Jesteś w:
Potop
Jedną z głównych wyróżników sienkiewiczowskiej prozy jest sposób kreowania bohaterów literackich z powieści historycznych. Sam pisarz uważał, że postaci są jednym z najważniejszych składników prozy, że powinny „towarzyszyć” czytelnikom w życiu.
W kreacji bohaterów „Potopu” na uwagę zasługuje wcielenie się pisarza w „mentalność ludzi dawnych”. Dzięki poznaniu licznych źródeł, wierności realizmowi historycznemu pisarz wykreował literackie typy, które do dziś dnia są barwne i żyją w masowej wyobraźni czytelników. Bohaterowie Sienkiewicza łączyli w sobie postaci z awanturniczego romansu z typowymi przedstawicielami epoki pochodzącymi z określonego środowiska. Najlepszym przykładem jest Andrzej Kmicic. Pisarz nie skupia się na ukazaniu głębi psychologicznej tej postaci, ale na plastyczności portretu oraz aktywności bohatera. Dynamiczna fabuła wymagała wprowadzenia do akcji wyrazistych kreacji, jasno zarysowanych sylwtek często ukazanych na zasadzie kontrastu.
Wprowadzając postaci do „Potopu” autor poprzedza ich charakterystykę opisem zewnętrznym związanym z konkretną sytuacją. Prezentacja Kmicica odbywa się w ramach fabularnego wydarzenia, a następnie mamy do czynienia z jej opisem, w tym wypadku „oczami” Oleńki Billewiczówny. Postaci pierwszoplanowe łączy konstrukcja wspólnego losu – współdziałania, walki, miłości czy przyjaźni. Bohaterów pozytywnych wiążą te same wartości – miłość do kraju i króla, wspólny udział w wojennych kampaniach.
Poszczególne postaci charakteryzowane są w zderzeniu z innymi bohaterami, często poprzez odniesienie do ich społecznych powiązań. Sprzyja to typizowaniu i uprawdopodobnieniu wprowadzanych kreacji. Są one związane z epoką – swą mentalnością i zachowaniem oddają jej wyjątkowość. Z drugiej strony posiadają cechy niezmienne, stałe zgodne z dziewiętnastowieczną koncepcją osobowości człowieka. Kreując typy np. awanturnika, barokowego sarmaty, żołnierza-samochwały czy idealnego kochanka często wykorzystywał Sienkiewicz jakości estetyczne komizmu i tragizmu (patetyczna śmierć Radziwiłła, fortele Zagłoby).
Koncepcje postaci wiążą się także z charakterem narodowym i odwołują do zakorzenionych w polskiej tradycji stereotypów. Ich światopogląd kształtuje stosunek do ojczyzny, żołnierskiego powołania czy religii i etyki rycerskiej. W związku z tym postaci negatywne określa zdrada zarówno polityczno-społeczna jak i moralna.
Andrzej Kmicic – przystojny, wysoki blondyn o siwych oczach i smagłej cerze. Jest on typowym przedstawicielem zubożałego rodu szlacheckiego. Jego postać charakteryzuje ogromny dynamizm. Poznajemy go jako gwałtownego i porywczego szlachcica, dla sarmackiej szlachty jest wówczas ideałem kompana skłonnego do „bitki i wypitki”, jako taki jest jednak nie do zaakceptowania przez ukochaną. Za sprawą tej miłości zmienia się stopniowo w wzorowego patriotę. Mimo bujnego temperamentu oraz okrucieństwa wobec wrogów jest on zdolny do szlachetnych czynów, oraz do głębokiej przyjaźni.
Losy Kmicica:
1.Spalenie Wołmontowicz w odwecie za śmierć jego przyjaciół
2.porwanie narzeczonej
3.ranienie przez Wołodyjowskiego i oddanie narzeczonej.
4.Oddanie się w służbę Janusza Radziwiłła i złożenie mu przysięgi wierności (okazuje się, że Radziwiłł oddaje Litwę Szwedom)
5.stłumienie buntu żołnierzy uwięzionych przez Radziwiłła
6.rozmowa z Bogusławem w Pilwiszkach i odkrycie tragicznego podstępu Radziwiłła
7.postanowienie oczyszczenia win poprzez służbę ojczyźnie
8.przemiana Kmicica w Babinicza i walka ze Szwedami
9.zwycięska obrona klasztoru na Jasnej Góry
10.walka w obronie ojczyzny
11.rehabilitacja Kmicica
12.ślub z Oleńką
Jak widać w toku zdarzeń przedstawionych w „Potopie” dokonuje się rehabilitacja zawadiackiego bohatera - Kmicica w wiernego królowi i ojczyźnie Babinicza, którego nagrodą za walkę w imię wolności ojczyzny jest Oleńka.
Aleksandra Billewiczówna – jest panienką o niezwykłej urodzie, którą charakteryzuje: duma, stateczność, powaga, pobożność i wierność w miłości. Zakochuje się w Kmicicu od pierwszego wejrzenia, ze względu jednak na fakt, że na pierwszym miejscu stawiała honor i dobro ojczyzny, nie ulega temu uczuciu. Dzięki niej zmienia się postawa Kmieca, dla którego stanowi nie tylko miłość jego życia, ale także autorytet moralny. Panuje nad sobą, opiera się nawet księciu Bogusławowi i woli iść do klasztoru niż jemu się oddać.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Potop - bohaterowie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSposób kreowania bohaterów w „Potopie”
Jedną z głównych wyróżników sienkiewiczowskiej prozy jest sposób kreowania bohaterów literackich z powieści historycznych. Sam pisarz uważał, że postaci są jednym z najważniejszych składników prozy, że powinny „towarzyszyć” czytelnikom w życiu.
W kreacji bohaterów „Potopu” na uwagę zasługuje wcielenie się pisarza w „mentalność ludzi dawnych”. Dzięki poznaniu licznych źródeł, wierności realizmowi historycznemu pisarz wykreował literackie typy, które do dziś dnia są barwne i żyją w masowej wyobraźni czytelników. Bohaterowie Sienkiewicza łączyli w sobie postaci z awanturniczego romansu z typowymi przedstawicielami epoki pochodzącymi z określonego środowiska. Najlepszym przykładem jest Andrzej Kmicic. Pisarz nie skupia się na ukazaniu głębi psychologicznej tej postaci, ale na plastyczności portretu oraz aktywności bohatera. Dynamiczna fabuła wymagała wprowadzenia do akcji wyrazistych kreacji, jasno zarysowanych sylwtek często ukazanych na zasadzie kontrastu.
Wprowadzając postaci do „Potopu” autor poprzedza ich charakterystykę opisem zewnętrznym związanym z konkretną sytuacją. Prezentacja Kmicica odbywa się w ramach fabularnego wydarzenia, a następnie mamy do czynienia z jej opisem, w tym wypadku „oczami” Oleńki Billewiczówny. Postaci pierwszoplanowe łączy konstrukcja wspólnego losu – współdziałania, walki, miłości czy przyjaźni. Bohaterów pozytywnych wiążą te same wartości – miłość do kraju i króla, wspólny udział w wojennych kampaniach.
Poszczególne postaci charakteryzowane są w zderzeniu z innymi bohaterami, często poprzez odniesienie do ich społecznych powiązań. Sprzyja to typizowaniu i uprawdopodobnieniu wprowadzanych kreacji. Są one związane z epoką – swą mentalnością i zachowaniem oddają jej wyjątkowość. Z drugiej strony posiadają cechy niezmienne, stałe zgodne z dziewiętnastowieczną koncepcją osobowości człowieka. Kreując typy np. awanturnika, barokowego sarmaty, żołnierza-samochwały czy idealnego kochanka często wykorzystywał Sienkiewicz jakości estetyczne komizmu i tragizmu (patetyczna śmierć Radziwiłła, fortele Zagłoby).
Koncepcje postaci wiążą się także z charakterem narodowym i odwołują do zakorzenionych w polskiej tradycji stereotypów. Ich światopogląd kształtuje stosunek do ojczyzny, żołnierskiego powołania czy religii i etyki rycerskiej. W związku z tym postaci negatywne określa zdrada zarówno polityczno-społeczna jak i moralna.
Potop - bohaterowie
Andrzej Kmicic – przystojny, wysoki blondyn o siwych oczach i smagłej cerze. Jest on typowym przedstawicielem zubożałego rodu szlacheckiego. Jego postać charakteryzuje ogromny dynamizm. Poznajemy go jako gwałtownego i porywczego szlachcica, dla sarmackiej szlachty jest wówczas ideałem kompana skłonnego do „bitki i wypitki”, jako taki jest jednak nie do zaakceptowania przez ukochaną. Za sprawą tej miłości zmienia się stopniowo w wzorowego patriotę. Mimo bujnego temperamentu oraz okrucieństwa wobec wrogów jest on zdolny do szlachetnych czynów, oraz do głębokiej przyjaźni.
Losy Kmicica:
1.Spalenie Wołmontowicz w odwecie za śmierć jego przyjaciół
2.porwanie narzeczonej
3.ranienie przez Wołodyjowskiego i oddanie narzeczonej.
4.Oddanie się w służbę Janusza Radziwiłła i złożenie mu przysięgi wierności (okazuje się, że Radziwiłł oddaje Litwę Szwedom)
5.stłumienie buntu żołnierzy uwięzionych przez Radziwiłła
6.rozmowa z Bogusławem w Pilwiszkach i odkrycie tragicznego podstępu Radziwiłła
7.postanowienie oczyszczenia win poprzez służbę ojczyźnie
8.przemiana Kmicica w Babinicza i walka ze Szwedami
9.zwycięska obrona klasztoru na Jasnej Góry
10.walka w obronie ojczyzny
11.rehabilitacja Kmicica
12.ślub z Oleńką
Jak widać w toku zdarzeń przedstawionych w „Potopie” dokonuje się rehabilitacja zawadiackiego bohatera - Kmicica w wiernego królowi i ojczyźnie Babinicza, którego nagrodą za walkę w imię wolności ojczyzny jest Oleńka.
Aleksandra Billewiczówna – jest panienką o niezwykłej urodzie, którą charakteryzuje: duma, stateczność, powaga, pobożność i wierność w miłości. Zakochuje się w Kmicicu od pierwszego wejrzenia, ze względu jednak na fakt, że na pierwszym miejscu stawiała honor i dobro ojczyzny, nie ulega temu uczuciu. Dzięki niej zmienia się postawa Kmieca, dla którego stanowi nie tylko miłość jego życia, ale także autorytet moralny. Panuje nad sobą, opiera się nawet księciu Bogusławowi i woli iść do klasztoru niż jemu się oddać.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -