Jesteś w:
Król Edyp
Prolog
1. Mieszkańcy Teb u stóp ołtarza błagają bogów o litość i odwrócenie zarazy.
2. Edyp obiecuje im pomóc. Informuje ich, że wysłał Kreona do wyroczni w Delfach po radę.
3. Kreon właśnie wraca. Obwieszcza, że bogowie nakazali, by odnaleźć mordercę Lajosa i jak najszybciej usunąć go z kraju.
4. Edyp postanawia wyśledzić mordercę. Ze starszyzną obmyśla środki wybawienia i ratunku.
Parodos chóru
1. Po wejściu chór w swoich pieśniach maluje obraz klęsk, jakie spadły na Teby i wzywa
bogów opiekuńczych miasta, aby ratowali je.
Epejsodion I
1. Edyp przed starszyzną rzuca klątwy na mordercę Lajosa. Jest w nich tragiczna ironia, bo dotyczą one jego osoby.
2. Wezwany wróżbita Tejrezjasz zna prawdę ale nie chce jej ujawnić.
3. Edyp w gniewie oskarża Tejrezjasza o oszustwa i spiskowanie.
4. Tejrezjasz reaguje gwałtownie groźbami i klątwą. Mówi Edypowi „Nie ty jesteś mi panem – ja sługą Apolla” / słowa często później cytowane w starciach między świeckimi władzami a duchowieństwem /.
Stasimon I
1. Chór komentuje sytuację, wyraża niepewność co do osoby mordercy, którego wskazała wyrocznia i o którym wie coś Tejrezjasz. Składa swój hołd i podziw dla zasług Edypa.
Epeisodion II
1. Edyp rozdrażniony oskarża o spiskowanie z Tejrezjaszem swojego szwagra Kreona.
Gniew Edypa łagodzi Jokasta wraz chórem.
2. Jokasta broni swojego szczęścia małżeńskiego i dostojeństwa królowej. Zaczyna lekceważąco wypowiadać się o wróżbitach.
Stasimon II
1.Chór potępia postawę Jokasty, mówi o świętości przepowiedni.
„I Apollo już bez cześci,
Wniwecz idą wiary.”
Epeisodion III
1. Jokasta modli się do Apollina, by nie odsłaniał całej tajemnicy.
2. Przybywa posłaniec z Koryntu z ważnymi wiadomościami – Polybos nie żyje.
3. Edyp dowiaduje się od posłańca, że był przybranym dzieckiem Polybosa i Merope.
4. Edyp każe wezwać starego sługę Lajosa, który wie coś o dziecku starego króla.
5. Jokasta przerażona rozwojem sytuacji ucieka w głąb domu / popełni tam samobójstwo /.
Stasimon III
1. Chór nieświadomy tragicznego rozwoju wypadków w swojej pieśni snuje przypuszczenia na temat jakiegoś wspaniałego pochodzenia Edypa, skoro nie był on synem władców Koryntu.
Epeisodion IV
1. Sługa Lajosa ujawnia prawdę.
2. Zrozpaczony Edyp wbiega do domu, by zniszczyć samego siebie. Wykłuwa sobie oczy.
Stasimon IV
1. Chór widząc nieszczęście i wreszcie rozumiejąc co się stało śpiewa pieśń o marności losu ludzkiego, znikomości chwały i powodzenia.
Exodos
1. Sługa Domowy obwieszcza śmierć Jokasty.
2. Wchodzi okaleczony Edyp. W lamentach oddaje władzę w ręce Kreona. Domaga się żeby wygnano go z Teb. Poleca Kreonowi swoje dzieci:
„... z ręki losu
Lepsze niż ojcu przypadło tu życie.”
3. Dramat kończy się słowami, które niewątpliwie wypowiedział sam ociemniały Edyp:
„A więc bacząc na ostatni bytu ludzi kres i dolę,
Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy,
Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży.”
