Jesteś w:
Potop
Na ostatniej stronie trzeciej części Trylogii czytamy; „ Na tym kończy się szereg Książęk, pisanych w ciągu kilku lat i w niemałym trudzie – dla pokrzepienia serc”. W tym zdaniu zawiera się przewodnia idea „Potopu” i dwóch pozostałych części. W interesującej nas lekturze kluczowe znaczenie maja dwa momenty. Po pierwsze charakterystyka narodu polskiego włożona w usta Wrzeszczowicza, oraz słowa padające podczas toastu wypowiadanego przez Zagłobę na zaręczynach Kmicica z Oleńką. Sens obydwu fragmentów, jak i całego utworu, można wyrazić poprzez słowa samego Sienkiewicza, które wypowiedział napisawszy ostatnia część Trylogii: „Czyż nie lepiej i zdrowiej, zamiast malować dzisiejszy stan umysłów i ludzi, dzisiejszą nędzę, sprzeczność z samym sobą, bezsilność i szamotanie się – pokazać swemu społeczeństwu, że były chwile jeszcze gorsze, straszniejsze i bardziej rozpaczliwe i że pomimo tego ratunek i odrodzenie przyszło. Tamto może do reszty zniechęcić i zrozpaczyć – to sił dodaje, nadzieje wlewa, ochotę do życia rozgrzewa”.
„Potop” pojawił się wówczas, gdy w szkołach Królestwa Kongresowego uczono historii z nierzetelnych rosyjskich podręczników. Pisząc Trylogię Sienkiewicz zaznajomił czytelnika z wieloma ważnymi wydarzeniami z historii Polski, stał się więc niejako nauczycielem czy raczej przekazicielem prawdy historycznej ( kierownik cenzury rosyjskiej w Warszawie po opublikowaniu przez pisarza Trylogii oświadczył, ze nie zgadza się na więcej powieści przedstawiających dzieje Polski).
Jak już zostało powiedziane „Potop” został napisany „ku pokrzepieniu serc” w czasie, gdy Polska znikła z map Europy i została wchłonięta przez zaborców. Sienkiewicz poprzez wskrzeszenie mitu dawnej siedemnastowiecznej Polski, w której na świat wartości bohaterów składały się elementy takie jak: Bóg, honor i ojczyzna, dał żyjącemu w niewoli społeczeństwu polskiemu nadzieję, że nawet z najgłębszego upadku naród może się podnieść i zyskać niepodległość.
Idea „Potopu” – powieść pisana „ku pokrzepieniu serc”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNa ostatniej stronie trzeciej części Trylogii czytamy; „ Na tym kończy się szereg Książęk, pisanych w ciągu kilku lat i w niemałym trudzie – dla pokrzepienia serc”. W tym zdaniu zawiera się przewodnia idea „Potopu” i dwóch pozostałych części. W interesującej nas lekturze kluczowe znaczenie maja dwa momenty. Po pierwsze charakterystyka narodu polskiego włożona w usta Wrzeszczowicza, oraz słowa padające podczas toastu wypowiadanego przez Zagłobę na zaręczynach Kmicica z Oleńką. Sens obydwu fragmentów, jak i całego utworu, można wyrazić poprzez słowa samego Sienkiewicza, które wypowiedział napisawszy ostatnia część Trylogii: „Czyż nie lepiej i zdrowiej, zamiast malować dzisiejszy stan umysłów i ludzi, dzisiejszą nędzę, sprzeczność z samym sobą, bezsilność i szamotanie się – pokazać swemu społeczeństwu, że były chwile jeszcze gorsze, straszniejsze i bardziej rozpaczliwe i że pomimo tego ratunek i odrodzenie przyszło. Tamto może do reszty zniechęcić i zrozpaczyć – to sił dodaje, nadzieje wlewa, ochotę do życia rozgrzewa”.
„Potop” pojawił się wówczas, gdy w szkołach Królestwa Kongresowego uczono historii z nierzetelnych rosyjskich podręczników. Pisząc Trylogię Sienkiewicz zaznajomił czytelnika z wieloma ważnymi wydarzeniami z historii Polski, stał się więc niejako nauczycielem czy raczej przekazicielem prawdy historycznej ( kierownik cenzury rosyjskiej w Warszawie po opublikowaniu przez pisarza Trylogii oświadczył, ze nie zgadza się na więcej powieści przedstawiających dzieje Polski).
Jak już zostało powiedziane „Potop” został napisany „ku pokrzepieniu serc” w czasie, gdy Polska znikła z map Europy i została wchłonięta przez zaborców. Sienkiewicz poprzez wskrzeszenie mitu dawnej siedemnastowiecznej Polski, w której na świat wartości bohaterów składały się elementy takie jak: Bóg, honor i ojczyzna, dał żyjącemu w niewoli społeczeństwu polskiemu nadzieję, że nawet z najgłębszego upadku naród może się podnieść i zyskać niepodległość.