Jesteś w:
Potop
Andrzej Kmicic, zwany Babiniczem to bohater powieści „Potop”, która wprowadza nas w czasy wojen szwedzko – polskich. Życie Kmicica podzielić można na dwa etapy. Pierwszy to zdrada i upadek moralny, a drugi to ekspiacja i odnowienie. W młodości bohatera wychowywało pole walki. Uprawiał wojnę podjazdową, partyzancką, co ugruntowało jego dzikość i odwagę. Rządził się swoimi własnymi prawami, sam sobie był „sterem, żeglarzem, okrętem”. W tym okresie życia, patriotyzm był dla niego wartością podrzędną. Walczył głównie dla łupów, a w jego zachowaniu można było zauważyć żołnierską gwałtowność i impulsywność.
Punktem zwrotnym w życiu Kmicica stała się rozmowa z Bogusławem w Pilwiszkach, kiedy ten odsłonił przed nim zdradziecką grę swego stryja. Wtedy Andrzej dostrzegł przewrotność postępowania Radziwiłłów, wreszcie otworzyły mu się oczy. Pierwszym krokiem do oczyszczenia bohatera było wypowiedzenie służby Januszowi Radziwiłłowi. Z Kmicica przeobraził się w Babinicza. Najważniejsza stała się dla niego ojczyzna, patriotyzm i honor. Przemierzał szlak bojowy z Litwy przez Warszawę, Częstochowę, Śląsk do Małopolski, a później na Podlasie, pod Warszawę i ponownie na Litwę walcząc ze Szwedami. Wsławił się znacznie podczas obrony Jasnej Góry, gdzie zorganizował obronę klasztoru i narażając swoje życie wysadził szwedzką kolubrynę. Uratował również z opresji króla polskiego w górskim wąwozie podczas jego powrotu do kraju. Z hulaszczego zawadiaki, warchoła, awanturnika i sługi zdrajcy przeobraził się w wielkiego bojownika o wolność narodu i jak przystało na prawdziwego rycerza gotów był poświęcić siebie.
Z dawnego Andrzeja pozostała Babiniczowi głównie odwaga, nie bał się ryzykować w imię narodu. Szybko zmazał grzechy z przeszłości a jego rehabilitacja połączona została z nadaniem mu starostwa i pozwoliła na zdobycie serca i ręki Oleńki, której był wierny przez całe życie. Andrzej Kmicic był po przemianie wewnętrznej wzorowym rycerzem, odważnym, całkowicie oddanym ojczyźnie. Walczył w jej obronie niejednokrotnie narażając własne życie. Najważniejsze jest to, że zrozumiał swoje błędy i za wszelką cenę chciał je naprawiać. Udało mu się to bez wątpliwości.
dziełem, w którym jednostka walczyła dla dobra zbiorowości, był Potop H. Sienkiewicza. Jego historyczna tematyka związana była z dramatycznym momentem z dziejów Polski. Zawiera przesłanie dla społeczeństwa XIX wieku dając mu nadzieję na odzyskanie niepodległości ukazując ideał postawy patriotycznej. Aby dorosnąć do swojej misji służenia społeczeństwu Kmicic musiał przejść metamorfozę. Na początku liczyły się dla niego tylko dwie rzeczy: honor i przyjaciele. Bohater spędzał bowiem czas na ucztowaniu i zabawach ze swymi pobratymcami, a gdy honor któregoś z nich został podważony, bez zastanowienia walczył o jego dobre imię. Awanturniczy tryb życia Kmicica był również przeszkodą na drodze miłości. Jednak Oleńka nie poddawała się i próbowała doprowadzić do przemiany ukochanego. Dopiero okrutna zemsta Kmicica na Butrymach, za zabicie jego pobratymców, stała się przysłowiową kroplą, która przepełniła kielich.
