Jesteś w:
Granica
„Musi coś przecież istnieć, jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą” [Elżbieta Biecka]
Zofia Nałkowska w powieści „Granica”, nazywanej czasami powieścią pytań o człowieka, opisała psychologiczny obszar ludzkiej natury. Tworząc szczegółowe psychologiczne charakterystyki postaci czy stawiając pytania o granice moralności, kompromisów czy odpowiedzialności za los innego człowieka, ułatwiła czytelnikowi zrozumienie zarówno decyzji czy postaw postaci, jak i własnych.
Na przykładzie losów trójki głównych bohaterów – świadomego porażki na polu zawodowym oraz prywatnym Zenona Ziembiewicza, cierpiącej na chorobę psychiczną spowodowaną aborcją Justyny oraz odrzuconej i obarczonej przez męża współodpowiedzialnością za los Bogutówny Elżbiety Bieckiej czytelnik poznaje kilka prawd o skomplikowanej naturze ludzkiej. Dowiaduje się o granicy, dzielącej świat „zwyczajny” od szaleństwa, o wyrzutach sumienia i poczuciu winy prowadzących do samobójstwa oraz o tym, co musi się stać, by matka zostawiła swoje ukochane dziecko i zachowała się identycznie jak jej znienawidzona rodzicielka.
Granica psychologiczna w „Granicy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Musi coś przecież istnieć, jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą” [Elżbieta Biecka]
Zofia Nałkowska w powieści „Granica”, nazywanej czasami powieścią pytań o człowieka, opisała psychologiczny obszar ludzkiej natury. Tworząc szczegółowe psychologiczne charakterystyki postaci czy stawiając pytania o granice moralności, kompromisów czy odpowiedzialności za los innego człowieka, ułatwiła czytelnikowi zrozumienie zarówno decyzji czy postaw postaci, jak i własnych.
Na przykładzie losów trójki głównych bohaterów – świadomego porażki na polu zawodowym oraz prywatnym Zenona Ziembiewicza, cierpiącej na chorobę psychiczną spowodowaną aborcją Justyny oraz odrzuconej i obarczonej przez męża współodpowiedzialnością za los Bogutówny Elżbiety Bieckiej czytelnik poznaje kilka prawd o skomplikowanej naturze ludzkiej. Dowiaduje się o granicy, dzielącej świat „zwyczajny” od szaleństwa, o wyrzutach sumienia i poczuciu winy prowadzących do samobójstwa oraz o tym, co musi się stać, by matka zostawiła swoje ukochane dziecko i zachowała się identycznie jak jej znienawidzona rodzicielka.