Jesteś w:
Potop
Decyduje się odkupić swe winy i udać się na służbę do polskiego króla. Autentyczną wewnętrzną przemianę przechodzi na Jasnej Górze. Klasztoru broni z niebywałym poświęceniem. Staje także w obronie króla i dowodząc przydzielonymi oddziałami nęka wroga. Wykazuje się odwagą i poświęceniem. Nad dobro własne przedkłada dobro ojczyzny. Wielokreotnie udowodnione męstwo i poświęcenie przynoszą mu ostateczną rehabilitację w oczach lokalnej społeczności, a przede wsztytkim ukochanej Oleńki.
Moim zdaniem każdy zasługuje na drugą szansę, nawet najwięksi grzesznicy mogą odkupić swoje winy. Podobnie należy patrzeć na przemianę Kmicica. Mimo grzechów i zbrodni młodości, bohater zrozumiał swe winy i zmienił diametralnie swoje postępowanie zasługując na szacunek i podziw. Najlepeij o jego przemianie świadczą słowa króla skierowane do Wołodyjowskiego: „Boś znał wielkiego żołnierza, ale swawolnika i radziwiłłowskiego w zdradzie socjusza... A tu stoi Hektor częstochowski, któremu Jasna Góra po księdzu Kordeckim najwięcej zawdzięcza, tu stoi obrońca ojczyzny i sługa mój wierny, który mnie własną piersią zastawił i życie mi ocalił, gdym w wąwozach, jako między stado wilków, dostał się między Szwedów. Taki to ów nowy Kmicic...”
Andrzej Kmicic – główna postać „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wygrywa zarówno jako kochanek – otrzymuje rękę Aleksandry Billewiczówny, jak i jako bohater narodowy – jego młodzieńcze błędy zostają mu wybaczone, dzięki poświęceniu dla ojczyzny. Jego sukces okupiony jednak został wieloma ranami i wyrzeczeniami. Zanim doszło do zawarcia szczęśliwego małżeństwa i wybaczenia Kmicicowi dawnych win, bohater musiał wiele przecierpieć i wykazać się stałością uczucia. Z pospolitego warchoła i buńczucznego sarmaty musiał zmienić się w prawego rycerza i obrońcę ojczyzny.
Bohatera poznajemy, gdy pierwszy raz spotyka Billewiczównę, która zgodnie z umową zawartą przez Herakliusza Billewicza z ojcem Kmicica, ma wyjść za niego za mąż. Pierwsza wizyta szlachcica w Wodoktach przebiega w miłej atmosferze, przypadają sobie do gustu. Niestety w niedługim czasie dochodzi do szeregu niechlubnych incydentów z udziałem Kmicica. Poinformowana o tym przez szlachtę laudańską Oleńka daje młodzieńcowi ultimatum: musi wybierać między nią a towarzyszami i zmienić swoje postępowanie.
Mimo szczerych chęci nie udaje mu się to i gdy jego kompani zostają zamordowani Andrzej napada w akcie zemsty na majątek ich zabójców. Niedługo po tym dochodzi do wydarzenia, które całkowicie dyskwalifikuje jego osobę w oczach dziewczyny. W Upicie książę Radziwiłł podpisuje umowę ze Szwedami i wszyscy oprócz Kmicica wypowiadają mu posłuszeństwo. Szlachcic nie może tego zrobić, gdyż przysięgał wierność księciu na krzyż i daje się przekonać, że był to jedyny ratunek dla kraju. Po wizycie u Bogusława i odkryciu prawdy Kmicic zmienia się, przyjmuje nazwisko Babinicz, postanawiając odtąd szczerze i z oddaniem służyć Rzeczpospolitej.
Od tamtego momentu cechy pozytywne postaci przeważają nad negatywnymi słabościami. Nie boi się ryzykować swojego życia, w imię dobra ojczyzny. Jego najbardziej honorowy czyn to zniszczenie robiącego najwięcej szkód działa Szwedów w czasie obrony Jasnej Góry. Ratuje również życie królowi – Janowi Kazimierzowi, wyjawiając mu swe prawdziwe imię. Walczy z narażeniem życia ze Szwedami, organizuje oddziały, które odnoszą sukcesy w walce z wrogiem. Po wielu potyczkach zostaje przywieziony ciężko ranny do Lubicza.
Podczas mszy w Upicie, gdzie odczytany zostaje list Jana Kazimierza wychwalający bohaterskie czyny Kmicica jego dawne przewinienia zostają darowane, a ukochana Oleńka mówi pamiętne zdanie: „Jędruś, jam ran twoich całować niegodna”. Młodzi zaręczają się, a Kmicic zostaje starostą upickim. Dzieje Kmicica to przejście kolejnych etapów przemiany od awanturnika, poprzez nieświadomego zdrajcę do osoby pełnej poświecenia dla służby ojczyźnie i królowi. Motywuje go jednak nie tylko pragnienie działalności dla dobra Rzeczpospolitej, ale również chęć zdobycia ręki ukochanej. To właśnie miłość zmienia go i sprawia, że warchoł i beztroski hulaka staje się przykładnym i oddanym żołnierzem, wzorem rycerza, który dla kobiety swojego życia jest w stanie zrobić wszystko.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -
Andrzej Kmicic – charakterystyka, dzieje, przemiana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDecyduje się odkupić swe winy i udać się na służbę do polskiego króla. Autentyczną wewnętrzną przemianę przechodzi na Jasnej Górze. Klasztoru broni z niebywałym poświęceniem. Staje także w obronie króla i dowodząc przydzielonymi oddziałami nęka wroga. Wykazuje się odwagą i poświęceniem. Nad dobro własne przedkłada dobro ojczyzny. Wielokreotnie udowodnione męstwo i poświęcenie przynoszą mu ostateczną rehabilitację w oczach lokalnej społeczności, a przede wsztytkim ukochanej Oleńki.
