Jesteś w:
Potop
Andrzej Kmicic to postać o bardzo burzliwych dziejach życia, nie jest typowym bohaterem romantycznym, ale nosi wiele jego znamion.
W swoim młodzieńczym życiu, czyli w chwili przyjazdu do Wodoktów jest butnym, porywczym, wszczynającym awantury szlachcicem, którego zmieni dopiero miłość do ukochanej Oleńki. Nie jest to miłość idealna, bohater jest nieszczęśliwym kochankiem, jego uczucia są odrzucone, gdyż wzorowa patriotka nie może oddać swego serca „hulace i zdrajcy”.
W jego historii pojawia się także charakterystyczny dla romantycznego bohatera konflikt wewnętrzny, przeżywa go na uczcie w Kiejdanach. Polega on na tym, że Kmicic złożył przysięgę Radziwiłłowi nie będąc świadomym zamiarów magnata, a ten jak wiemy okazał się zdrajca ojczyzny. Stoi wówczas bohater przed alternatywą: albo złamać przysięgę, co jest równoznaczne z utrata rycerskiego honoru, albo pozostać wiernym danemu przyrzeczeniu, ale zarazem zdradzić ojczyznę.
Kluczowe znaczenie ma także metamorfoza jaką przechodzi bohater. Z przywódcy szajki przeistacza się w narodowego bohatera. Towarzyszy temu zmiana nazwiska, która rozdziela wspomniane dwa typy życia: Kmicic staje się Babiniczem.
Sienkiewicz niewątpliwie wykorzystuje cechy bohatera romantycznego przy konstruowaniu głównego bohatera „Potopu”. Nie jest on rzecz jasna typowym „romantykiem”, Kmicic to przecież postać realistyczna. Jego czyny są nie tylko prawdopodobne, ale i nie maja nic wspólnego z ideą mesjanizmu.
Nieromantyczny charakter ma przede wszystkim zakończenie powieści. Jego czyny zostają uwieńczone odkupieniem grzechów i nagrodą w postaci ukochanej kobiety – takiego finału nie znajdziemy w utworach doby romantycznej.
Andrzej Kmicic jako bohater romantyczny
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAndrzej Kmicic to postać o bardzo burzliwych dziejach życia, nie jest typowym bohaterem romantycznym, ale nosi wiele jego znamion.
W swoim młodzieńczym życiu, czyli w chwili przyjazdu do Wodoktów jest butnym, porywczym, wszczynającym awantury szlachcicem, którego zmieni dopiero miłość do ukochanej Oleńki. Nie jest to miłość idealna, bohater jest nieszczęśliwym kochankiem, jego uczucia są odrzucone, gdyż wzorowa patriotka nie może oddać swego serca „hulace i zdrajcy”.
W jego historii pojawia się także charakterystyczny dla romantycznego bohatera konflikt wewnętrzny, przeżywa go na uczcie w Kiejdanach. Polega on na tym, że Kmicic złożył przysięgę Radziwiłłowi nie będąc świadomym zamiarów magnata, a ten jak wiemy okazał się zdrajca ojczyzny. Stoi wówczas bohater przed alternatywą: albo złamać przysięgę, co jest równoznaczne z utrata rycerskiego honoru, albo pozostać wiernym danemu przyrzeczeniu, ale zarazem zdradzić ojczyznę.
Kluczowe znaczenie ma także metamorfoza jaką przechodzi bohater. Z przywódcy szajki przeistacza się w narodowego bohatera. Towarzyszy temu zmiana nazwiska, która rozdziela wspomniane dwa typy życia: Kmicic staje się Babiniczem.
Sienkiewicz niewątpliwie wykorzystuje cechy bohatera romantycznego przy konstruowaniu głównego bohatera „Potopu”. Nie jest on rzecz jasna typowym „romantykiem”, Kmicic to przecież postać realistyczna. Jego czyny są nie tylko prawdopodobne, ale i nie maja nic wspólnego z ideą mesjanizmu.
Nieromantyczny charakter ma przede wszystkim zakończenie powieści. Jego czyny zostają uwieńczone odkupieniem grzechów i nagrodą w postaci ukochanej kobiety – takiego finału nie znajdziemy w utworach doby romantycznej.