Jesteś w:
Przedwiośnie
Cezary Baryka jest bohaterem dynamicznym, zmieniającym się, nowoczesnym. Wciąż widzimy go w ruchu, podążającego za czymś. We wstępie do „Przedwiośnia” dowiadujemy się, że dorastając niczego mu nie brakowało, że otoczony był rodzicielską miłością, że uczył się od najlepszych korepetytorów, mimo wszystko odczuwał, że czegoś w jego życiu brakuje. Bez wątpienia „Przedwiośnie” jest powieścią o poszukiwaniu własnej tożsamości głównego bohatera.
Baryka nie wychowywał się w tradycyjnie rozumianej rodzinie. Jego rodzice byli Polakami mieszkającymi w Rosji, a w dodatku bardzo często zmieniającymi miejsce zamieszkania w pogoni za coraz większymi pieniędzmi. Cezary nie znał zupełnie żadnych innych przedstawicieli swojej rodziny. Co więcej, od dziecka był uczony, że Polska jest jego ojczyzną, nie Rosja. Przez ten fakt nie mógł czuć się w Baku jak w swoim domu, ponieważ podświadomie czuł, że powinien mieszkać w Polsce, najlepiej w ukochanych przez jego matkę Siedlcach lub w Warszawie.
Po wybuchu rewolucji w mieście naftowym z miejsca przyłączył się do ruchu. Z początku wielką radość sprawiał mu udział w manifestacjach, samosądach i rozróbach. Przez jakiś czas uważał, że wreszcie odnalazł coś, z czym może się utożsamiać, ludzi podobnych sobie. Szybko jednak przekonał się, że nie pasuje do komunistów, ponieważ na własne oczy widział zło i bestialstwo jakiego dopuszczali się w imię rewolucji.
Gdy osiągnął wiek pełnoletni wyruszył wraz z ojcem do Polski. Przez całą drogę bił się z myślami, by pozostać w Rosji i pomóc budować socjalizm w najczystszej postaci. Opowieść ojca o szklanych domach przekonała go jednak, że jego ojczyzną jest Polska. Po dotarciu na miejsce Baryka wyraźnie odstawał od tłumu, nie czuł niemal żadnej więzi z repatriantami. Widok Polski również nie wzbudził w nim wielkich emocji, przyglądał się jej beznamiętnie. Czuł się wówczas oszukany przez ojca i ponownie pozostawiony sam sobie.
strona: - 1 - - 2 -
Poszukiwanie tożsamości przez Cezarego Barykę
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimCezary Baryka jest bohaterem dynamicznym, zmieniającym się, nowoczesnym. Wciąż widzimy go w ruchu, podążającego za czymś. We wstępie do „Przedwiośnia” dowiadujemy się, że dorastając niczego mu nie brakowało, że otoczony był rodzicielską miłością, że uczył się od najlepszych korepetytorów, mimo wszystko odczuwał, że czegoś w jego życiu brakuje. Bez wątpienia „Przedwiośnie” jest powieścią o poszukiwaniu własnej tożsamości głównego bohatera.
Baryka nie wychowywał się w tradycyjnie rozumianej rodzinie. Jego rodzice byli Polakami mieszkającymi w Rosji, a w dodatku bardzo często zmieniającymi miejsce zamieszkania w pogoni za coraz większymi pieniędzmi. Cezary nie znał zupełnie żadnych innych przedstawicieli swojej rodziny. Co więcej, od dziecka był uczony, że Polska jest jego ojczyzną, nie Rosja. Przez ten fakt nie mógł czuć się w Baku jak w swoim domu, ponieważ podświadomie czuł, że powinien mieszkać w Polsce, najlepiej w ukochanych przez jego matkę Siedlcach lub w Warszawie.
Po wybuchu rewolucji w mieście naftowym z miejsca przyłączył się do ruchu. Z początku wielką radość sprawiał mu udział w manifestacjach, samosądach i rozróbach. Przez jakiś czas uważał, że wreszcie odnalazł coś, z czym może się utożsamiać, ludzi podobnych sobie. Szybko jednak przekonał się, że nie pasuje do komunistów, ponieważ na własne oczy widział zło i bestialstwo jakiego dopuszczali się w imię rewolucji.
Gdy osiągnął wiek pełnoletni wyruszył wraz z ojcem do Polski. Przez całą drogę bił się z myślami, by pozostać w Rosji i pomóc budować socjalizm w najczystszej postaci. Opowieść ojca o szklanych domach przekonała go jednak, że jego ojczyzną jest Polska. Po dotarciu na miejsce Baryka wyraźnie odstawał od tłumu, nie czuł niemal żadnej więzi z repatriantami. Widok Polski również nie wzbudził w nim wielkich emocji, przyglądał się jej beznamiętnie. Czuł się wówczas oszukany przez ojca i ponownie pozostawiony sam sobie.
strona: - 1 - - 2 -