Moim zdaniem każdy zasługuje na drugą szansę, nawet najwięksi grzesznicy mogą odkupić swoje winy. Podobnie należy patrzeć na przemianę Kmicica. Mimo grzechów i zbrodni młodości, bohater zrozumiał swe winy i zmienił diametralnie swoje postępowanie zasługując na szacunek i podziw. Najlepeij o jego przemianie świadczą słowa króla skierowane do Wołodyjowskiego: „Boś znał wielkiego żołnierza, ale swawolnika i radziwiłłowskiego w zdradzie socjusza... A tu stoi Hektor częstochowski, któremu Jasna Góra po księdzu Kordeckim najwięcej zawdzięcza, tu stoi obrońca ojczyzny i sługa mój wierny, który mnie własną piersią zastawił i życie mi ocalił, gdym w wąwozach, jako między stado wilków, dostał się między Szwedów. Taki to ów nowy Kmicic...”
Andrzej Kmicic - rycerz czy warchoł?
Andrzej Kmicic – główna postać „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wygrywa zarówno jako kochanek – otrzymuje rękę Aleksandry Billewiczówny, jak i jako bohater narodowy – jego młodzieńcze błędy zostają mu wybaczone, dzięki poświęceniu dla ojczyzny. Jego sukces okupiony jednak został wieloma ranami i wyrzeczeniami. Zanim doszło do zawarcia szczęśliwego małżeństwa i wybaczenia Kmicicowi dawnych win, bohater musiał wiele przecierpieć i wykazać się stałością uczucia. Z pospolitego warchoła i buńczucznego sarmaty musiał zmienić się w prawego rycerza i obrońcę ojczyzny.
Bohatera poznajemy, gdy pierwszy raz spotyka Billewiczównę, która zgodnie z umową zawartą przez Herakliusza Billewicza z ojcem Kmicica, ma wyjść za niego za mąż. Pierwsza wizyta szlachcica w Wodoktach przebiega w miłej atmosferze, przypadają sobie do gustu. Niestety w niedługim czasie dochodzi do szeregu niechlubnych incydentów z udziałem Kmicica. Poinformowana o tym przez szlachtę laudańską Oleńka daje młodzieńcowi ultimatum: musi wybierać między nią a towarzyszami i zmienić swoje postępowanie.
Mimo szczerych chęci nie udaje mu się to i gdy jego kompani zostają zamordowani Andrzej napada w akcie zemsty na majątek ich zabójców. Niedługo po tym dochodzi do wydarzenia, które całkowicie dyskwalifikuje jego osobę w oczach dziewczyny. W Upicie książę Radziwiłł podpisuje umowę ze Szwedami i wszyscy oprócz Kmicica wypowiadają mu posłuszeństwo. Szlachcic nie może tego zrobić, gdyż przysięgał wierność księciu na krzyż i daje się przekonać, że był to jedyny ratunek dla kraju. Po wizycie u Bogusława i odkryciu prawdy Kmicic zmienia się, przyjmuje nazwisko Babinicz, postanawiając odtąd szczerze i z oddaniem służyć Rzeczpospolitej.
Od tamtego momentu cechy pozytywne postaci przeważają nad negatywnymi słabościami. Nie boi się ryzykować swojego życia, w imię dobra ojczyzny. Jego najbardziej honorowy czyn to zniszczenie robiącego najwięcej szkód działa Szwedów w czasie obrony Jasnej Góry. Ratuje również życie królowi – Janowi Kazimierzowi, wyjawiając mu swe prawdziwe imię. Walczy z narażeniem życia ze Szwedami, organizuje oddziały, które odnoszą sukcesy w walce z wrogiem. Po wielu potyczkach zostaje przywieziony ciężko ranny do Lubicza.
Podczas mszy w Upicie, gdzie odczytany zostaje list Jana Kazimierza wychwalający bohaterskie czyny Kmicica jego dawne przewinienia zostają darowane, a ukochana Oleńka mówi pamiętne zdanie: „Jędruś, jam ran twoich całować niegodna”. Młodzi zaręczają się, a Kmicic zostaje starostą upickim. Dzieje Kmicica to przejście kolejnych etapów przemiany od awanturnika, poprzez nieświadomego zdrajcę do osoby pełnej poświecenia dla służby ojczyźnie i królowi. Motywuje go jednak nie tylko pragnienie działalności dla dobra Rzeczpospolitej, ale również chęć zdobycia ręki ukochanej. To właśnie miłość zmienia go i sprawia, że warchoł i beztroski hulaka staje się przykładnym i oddanym żołnierzem, wzorem rycerza, który dla kobiety swojego życia jest w stanie zrobić wszystko.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -