Jesteś w:
Mały Książę
I
Utwór rozpoczyna dedykacja dla Leona Wortha, przyjaciela autora, który „cierpi zimno i głód”. Następnie narrator wspomina, że gdy miał sześć lat zafascynował go obrazek węża boa połykającego swą ofiarę. Narysował swój rysunek, jednak dorośli widzieli na nim kapelusz, a nie połkniętego przez węża słonia i kazali dziecku zająć się poważniejszymi zajęciami. Nauczył się więc pilotażu i wiele podróżował po świecie. Gdy spotykał poważnych ludzi pokazywał im rysunek „kapelusza” i jeśli rozmówcy widzieli jedynie kapelusz rozmawiał z nimi wyłącznie o poważnych rzeczach.
II
Sześć lat wcześniej narrator miał awarię samolotu na Saharze. Rano obudził go dziecięcy głos proszący o narysowanie owieczki. Był to mały chłopczyk. Ponowił swą prośbę. Po kilku nieudanych próbach narrator narysował skrzynię i oznajmił, że owieczka, o jakiej marzy Mały Książę jest w środku. Chłopczyk był bardzo zadowolony.
III
Mały Książę zadawał pilotowi wiele pytań, sam jednak niewiele o sobie mówił. W końcu okazało się, że przybył z innej planety. Zapewnił mężczyznę, że jego owieczka nie zgubi się na planecie skąd przybył ponieważ jest tam bardzo mało miejsca i „idąc prosto przed siebie nie zajdzie się zbyt daleko”.
IV
Pilot dowiedział się więc, że planeta chłopca jest niewiele większa niż dom. Stwierdził, że może to być asteroid B 612, którą przed wielu laty spostrzegł turecki astronom, jednak nikt mu nie uwierzył z powodu jego dziwnego stroju. Po paru latach przybył ponownie na kongres astronomów w europejskim ubraniu i wszyscy mu uwierzyli. Narrator sugeruje, że dorośli nie mają wyobraźni i zawsze potrzebują konkretów. Stwierdził, że dowodem na istnienie Małego Księcia było to, że był przeuroczy, że się śmiał i poprosił o owieczkę, jednak dorosłym trzeba powiedzieć, że pochodził z asteroidy B 612 i wówczas uwierzą. Dodał, że nie lubi, gdy się nie dość poważnie traktuje lekturę jego książki. Wspomniał też, że opisał swego przyjaciela – Małego Księcia – po sześciu latach od spotkania, by o nim nie zapomnieć.
V
Z rozmów z małym bohaterem pilot dowiedział się, że na swej planecie ma problem z baobabami. Rosną jak chwasty i trzeba w porę wyrywać małe roślinki, gdyż rosnąc zagroziłyby istnieniu planety. Dlatego codziennie wyrywa pędy chwastów. Książę poprosił by pilot narysował planetę zaatakowaną przez baobaby, by przestrzec inne dzieci przed zaniedbywaniem ewentualnych obowiązków wyrywania małych baobabów.
VI
Mały Książę wspomina, że lubi oglądać zachody słońca, uważa, że każdy kto jest smutny to lubi. Na maleńkiej planecie może to zjawisko oglądać wiele razy, nawet czterdzieści trzy.
VII
Mały Książę zapytał piątego dnia po co kwiaty mają kolce. Poirytowany pilot, który wciąż zajmował się naprawą samolotu odparł, że do niczego i że to złośliwość ze strony kwiatów. Mały Książę zaprotestował, stwierdził, że mężczyzna zachowuje się jak dorosły. Wspomniał o pewnym grubym, purpurowym człowieku, który nikogo nie kochał i wciąż zajmował się „poważnymi rzeczami”, czyli dodawaniem. Nazwał go grzybem i uznał, że jego obliczenia są niczym wobec problemu kolców, kwiatów i owieczek. Wspomniał, że jeśli kocha się jeden kwiat spośród tysiąca innych, to do szczęścia wystarczy jedynie na niego patrzeć. Gdyby taki kwiat zjadła owieczka byłoby, jakby wszystkie gwiazdy zgasły. Chłopiec rozpłakał się, a pilot starał się go pocieszyć.
VIII
Pewnego dnia na planecie Małego Księcia zaczęła rosnąć nowa roślinka, której nasionko przywiał wiatr. Kwiat bardzo długo przygotowywał się, by zakwitnąć w pełni, a gdy już tego dokonał okazało się, że była to róża, która potrafiła kokietować i była wzruszająca. Poza tym była nieufna i zarozumiała. Powiedziała, że nie boi się nawet tygrysów, jednak nie znosi przeciągów. Uprzykrzała życie Małemu Księciu, a on poczuł się jej słowami dotknięty. Zrozumiał, że więcej niż słowa znaczą czyny. Nie powinien słuchać kwiatu, a jedynie cieszyć się jej zapachem i aurą, jaką tworzyła. Z czasem zrozumiał, że był za młody na miłość.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
„Mały Książę” – streszczenie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimI
Utwór rozpoczyna dedykacja dla Leona Wortha, przyjaciela autora, który „cierpi zimno i głód”. Następnie narrator wspomina, że gdy miał sześć lat zafascynował go obrazek węża boa połykającego swą ofiarę. Narysował swój rysunek, jednak dorośli widzieli na nim kapelusz, a nie połkniętego przez węża słonia i kazali dziecku zająć się poważniejszymi zajęciami. Nauczył się więc pilotażu i wiele podróżował po świecie. Gdy spotykał poważnych ludzi pokazywał im rysunek „kapelusza” i jeśli rozmówcy widzieli jedynie kapelusz rozmawiał z nimi wyłącznie o poważnych rzeczach.
