Jesteś w:
Mały Książę
Jak pisze Mathias Jung opowiadanie Saint-Exup�ry’ego „stanowi w swym głębszym wymiarze parabolę dzieciństwa i dorosłości, tego co ludzkie i nieludzkie, przyjaźni i miłości, kryzysu, śmierci i nadziei. Jest ono, jak to wspaniale ujął Eugen Drewermann […] »brewiarzem nadziei« i »vademecum miłości«.” [Drewermann E., „Istotnego nie widać. Rzecz o »Małym Księciu«”, przeł. J. Prokopiuk, Warszawa 1996].
Prosta fabuła, napisana łatwym do zrozumienia językiem, przeznaczonym dla młodego odbiorcy kryje w sobie jednak poważną tematykę. Jednym z problemów jest stosunek dorosłości i dzieciństwa. Autor przekonuje, że świat dorosłych pełen jest zła, pragmatyzmu, niekonsekwencji, obłudy i egoizmu. Jedynie wrażliwe i nieskażone dzieci, takie jak Mały Książę, mogą przywrócić światu wiarę w podstawowe wartości – miłość i przyjaźń.
Mały chłopiec podczas swych podróży przekonuje się jak wielką wagę należy przywiązywać do bycia odpowiedzialnym za drugą osobę, szczególnie taką, którą się oswoiło, czyli zawiązało się więzy. Nie należy jedynie brać, ale też dawać – wówczas dopiero taki związek powoduje, że druga osoba staje się tę jedyną i wyjątkową na świecie.
W bezdusznym świecie to postawa Małego Księcia, który żyje w świecie dziecka, jest godna naśladowania. Dorośli nie potrafią dostrzec piękna świata, wciąż za czymś gonią, sami nie wiedząc za czym. Bohater przełamuje też na kartach opowieści swój lęk – przed światem, lęk przed śmiercią, ale także lęk o przyjaciela. To dzięki bliskości drugiej osoby stajemy się ludźmi, to te relacje świadczą o naszym człowieczeństwie.
Problematyka „Małego Księcia”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJak pisze Mathias Jung opowiadanie Saint-Exup�ry’ego „stanowi w swym głębszym wymiarze parabolę dzieciństwa i dorosłości, tego co ludzkie i nieludzkie, przyjaźni i miłości, kryzysu, śmierci i nadziei. Jest ono, jak to wspaniale ujął Eugen Drewermann […] »brewiarzem nadziei« i »vademecum miłości«.” [Drewermann E., „Istotnego nie widać. Rzecz o »Małym Księciu«”, przeł. J. Prokopiuk, Warszawa 1996].
Prosta fabuła, napisana łatwym do zrozumienia językiem, przeznaczonym dla młodego odbiorcy kryje w sobie jednak poważną tematykę. Jednym z problemów jest stosunek dorosłości i dzieciństwa. Autor przekonuje, że świat dorosłych pełen jest zła, pragmatyzmu, niekonsekwencji, obłudy i egoizmu. Jedynie wrażliwe i nieskażone dzieci, takie jak Mały Książę, mogą przywrócić światu wiarę w podstawowe wartości – miłość i przyjaźń.
Mały chłopiec podczas swych podróży przekonuje się jak wielką wagę należy przywiązywać do bycia odpowiedzialnym za drugą osobę, szczególnie taką, którą się oswoiło, czyli zawiązało się więzy. Nie należy jedynie brać, ale też dawać – wówczas dopiero taki związek powoduje, że druga osoba staje się tę jedyną i wyjątkową na świecie.
W bezdusznym świecie to postawa Małego Księcia, który żyje w świecie dziecka, jest godna naśladowania. Dorośli nie potrafią dostrzec piękna świata, wciąż za czymś gonią, sami nie wiedząc za czym. Bohater przełamuje też na kartach opowieści swój lęk – przed światem, lęk przed śmiercią, ale także lęk o przyjaciela. To dzięki bliskości drugiej osoby stajemy się ludźmi, to te relacje świadczą o naszym człowieczeństwie.