Oleńka wyrzuciła wtedy ukochanego i mówiła, że wybaczy mu dopiero wtedy, gdy uzyska przebaczenie tych, których skrzywdził. Kmicic postanowił zawalczyć o miłość Billewiczówny siłą. Bohater nie był bowiem jeszcze dojrzałym mężczyzną, by wiedzieć, że o miłość walczy się nie tyle siłą, co uporem i dobrymi uczynkami. Porwał zatem Oleńkę, by zmusić ją w ten sposób do zmiany swojej decyzji. Musiał jednak wypuścić ukochaną po sławnym pojedynku z Michałem Wołodyjowskim, w wyniku którego został poważnie ranny.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -
Andrzej Kmicic – charakterystyka, dzieje, przemiana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAndrzej Kmicic, zwany Babiniczem to bohater powieści „Potop”, która wprowadza nas w czasy wojen szwedzko – polskich. Życie Kmicica podzielić można na dwa etapy. Pierwszy to zdrada i upadek moralny, a drugi to ekspiacja i odnowienie. W młodości bohatera wychowywało pole walki. Uprawiał wojnę podjazdową, partyzancką, co ugruntowało jego dzikość i odwagę. Rządził się swoimi własnymi prawami, sam sobie był „sterem, żeglarzem, okrętem”. W tym okresie życia, patriotyzm był dla niego wartością podrzędną. Walczył głównie dla łupów, a w jego zachowaniu można było zauważyć żołnierską gwałtowność i impulsywność.
Punktem zwrotnym w życiu Kmicica stała się rozmowa z Bogusławem w Pilwiszkach, kiedy ten odsłonił przed nim zdradziecką grę swego stryja. Wtedy Andrzej dostrzegł przewrotność postępowania Radziwiłłów, wreszcie otworzyły mu się oczy. Pierwszym krokiem do oczyszczenia bohatera było wypowiedzenie służby Januszowi Radziwiłłowi. Z Kmicica przeobraził się w Babinicza. Najważniejsza stała się dla niego ojczyzna, patriotyzm i honor. Przemierzał szlak bojowy z Litwy przez Warszawę, Częstochowę, Śląsk do Małopolski, a później na Podlasie, pod Warszawę i ponownie na Litwę walcząc ze Szwedami. Wsławił się znacznie podczas obrony Jasnej Góry, gdzie zorganizował obronę klasztoru i narażając swoje życie wysadził szwedzką kolubrynę. Uratował również z opresji króla polskiego w górskim wąwozie podczas jego powrotu do kraju. Z hulaszczego zawadiaki, warchoła, awanturnika i sługi zdrajcy przeobraził się w wielkiego bojownika o wolność narodu i jak przystało na prawdziwego rycerza gotów był poświęcić siebie.
Z dawnego Andrzeja pozostała Babiniczowi głównie odwaga, nie bał się ryzykować w imię narodu. Szybko zmazał grzechy z przeszłości a jego rehabilitacja połączona została z nadaniem mu starostwa i pozwoliła na zdobycie serca i ręki Oleńki, której był wierny przez całe życie. Andrzej Kmicic był po przemianie wewnętrznej wzorowym rycerzem, odważnym, całkowicie oddanym ojczyźnie. Walczył w jej obronie niejednokrotnie narażając własne życie. Najważniejsze jest to, że zrozumiał swoje błędy i za wszelką cenę chciał je naprawiać. Udało mu się to bez wątpliwości.
Wartości wyznawane przez Andrzeja Kmicica
dziełem, w którym jednostka walczyła dla dobra zbiorowości, był Potop H. Sienkiewicza. Jego historyczna tematyka związana była z dramatycznym momentem z dziejów Polski. Zawiera przesłanie dla społeczeństwa XIX wieku dając mu nadzieję na odzyskanie niepodległości ukazując ideał postawy patriotycznej. Aby dorosnąć do swojej misji służenia społeczeństwu Kmicic musiał przejść metamorfozę. Na początku liczyły się dla niego tylko dwie rzeczy: honor i przyjaciele. Bohater spędzał bowiem czas na ucztowaniu i zabawach ze swymi pobratymcami, a gdy honor któregoś z nich został podważony, bez zastanowienia walczył o jego dobre imię. Awanturniczy tryb życia Kmicica był również przeszkodą na drodze miłości. Jednak Oleńka nie poddawała się i próbowała doprowadzić do przemiany ukochanego. Dopiero okrutna zemsta Kmicica na Butrymach, za zabicie jego pobratymców, stała się przysłowiową kroplą, która przepełniła kielich.
Oleńka wyrzuciła wtedy ukochanego i mówiła, że wybaczy mu dopiero wtedy, gdy uzyska przebaczenie tych, których skrzywdził. Kmicic postanowił zawalczyć o miłość Billewiczówny siłą. Bohater nie był bowiem jeszcze dojrzałym mężczyzną, by wiedzieć, że o miłość walczy się nie tyle siłą, co uporem i dobrymi uczynkami. Porwał zatem Oleńkę, by zmusić ją w ten sposób do zmiany swojej decyzji. Musiał jednak wypuścić ukochaną po sławnym pojedynku z Michałem Wołodyjowskim, w wyniku którego został poważnie ranny.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -