem czwórki dzieci. Sprawy przeszłości wyjaśniają się w trakcie rozwoju akcji. Akcja rozgrywa się przed królewskim pałacem w Tebach.
Rozpoczyna ją Prolog czy też Prologos, który stanowi zawiązanie akcji. Dowiadujemy się w nim, że na Teby spadły z niewyjaśnionych powodów plagi i trzeba podjąć jakieś działania.
Po nim następuje Parodos, w którym Chór modli się do opiekuńczych bóstw. Dalsza akcja rozwija się w 4 Epeisodinach. Po każdym z nich jest Stasimon zawierający komentarz Chóru odnoszący się do aktualnych zdarzeń. W „Królu Edypie” jest to Chór Tebańczyków.
W IV Epeisodzie następuje punkt kulminacyjny – stary sługa Lajosa uświadamia Edypowi, że przepowiednia spełniła się. Dalej jest jeszcze IV Stasimon a po nim sztukę kończy Exodos, w którym Posłaniec Domowy informuje o tragicznych zdarzeniach, jakie zaszły ale widz nie mógł zobaczyć ich na scenie. Tutaj też ostatecznie rozstrzygają się losy Edypa. Chór pozostaje w dialogu z bohaterami sztuki. On też kończy tragedię refleksją na temat ludzkich losów:
„Chór
O ojczystych Teb mieszkańcy, patrzcie teraz na Edypa,
Który słynne zgłębił tajnie i był z ludzi najprzedniejszym,
Z wyżyn swoich na nikogo ze zawiścią nie spoglądał,
W jakiej nędzy go odmętach srogie losy pogrążyły.
A więc bacząc na ostatni bytu ludzi kres i dolę,
Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy
Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży.”