Jesteś w:
Potop
„A jam jest Zagłoba” – tak zwykle zapowiadał sam siebie Onufry Zagłoba herbu Wczele. Pogromca Kozaków, znawca dusz szlacheckich i magnackich, postrach wrogów Rzeczypospolitej. Jedna z najwspanialszych postaci literatury polskiej. W swoich wspomnieniach Henryk Sienkiewicz pisze, że pierwotnie tworzył postać Zagłoby jako drugoplanową. Jednak w miarę pisania powieści stała się ona popularna i… pierwszoplanowa.
Cechami wyróżniającymi Zagłobę jest zdrowy rozsądek, rozum oraz znajomość obyczajów. Oprócz tego to legendarny obżartuch i pijak. „Miodu, panie Michale” jest niemal kultowym zwrotem. Zdrowy rozsądek i spryt pozwalają Zagłobie to wyjść z największych opresji. Przykładem tego jest historia wiezienia do Birż pułkowników i Zagłoby pod eskortą dowodzoną przez Rocha Kowalskiego. Jego wywody o wuju wzbudzają i uśmiech i podziw.
Wspaniałą znajomość zachowań szlachty, wiedza o genealogicznych niuansach i znajomość psychologii sprawia, że Roch Kowalski nie ma szans nie zostać nabranym. Także magnat Lubomirski ulega Zagłobie. Zagłoba umiejętnie stosując pochlebstwa w sposób bardzo dowcipny i inteligentny przekonuje ambitnego magnata do podporządkowania się Stefanowi Czarnieckiemu.
Fragmentem „Potopu”, który charakteryzuje bohatera jest sprawowanie przez Zagłobę funkcji regimentarza. Napoleon mawiał, że każdy żołnierz nosi w plecaku marszałkowską buławę. Zagłoba woził ich kilka. Ten wieczny opój i żartowniś, postać dotąd nie znana jako dowódca okazuje się wspaniałym organizatorem. O skonfederowane chorągwie zgromadzone na Podlasiu dba jak o swoje włości - decyduje o wznoszeniu szańców, formowaniu piechoty, ściąganiu dział do obozu. Zagłoba podchodzi po gospodarsku do powierzonego mu urzędu.
Zagłoba chce korespondować jak równy z równym z elektorem brandenburskim. Ten szacunek do bycia szlachcicem polskim i poczucie szczególnej rangi tego tytułu.
Mały rycerz, czyli pan Michał Wołodyjowski to kolejna legendarna postać Trylogii. Stanowi przykład szlachcica wiernie służącego ojczyźnie. Jego służba jest służbą wojskową, reszta to „nic to”. Dla niego ważna jest ojczyzna. W jej imię znosi wiele i zaryzykuje wiele. Jednocześnie – jak przystało na szlachcica – to wspaniały fechmistrz, jeździec i dowódca. Podwładni (chorągiew laudańska) uwielbiają go. Jego życie podporządkowane jest jednemu – służbie tej Najjaśniejszej – Rzeczypospolitej.
Wołodyjowski zwany ze względu na swój niski wzrost „małym rycerzem” miał trzy żywioły - swoje gospodarstwo, wojnę i miłość. Najważniejszym z nich była wojna. Posiadał on duże doświadczenie w sztuce walki i chętnie służył radą innym wojownikom. Był powszechnie szanowany, zdobył duży rozgłos w Rzeczpospolitej. Cechowało go oddanie ojczyźnie. Gdy zorientował się, że Radziwiłłowie służą Szwedom wymówił im posłuszeństwo. Znany był jako mistrz pojedynku zarówno na polu bitwy, jak i w prowadzeniu walk podjazdowych.
Był dobrym dowódcą i kompanem. Robił wszystko, by Kmicic nawrócił się i zmazał z siebie piętno hulaki. Mimo, że sam chętnie uczestniczył w hulankach, był osobą łagodną, cieszącą się sympatią przyjaciół. Nie znał się na sprawach publicznych ani politycznych. Z oddaniem wypełniał rozkazy dowódców. Potrafił rozpoznać patriotów i zdrajców. Był idealnym żołnierzem. W jego postaci skupiło się wiele cech średniowiecznego rycerza. Nie miał jednak szczęścia w miłości. W sercowych podbojach przeszkadzała mu wojaczka. Jeżeli kochał, był zawsze wierny wybrance swego serca. Znano go jako człowieka honoru.
Bogusław Radziwiłł historyczny książę koniuszy litewski. To cynik pozbawiony jakichkolwiek zasad. Różni go to od jego zaślepionego ambicją brata Janusza. W przeciwieństwie do niego jest świadomy zdrady. Dla niego ojczyzna nie ma żadnej wartości i jest w stanie sprzedać ją bez żadnych skrupułów. Uważa Kmicica za podobnego sobie i wyjawia prawdziwe zamierzenia swojego brata. Udowadnia, że pragnie jedynie własnego dobra i korzyści.
Bogusław jest zaprzeczeniem patrioty. Nie obchodzą go losy Polski. Uważa, że Polska „zeszła na psy” i musi zniknąć, „pójść w pogardę i służbę do sąsiadów”. Bohater pozbawiony jest wszelkich zasad. Wychowany został w dobrobycie i przekonaniu o własnej potędze.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Potop - bohaterowie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZagłoba – charakterystyka
„A jam jest Zagłoba” – tak zwykle zapowiadał sam siebie Onufry Zagłoba herbu Wczele. Pogromca Kozaków, znawca dusz szlacheckich i magnackich, postrach wrogów Rzeczypospolitej. Jedna z najwspanialszych postaci literatury polskiej. W swoich wspomnieniach Henryk Sienkiewicz pisze, że pierwotnie tworzył postać Zagłoby jako drugoplanową. Jednak w miarę pisania powieści stała się ona popularna i… pierwszoplanowa.
Cechami wyróżniającymi Zagłobę jest zdrowy rozsądek, rozum oraz znajomość obyczajów. Oprócz tego to legendarny obżartuch i pijak. „Miodu, panie Michale” jest niemal kultowym zwrotem. Zdrowy rozsądek i spryt pozwalają Zagłobie to wyjść z największych opresji. Przykładem tego jest historia wiezienia do Birż pułkowników i Zagłoby pod eskortą dowodzoną przez Rocha Kowalskiego. Jego wywody o wuju wzbudzają i uśmiech i podziw.
Wspaniałą znajomość zachowań szlachty, wiedza o genealogicznych niuansach i znajomość psychologii sprawia, że Roch Kowalski nie ma szans nie zostać nabranym. Także magnat Lubomirski ulega Zagłobie. Zagłoba umiejętnie stosując pochlebstwa w sposób bardzo dowcipny i inteligentny przekonuje ambitnego magnata do podporządkowania się Stefanowi Czarnieckiemu.
Fragmentem „Potopu”, który charakteryzuje bohatera jest sprawowanie przez Zagłobę funkcji regimentarza. Napoleon mawiał, że każdy żołnierz nosi w plecaku marszałkowską buławę. Zagłoba woził ich kilka. Ten wieczny opój i żartowniś, postać dotąd nie znana jako dowódca okazuje się wspaniałym organizatorem. O skonfederowane chorągwie zgromadzone na Podlasiu dba jak o swoje włości - decyduje o wznoszeniu szańców, formowaniu piechoty, ściąganiu dział do obozu. Zagłoba podchodzi po gospodarsku do powierzonego mu urzędu.
Zagłoba chce korespondować jak równy z równym z elektorem brandenburskim. Ten szacunek do bycia szlachcicem polskim i poczucie szczególnej rangi tego tytułu.
Michał Wołodyjowski – charakterystyka
Mały rycerz, czyli pan Michał Wołodyjowski to kolejna legendarna postać Trylogii. Stanowi przykład szlachcica wiernie służącego ojczyźnie. Jego służba jest służbą wojskową, reszta to „nic to”. Dla niego ważna jest ojczyzna. W jej imię znosi wiele i zaryzykuje wiele. Jednocześnie – jak przystało na szlachcica – to wspaniały fechmistrz, jeździec i dowódca. Podwładni (chorągiew laudańska) uwielbiają go. Jego życie podporządkowane jest jednemu – służbie tej Najjaśniejszej – Rzeczypospolitej.
Wołodyjowski zwany ze względu na swój niski wzrost „małym rycerzem” miał trzy żywioły - swoje gospodarstwo, wojnę i miłość. Najważniejszym z nich była wojna. Posiadał on duże doświadczenie w sztuce walki i chętnie służył radą innym wojownikom. Był powszechnie szanowany, zdobył duży rozgłos w Rzeczpospolitej. Cechowało go oddanie ojczyźnie. Gdy zorientował się, że Radziwiłłowie służą Szwedom wymówił im posłuszeństwo. Znany był jako mistrz pojedynku zarówno na polu bitwy, jak i w prowadzeniu walk podjazdowych.
Był dobrym dowódcą i kompanem. Robił wszystko, by Kmicic nawrócił się i zmazał z siebie piętno hulaki. Mimo, że sam chętnie uczestniczył w hulankach, był osobą łagodną, cieszącą się sympatią przyjaciół. Nie znał się na sprawach publicznych ani politycznych. Z oddaniem wypełniał rozkazy dowódców. Potrafił rozpoznać patriotów i zdrajców. Był idealnym żołnierzem. W jego postaci skupiło się wiele cech średniowiecznego rycerza. Nie miał jednak szczęścia w miłości. W sercowych podbojach przeszkadzała mu wojaczka. Jeżeli kochał, był zawsze wierny wybrance swego serca. Znano go jako człowieka honoru.
Bogusław Radziwiłł – charakterystyka
Bogusław Radziwiłł historyczny książę koniuszy litewski. To cynik pozbawiony jakichkolwiek zasad. Różni go to od jego zaślepionego ambicją brata Janusza. W przeciwieństwie do niego jest świadomy zdrady. Dla niego ojczyzna nie ma żadnej wartości i jest w stanie sprzedać ją bez żadnych skrupułów. Uważa Kmicica za podobnego sobie i wyjawia prawdziwe zamierzenia swojego brata. Udowadnia, że pragnie jedynie własnego dobra i korzyści.
Bogusław jest zaprzeczeniem patrioty. Nie obchodzą go losy Polski. Uważa, że Polska „zeszła na psy” i musi zniknąć, „pójść w pogardę i służbę do sąsiadów”. Bohater pozbawiony jest wszelkich zasad. Wychowany został w dobrobycie i przekonaniu o własnej potędze.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -