Jesteś w:
Mały Książę
Mały Książę, bohater opowieści baśniowej Antoine de Saint-Exupery’ego zamieszkuje planetę B-612, na której wiedzie spokojne samotne życie. Dba o swój dom, a jednocześnie kształtuje własny charakter. Jednakże dobrze znany horyzont staje się dla Małego Księcia zbyt ciasny, a stare wzorce zachowań przestają wystarczać, gdy spotyka Różę, która jest obrazem jego duszy. Mały Książę dba o nią, ale nie potrafi jej bronić. Postanawia więc opuścić planetę i wybrać się w podróż.
Mały Książę czuje potrzebę podróży i wzrostu duchowego, a opuszczenie planety jest symbolicznym przekroczeniem progu przygody. Testami w przypadku jego wędrówki są poszczególne gwiazdy, które odwiedza. Pierwszą z nich jest planeta Króla. Osoba Króla to projekcja Jaźni, czyli życia wewnętrznego Małego Księcia. Odmowa przyjęcia stanowiska ministra ukazuje walkę bohatera z Cieniem, czyli negatywnym aspektem osobowości. Spotkanie z władcą uświadamia bohaterowi, że szuka mocy i siły poza sobą. Wizyta na drugiej planecie, planecie Próżnego, wskazuje Małemu Księciu że moc ulokowana jest w nim samym i to tam powinien jej szukać, tam powinien szukać pełni swojej osobowości. Pijak ukazał mu konieczność wejścia w siebie aż po dno i dotknięcia najciemniejszych stron własnej świadomości. Jaźń staje się celem wędrówki. Symbolem Jaźni są gwiazdy, a wizyta na planecie Bankiera pokazuje, że nie można jej zdobyć w akcie zagarnięcia, lecz, co uświadamia Latarnik, poprzez trud łączenia przeciwieństw. Proces ten jest trudny i musi przebiegać w odpowiednim tempie, nie może być przyśpieszany. Geograf pomaga Księciu zrozumieć, że dzięki temu odkryje się ważkość wiedzy o duszy. Wiedza ta będzie przydatna dopiero, gdy pozwoli wzmocnić duszę i da jej siłę. Ten etap rozwoju bohater przeżywa na ostatniej planecie – Ziemi.
Rozmowa w górach z Echem symbolizuje komunikację z niebem w nim samym. Mały Książę ląduje na pustyni, gdzie jasność i słońce pokazują czas oświecenia jego duszy. Ważne jest tu spotkanie z Lisem, który staje się przewodnikiem chłopca. Ukazuje mu swój sekret, który oznacza, że to, co istotne kryje się w nieświadomości i należy się z tym kontaktować, aby zapewnić postępowanie w zgodzie ze swą naturą. W ogrodzie róż Książę uświadamia sobie, jak niepowtarzalna jest jego Róża, czyli jego dusza.
Po przejściu wszystkich prób, bohater może wrócić do domu. Potrzeba jednak, by porzucił dotychczasową formę. Formę idealną znajduje w skrzynce z barankiem, którą narysował Pilot. Jeszcze tylko odnajduje wodę, która może mu dać nowe życie i dzięki Żmii może umrzeć, by narodzić się na nowo i powrócić na swoją planetę. Wędrówka dała mu możliwość dojrzenia, odnalezienia siebie, poznania własnej osobowości, niepowtarzalności swej duszy. Dzięki pełnej świadomości siebie może lepiej odnaleźć się w rzeczywistości, znaleźć swoje miejsce i cel w życiu.
Poszukiwanie sensu i celu życia na przykładzie „Małego Księcia”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimMały Książę, bohater opowieści baśniowej Antoine de Saint-Exupery’ego zamieszkuje planetę B-612, na której wiedzie spokojne samotne życie. Dba o swój dom, a jednocześnie kształtuje własny charakter. Jednakże dobrze znany horyzont staje się dla Małego Księcia zbyt ciasny, a stare wzorce zachowań przestają wystarczać, gdy spotyka Różę, która jest obrazem jego duszy. Mały Książę dba o nią, ale nie potrafi jej bronić. Postanawia więc opuścić planetę i wybrać się w podróż.
Mały Książę czuje potrzebę podróży i wzrostu duchowego, a opuszczenie planety jest symbolicznym przekroczeniem progu przygody. Testami w przypadku jego wędrówki są poszczególne gwiazdy, które odwiedza. Pierwszą z nich jest planeta Króla. Osoba Króla to projekcja Jaźni, czyli życia wewnętrznego Małego Księcia. Odmowa przyjęcia stanowiska ministra ukazuje walkę bohatera z Cieniem, czyli negatywnym aspektem osobowości. Spotkanie z władcą uświadamia bohaterowi, że szuka mocy i siły poza sobą. Wizyta na drugiej planecie, planecie Próżnego, wskazuje Małemu Księciu że moc ulokowana jest w nim samym i to tam powinien jej szukać, tam powinien szukać pełni swojej osobowości. Pijak ukazał mu konieczność wejścia w siebie aż po dno i dotknięcia najciemniejszych stron własnej świadomości. Jaźń staje się celem wędrówki. Symbolem Jaźni są gwiazdy, a wizyta na planecie Bankiera pokazuje, że nie można jej zdobyć w akcie zagarnięcia, lecz, co uświadamia Latarnik, poprzez trud łączenia przeciwieństw. Proces ten jest trudny i musi przebiegać w odpowiednim tempie, nie może być przyśpieszany. Geograf pomaga Księciu zrozumieć, że dzięki temu odkryje się ważkość wiedzy o duszy. Wiedza ta będzie przydatna dopiero, gdy pozwoli wzmocnić duszę i da jej siłę. Ten etap rozwoju bohater przeżywa na ostatniej planecie – Ziemi.
Rozmowa w górach z Echem symbolizuje komunikację z niebem w nim samym. Mały Książę ląduje na pustyni, gdzie jasność i słońce pokazują czas oświecenia jego duszy. Ważne jest tu spotkanie z Lisem, który staje się przewodnikiem chłopca. Ukazuje mu swój sekret, który oznacza, że to, co istotne kryje się w nieświadomości i należy się z tym kontaktować, aby zapewnić postępowanie w zgodzie ze swą naturą. W ogrodzie róż Książę uświadamia sobie, jak niepowtarzalna jest jego Róża, czyli jego dusza.
Po przejściu wszystkich prób, bohater może wrócić do domu. Potrzeba jednak, by porzucił dotychczasową formę. Formę idealną znajduje w skrzynce z barankiem, którą narysował Pilot. Jeszcze tylko odnajduje wodę, która może mu dać nowe życie i dzięki Żmii może umrzeć, by narodzić się na nowo i powrócić na swoją planetę. Wędrówka dała mu możliwość dojrzenia, odnalezienia siebie, poznania własnej osobowości, niepowtarzalności swej duszy. Dzięki pełnej świadomości siebie może lepiej odnaleźć się w rzeczywistości, znaleźć swoje miejsce i cel w życiu.