Jesteś w:
Potop
Andrzej Kmicic to główny bohater powieści Sienkiewicza „Potop”. Poznajemy go jako chorążego orszańskiego, potomka znakomitego rodu, któremu Herakliusz Billewicz przyrzekł w testamencie rękę swej wnuczki – Oleńki. Podczas akcji powieści postać ta przechodzi metamorfozę.
Na początku Kmicic to awanturnik dowodzący kompanią dzielnych towarzyszy. Prowadzi hulaszczy tryb życia, jest gwałtowny porywczy i niecierpliwy. Jest „swawolnikiem, w którym dusza kipiała ustawicznie”. W oczach ukochanej Oleńki jest to „rozhukany kawaler”, pełen fantazji swobody i szczerości. Uważa, że cechami obywatela Polski powinny być odwaga i siła – ten kto potrafi władać szablą i zbierze kompanię jest panem. Postawa taka symbolizuje szlachcica – warchoła, który myśli głównie o własnych korzyściach. Umiłowanie do towarzyszy, którzy uważali go za świetnego dowódcę i czuli przed nim respekt doprowadziło po ich śmierci do tragedii – rozszalały i gwałtowny Kmicic spalił całą wieś. W tym działaniu przejawia się jego bezprawie, bezwzględność i samowola.
Po odrzuceniu przez ukochana decyduje się na jej porwanie. Z czasem dochodzi do zgody kochanków w Kiejdanach. Tu jednak okazuje się, że Kmicic jest w swym zachowaniu naiwny i łatwo ulega innym. Radziwiłł wymusza od niego przyrzeczenie posłuszeństwa. Po akcie zdrady – oddania Litwy Szwedom – dalej mami Kmicica tym, ze działa dla dobra Polski. Rycerza przekonują dopiero słowa Bogusława Radziwiłła, który uważa go za takiego samego zdrajcę jak on i list z wiadomością o skazaniu jego przyjaciół na śmierć. Po tym fakcie pragnie rozpocząć nowe życie i zmyć swe grzechy, nie wie jednak jak tego dokonać. Postanawia oddać się na służbę królowi polskiemu i walczyć przeciw Szwedom. Przybiera nowe nazwisko – Babinicz.
Od tego momentu wszelkie zalety wykorzystuje Andrzej dla dobra Rzeczpospolitej. Cechuje go odwaga, pokora, wierność i prostolinijność. Pod Częstochową a także w tatrzańskim wąwozie pokazuje, że dla dobra ojczyzny i króla potrafi poświęcić wszystko. Nawet gdy wojna ze Szwedami dobiega końca, a on pragnie odwiedzić swą ukochaną rozkaz wyjazdu na południe Polski i walki z Rakoczym jest ważniejszy. Dobro ojczyzny jest dla niego najważniejsze.
Andrzej Kmicic z awanturnika, warchoła, hulaki, a także nieświadomego zdrajcy zmienia się w bohatera narodowego, wielkiego patriotę, który gotów jest dla ojczyzny poświęcić wszystko. Dzięki wewnętrznej przemianie i odnowie moralnej, która dokonała się na Jasnej Górze, dzięki bohaterstwu Andrzej Kmicic w pełni zasłużył na rehabilitację i odkupił swe winy.
• Dzielny – potrafił „podchodzić Chowańskiego”.
• Bitny – kocha walkę i umie się bić. Musiał uznać wyższość Wołodyjowskiego i stwierdzić „kończ Waść, wstydu oszczędź”.
• Zapalczywy – oskarżony o chęć zysku potrafi ofiarować klasztorowi jasnogórskiemu majątek. Napotkawszy w wąwozie Szwedów potrafi jedynie z Kiemliczami zaatakować ich, aby chronić króla.
• Pobożny – nawet podczas rzezi w Prusach odmawia różaniec. Jeśli jęki zabijanych zmylą go w odliczaniu modlitw – powtarza cały od nowa.
• Namiętny – pokochawszy Oleńkę jest wierny swojej miłości i nawet Radziwiłłowie nie mogą mu stanąć na drodze.
• Zapobiegliby – poddani jego władzy najpierw zostają przez niego nauczeni, aby brać w łupy tylko złoto. Potem ci sami Tatarzy zawsze oddają mu część łupów. Okazuje się, iż potrafi z wojny czerpać zyski.
Kmicic, gdy przybywa do Billewicz zachowuje się bardzo śmiało wobec dopiero co poznanej Oleńki. Nalega na szybki ślub. Zachowuje się niekulturalnie i nie potrafi uszanować żałoby po dziadku narzeczonej. Później w Lubiczu urządza pijatykę i strzela wraz z towarzyszami do wiszących na ścianie portretów Billewiczów. Całe zajście ukrywa przed Oleńką. Następnie, w akcie zemsty, Kmicic wraz z żołnierzami napada na Wołmontowicze, pali je i morduje mieszkańców, aby pomścić śmierć swoich towarzyszy zabitych przez Butrymów. Kolejnym wybrykiem jest porwanie ukochanej do dworku w Lubiczu. Sytuacje te pokazują cechy Kmicica takie jak: zuchwałość, porywczość, mściwość, nie szanowanie cudzej własności i wybranki serca.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -
Andrzej Kmicic – charakterystyka, dzieje, przemiana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAndrzej Kmicic – charakterystyka
Andrzej Kmicic to główny bohater powieści Sienkiewicza „Potop”. Poznajemy go jako chorążego orszańskiego, potomka znakomitego rodu, któremu Herakliusz Billewicz przyrzekł w testamencie rękę swej wnuczki – Oleńki. Podczas akcji powieści postać ta przechodzi metamorfozę.
Na początku Kmicic to awanturnik dowodzący kompanią dzielnych towarzyszy. Prowadzi hulaszczy tryb życia, jest gwałtowny porywczy i niecierpliwy. Jest „swawolnikiem, w którym dusza kipiała ustawicznie”. W oczach ukochanej Oleńki jest to „rozhukany kawaler”, pełen fantazji swobody i szczerości. Uważa, że cechami obywatela Polski powinny być odwaga i siła – ten kto potrafi władać szablą i zbierze kompanię jest panem. Postawa taka symbolizuje szlachcica – warchoła, który myśli głównie o własnych korzyściach. Umiłowanie do towarzyszy, którzy uważali go za świetnego dowódcę i czuli przed nim respekt doprowadziło po ich śmierci do tragedii – rozszalały i gwałtowny Kmicic spalił całą wieś. W tym działaniu przejawia się jego bezprawie, bezwzględność i samowola.
Po odrzuceniu przez ukochana decyduje się na jej porwanie. Z czasem dochodzi do zgody kochanków w Kiejdanach. Tu jednak okazuje się, że Kmicic jest w swym zachowaniu naiwny i łatwo ulega innym. Radziwiłł wymusza od niego przyrzeczenie posłuszeństwa. Po akcie zdrady – oddania Litwy Szwedom – dalej mami Kmicica tym, ze działa dla dobra Polski. Rycerza przekonują dopiero słowa Bogusława Radziwiłła, który uważa go za takiego samego zdrajcę jak on i list z wiadomością o skazaniu jego przyjaciół na śmierć. Po tym fakcie pragnie rozpocząć nowe życie i zmyć swe grzechy, nie wie jednak jak tego dokonać. Postanawia oddać się na służbę królowi polskiemu i walczyć przeciw Szwedom. Przybiera nowe nazwisko – Babinicz.
Od tego momentu wszelkie zalety wykorzystuje Andrzej dla dobra Rzeczpospolitej. Cechuje go odwaga, pokora, wierność i prostolinijność. Pod Częstochową a także w tatrzańskim wąwozie pokazuje, że dla dobra ojczyzny i króla potrafi poświęcić wszystko. Nawet gdy wojna ze Szwedami dobiega końca, a on pragnie odwiedzić swą ukochaną rozkaz wyjazdu na południe Polski i walki z Rakoczym jest ważniejszy. Dobro ojczyzny jest dla niego najważniejsze.
Andrzej Kmicic z awanturnika, warchoła, hulaki, a także nieświadomego zdrajcy zmienia się w bohatera narodowego, wielkiego patriotę, który gotów jest dla ojczyzny poświęcić wszystko. Dzięki wewnętrznej przemianie i odnowie moralnej, która dokonała się na Jasnej Górze, dzięki bohaterstwu Andrzej Kmicic w pełni zasłużył na rehabilitację i odkupił swe winy.
Cechy charakteru Kmicica
• Dzielny – potrafił „podchodzić Chowańskiego”.
• Bitny – kocha walkę i umie się bić. Musiał uznać wyższość Wołodyjowskiego i stwierdzić „kończ Waść, wstydu oszczędź”.
• Zapalczywy – oskarżony o chęć zysku potrafi ofiarować klasztorowi jasnogórskiemu majątek. Napotkawszy w wąwozie Szwedów potrafi jedynie z Kiemliczami zaatakować ich, aby chronić króla.
• Pobożny – nawet podczas rzezi w Prusach odmawia różaniec. Jeśli jęki zabijanych zmylą go w odliczaniu modlitw – powtarza cały od nowa.
• Namiętny – pokochawszy Oleńkę jest wierny swojej miłości i nawet Radziwiłłowie nie mogą mu stanąć na drodze.
• Zapobiegliby – poddani jego władzy najpierw zostają przez niego nauczeni, aby brać w łupy tylko złoto. Potem ci sami Tatarzy zawsze oddają mu część łupów. Okazuje się, iż potrafi z wojny czerpać zyski.
Losy Andrzeja Kmicica
Kmicic, gdy przybywa do Billewicz zachowuje się bardzo śmiało wobec dopiero co poznanej Oleńki. Nalega na szybki ślub. Zachowuje się niekulturalnie i nie potrafi uszanować żałoby po dziadku narzeczonej. Później w Lubiczu urządza pijatykę i strzela wraz z towarzyszami do wiszących na ścianie portretów Billewiczów. Całe zajście ukrywa przed Oleńką. Następnie, w akcie zemsty, Kmicic wraz z żołnierzami napada na Wołmontowicze, pali je i morduje mieszkańców, aby pomścić śmierć swoich towarzyszy zabitych przez Butrymów. Kolejnym wybrykiem jest porwanie ukochanej do dworku w Lubiczu. Sytuacje te pokazują cechy Kmicica takie jak: zuchwałość, porywczość, mściwość, nie szanowanie cudzej własności i wybranki serca.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -