Jesteś w:
Konrad Wallenrod
Razem z nim umiera Aldona. Jej postępowanie dyktowane było nieszczęśliwą miłością do człowieka, który nie mógł poświęcić się tej miłości. Dodatkowo jej działania krępują wpojone przez Konrada zasady chrześcijaństwa. Nie mogąc realizować swojej ziemskiej miłości, stara się żyć chrześcijaństwem oraz miłością do Boga. Potrzeba bycia w pobliżu Konrada powoduje jednak, że opuszcza klasztor i skazuje się na zamurowanie w wieży przy zamku malborskim. Składa przy tym przysięgę przed Bogiem, że pozostanie w wieży do końca swoich dni. W tym przyrzeczeniu jest konsekwentna.
Tak więc utwór Mickiewicz kończy się samobójczą śmiercią pary tragicznych kochanków, którzy nie mogli poświęcić życia osobistemu szczęściu. Dzieje się to w dramatycznych okolicznościach, gdy sytuacja nie daje już innego wyjścia.
We Wstępie do „Konrada Wallenroda” Mickiewicz przedstawia obraz różnic cywilizacyjnych między pogańską Litwą a chrześcijańskim państwem zakonnym. O Krzyżaku nad graniczną rzeką Niemen pisze: „Po drugiej stronie, w szyszaku i zbroi,
Niemiec na koniu nieruchomy stoi;
Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec,
Nabija strzelbę i liczy różaniec.”
Wizerunek średniowiecznego rycerza w utworze Mickiewicza kojarzy się przede wszystkim z rycerzem Zakonu Krzyżackiego. Jest on ucieleśnieniem etosu rycerskiego. Żyjąc w stanie bezżennym w zakonie, swoje życie poświęca pielęgnowaniu cnót chrześcijańskich i walce z pogaństwem. Od Wielkiego Mistrza Zakonu zależy w jakim stopniu obowiązujące reguły są przestrzegane – ma prawo zaostrzyć je i karać za naruszanie ich. Państwo zakonne jest podporządkowane celom militarnym. Dzięki ustawicznie prowadzonym walkom rośnie ono w potęgę.
Główna siedziba Zakonu znajduje się w zamku warownym w Malborku. Tutaj przebywa Wielki Mistrz Zakonu ze swoim wojskiem. Komturowie przyjeżdżają do głównej siedziby w ważnych sprawach państwowych i na uroczystości. Tutaj też odbywają się sądy. Wielki Mistrz Zakonu jest obierany przez komturów. Jest to funkcja zaszczytna. Wybiera się go spośród rycerzy cieszących się męstwem, dobrym imieniem i szacunkiem innych.
Rycerz jest człowiekiem honoru. Walczy otwarcie, niszcząc przeciwnika swoją siłą. Doświadczenie i zasługi w walkach dają mu powód do dumy.
Taki wizerunek rycerza budzi podziw Waltera Alfa. Przebywając na Litwie opowiada Aldonie o
państwie krzyżackim, o jego bogactwie, warownych zamkach i o chrześcijaństwie. Sam jednak nie może autentycznie wcielić się w idealny wizerunek rycerza. Jak wytłumaczył mu to Halban – nie są to ideały przeznaczone dla niewolnika. Aby ratować swoją ojczyznę musi posługiwać się oszustwem, odrzucić honor, tłumić prawdziwe uczucia, być obcym we wspólnocie zakonnej udając, że do niej należy. W efekcie, gdy na koniec wypełnia swoją misję życiową, odczuwa wobec pokonanych rycerzy zakonnych jedynie pogardę, którą okazuje im depcząc płaszcz zakonny.
strona: - 1 - - 2 -
Konrad Wallenrod - motywy literackie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimRazem z nim umiera Aldona. Jej postępowanie dyktowane było nieszczęśliwą miłością do człowieka, który nie mógł poświęcić się tej miłości. Dodatkowo jej działania krępują wpojone przez Konrada zasady chrześcijaństwa. Nie mogąc realizować swojej ziemskiej miłości, stara się żyć chrześcijaństwem oraz miłością do Boga. Potrzeba bycia w pobliżu Konrada powoduje jednak, że opuszcza klasztor i skazuje się na zamurowanie w wieży przy zamku malborskim. Składa przy tym przysięgę przed Bogiem, że pozostanie w wieży do końca swoich dni. W tym przyrzeczeniu jest konsekwentna.
Tak więc utwór Mickiewicz kończy się samobójczą śmiercią pary tragicznych kochanków, którzy nie mogli poświęcić życia osobistemu szczęściu. Dzieje się to w dramatycznych okolicznościach, gdy sytuacja nie daje już innego wyjścia.
Motyw rycerza w „Konradzie Wallenrodzie”
We Wstępie do „Konrada Wallenroda” Mickiewicz przedstawia obraz różnic cywilizacyjnych między pogańską Litwą a chrześcijańskim państwem zakonnym. O Krzyżaku nad graniczną rzeką Niemen pisze: „Po drugiej stronie, w szyszaku i zbroi,
Niemiec na koniu nieruchomy stoi;
Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec,
Nabija strzelbę i liczy różaniec.”
Wizerunek średniowiecznego rycerza w utworze Mickiewicza kojarzy się przede wszystkim z rycerzem Zakonu Krzyżackiego. Jest on ucieleśnieniem etosu rycerskiego. Żyjąc w stanie bezżennym w zakonie, swoje życie poświęca pielęgnowaniu cnót chrześcijańskich i walce z pogaństwem. Od Wielkiego Mistrza Zakonu zależy w jakim stopniu obowiązujące reguły są przestrzegane – ma prawo zaostrzyć je i karać za naruszanie ich. Państwo zakonne jest podporządkowane celom militarnym. Dzięki ustawicznie prowadzonym walkom rośnie ono w potęgę.
Główna siedziba Zakonu znajduje się w zamku warownym w Malborku. Tutaj przebywa Wielki Mistrz Zakonu ze swoim wojskiem. Komturowie przyjeżdżają do głównej siedziby w ważnych sprawach państwowych i na uroczystości. Tutaj też odbywają się sądy. Wielki Mistrz Zakonu jest obierany przez komturów. Jest to funkcja zaszczytna. Wybiera się go spośród rycerzy cieszących się męstwem, dobrym imieniem i szacunkiem innych.
Rycerz jest człowiekiem honoru. Walczy otwarcie, niszcząc przeciwnika swoją siłą. Doświadczenie i zasługi w walkach dają mu powód do dumy.
Taki wizerunek rycerza budzi podziw Waltera Alfa. Przebywając na Litwie opowiada Aldonie o
państwie krzyżackim, o jego bogactwie, warownych zamkach i o chrześcijaństwie. Sam jednak nie może autentycznie wcielić się w idealny wizerunek rycerza. Jak wytłumaczył mu to Halban – nie są to ideały przeznaczone dla niewolnika. Aby ratować swoją ojczyznę musi posługiwać się oszustwem, odrzucić honor, tłumić prawdziwe uczucia, być obcym we wspólnocie zakonnej udając, że do niej należy. W efekcie, gdy na koniec wypełnia swoją misję życiową, odczuwa wobec pokonanych rycerzy zakonnych jedynie pogardę, którą okazuje im depcząc płaszcz zakonny.
strona: - 1 - - 2 -