„Król Edyp” - plan wydarzeń
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimProlog
1. Mieszkańcy Teb u stóp ołtarza błagają bogów o litość i odwrócenie zarazy.
2. Edyp obiecuje im pomóc. Informuje ich, że wysłał Kreona do wyroczni w Delfach po radę.
3. Kreon właśnie wraca. Obwieszcza, że bogowie nakazali, by odnaleźć mordercę Lajosa i jak najszybciej usunąć go z kraju.
4. Edyp postanawia wyśledzić mordercę. Ze starszyzną obmyśla środki wybawienia i ratunku.
Parodos chóru
1. Po wejściu chór w swoich pieśniach maluje obraz klęsk, jakie spadły na Teby i wzywa
bogów opiekuńczych miasta, aby ratowali je.
Epejsodion I
1. Edyp przed starszyzną rzuca klątwy na mordercę Lajosa. Jest w nich tragiczna ironia, bo dotyczą one jego osoby.
2. Wezwany wróżbita Tejrezjasz zna prawdę ale nie chce jej ujawnić.
3. Edyp w gniewie oskarża Tejrezjasza o oszustwa i spiskowanie.
4. Tejrezjasz reaguje gwałtownie groźbami i klątwą. Mówi Edypowi „Nie ty jesteś mi panem – ja sługą Apolla” / słowa często później cytowane w starciach między świeckimi władzami a duchowieństwem /.
Stasimon I
1. Chór komentuje sytuację, wyraża niepewność co do osoby mordercy, którego wskazała wyrocznia i o którym wie coś Tejrezjasz. Składa swój hołd i podziw dla zasług Edypa.
Epeisodion II
1. Edyp rozdrażniony oskarża o spiskowanie z Tejrezjaszem swojego szwagra Kreona.
Gniew Edypa łagodzi Jokasta wraz chórem.
2. Jokasta broni swojego szczęścia małżeńskiego i dostojeństwa królowej. Zaczyna lekceważąco wypowiadać się o wróżbitach.
Stasimon II
1.Chór potępia postawę Jokasty, mówi o świętości przepowiedni.
„I Apollo już bez cześci,
Wniwecz idą wiary.”
Epeisodion III
1. Jokasta modli się do Apollina, by nie odsłaniał całej tajemnicy.
2. Przybywa posłaniec z Koryntu z ważnymi wiadomościami – Polybos nie żyje.
3. Edyp dowiaduje się od posłańca, że był przybranym dzieckiem Polybosa i Merope.
4. Edyp każe wezwać starego sługę Lajosa, który wie coś o dziecku starego króla.
5. Jokasta przerażona rozwojem sytuacji ucieka w głąb domu / popełni tam samobójstwo /.
Stasimon III
1. Chór nieświadomy tragicznego rozwoju wypadków w swojej pieśni snuje przypuszczenia na temat jakiegoś wspaniałego pochodzenia Edypa, skoro nie był on synem władców Koryntu.
Epeisodion IV
1. Sługa Lajosa ujawnia prawdę.
2. Zrozpaczony Edyp wbiega do domu, by zniszczyć samego siebie. Wykłuwa sobie oczy.
Stasimon IV
1. Chór widząc nieszczęście i wreszcie rozumiejąc co się stało śpiewa pieśń o marności losu ludzkiego, znikomości chwały i powodzenia.
Exodos
1. Sługa Domowy obwieszcza śmierć Jokasty.
2. Wchodzi okaleczony Edyp. W lamentach oddaje władzę w ręce Kreona. Domaga się żeby wygnano go z Teb. Poleca Kreonowi swoje dzieci:
„... z ręki losu
Lepsze niż ojcu przypadło tu życie.”
3. Dramat kończy się słowami, które niewątpliwie wypowiedział sam ociemniały Edyp:
„A więc bacząc na ostatni bytu ludzi kres i dolę,
Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy,
Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży.”