II
Sześć lat wcześniej narrator miał awarię samolotu na Saharze. Rano obudził go dziecięcy głos proszący o narysowanie owieczki. Był to mały chłopczyk. Ponowił swą prośbę. Po kilku nieudanych próbach narrator narysował skrzynię i oznajmił, że owieczka, o jakiej marzy Mały Książę jest w środku. Chłopczyk był bardzo zadowolony.
III
Mały Książę zadawał pilotowi wiele pytań, sam jednak niewiele o sobie mówił. W końcu okazało się, że przybył z innej planety. Zapewnił mężczyznę, że jego owieczka nie zgubi się na planecie skąd przybył ponieważ jest tam bardzo mało miejsca i „idąc prosto przed siebie nie zajdzie się zbyt daleko”.
IV
Pilot dowiedział się więc, że planeta chłopca jest niewiele większa niż dom. Stwierdził, że może to być asteroid B 612, którą przed wielu laty spostrzegł turecki astronom, jednak nikt mu nie uwierzył z powodu jego dziwnego stroju. Po paru latach przybył ponownie na kongres astronomów w europejskim ubraniu i wszyscy mu uwierzyli. Narrator sugeruje, że dorośli nie mają wyobraźni i zawsze potrzebują konkretów. Stwierdził, że dowodem na istnienie Małego Księcia było to, że był przeuroczy, że się śmiał i poprosił o owieczkę, jednak dorosłym trzeba powiedzieć, że pochodził z asteroidy B 612 i wówczas uwierzą. Dodał, że nie lubi, gdy się nie dość poważnie traktuje lekturę jego książki. Wspomniał też, że opisał swego przyjaciela – Małego Księcia – po sześciu latach od spotkania, by o nim nie zapomnieć.
V
Z rozmów z małym bohaterem pilot dowiedział się, że na swej planecie ma problem z baobabami. Rosną jak chwasty i trzeba w porę wyrywać małe roślinki, gdyż rosnąc zagroziłyby istnieniu planety. Dlatego codziennie wyrywa pędy chwastów. Książę poprosił by pilot narysował planetę zaatakowaną przez baobaby, by przestrzec inne dzieci przed zaniedbywaniem ewentualnych obowiązków wyrywania małych baobabów.
VI
Mały Książę wspomina, że lubi oglądać zachody słońca, uważa, że każdy kto jest smutny to lubi. Na maleńkiej planecie może to zjawisko oglądać wiele razy, nawet czterdzieści trzy.
VII
Mały Książę zapytał piątego dnia po co kwiaty mają kolce. Poirytowany pilot, który wciąż zajmował się naprawą samolotu odparł, że do niczego i że to złośliwość ze strony kwiatów. Mały Książę zaprotestował, stwierdził, że mężczyzna zachowuje się jak dorosły. Wspomniał o pewnym grubym, purpurowym człowieku, który nikogo nie kochał i wciąż zajmował się „poważnymi rzeczami”, czyli dodawaniem. Nazwał go grzybem i uznał, że jego obliczenia są niczym wobec problemu kolców, kwiatów i owieczek. Wspomniał, że jeśli kocha się jeden kwiat spośród tysiąca innych, to do szczęścia wystarczy jedynie na niego patrzeć. Gdyby taki kwiat zjadła owieczka byłoby, jakby wszystkie gwiazdy zgasły. Chłopiec rozpłakał się, a pilot starał się go pocieszyć.
VIII
Pewnego dnia na planecie Małego Księcia zaczęła rosnąć nowa roślinka, której nasionko przywiał wiatr. Kwiat bardzo długo przygotowywał się, by zakwitnąć w pełni, a gdy już tego dokonał okazało się, że była to róża, która potrafiła kokietować i była wzruszająca. Poza tym była nieufna i zarozumiała. Powiedziała, że nie boi się nawet tygrysów, jednak nie znosi przeciągów. Uprzykrzała życie Małemu Księciu, a on poczuł się jej słowami dotknięty. Zrozumiał, że więcej niż słowa znaczą czyny. Nie powinien słuchać kwiatu, a jedynie cieszyć się jej zapachem i aurą, jaką tworzyła. Z czasem zrozumiał, że był za młody na miłość.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -