Jesteś w:
Kamienie na szaniec
We wrześniu 1939 roku wojska niemieckie wkroczyły do Warszawy. Zaczęła się kilkuletnia okupacja polskiej stolicy, podczas której Niemcy wprowadzili swoje urzędy oraz prawa. Już w październiku 1939 roku zaczęły powstawać w podziemiu tajne organizacje, które miały pokazać opór wobec okupantów. Jedną z pierwszych organizacji był Wawer, który miał przygotowywać i wykonywać akcje „małego sabotażu”, polegające w głównej mierze na działalności propagandowej. Z jednej strony działania miały nękać okupantów, z drugiej pozytywnie wpływać na społeczeństwo polskie podtrzymując ich nadzieję na powrót wolności.
Zadaniem akcji „małego sabotażu” miało być między innymi dokuczanie osobom współpracującym z okupantem, a przez to odstraszanie ewentualnych przyszłych kolaborantów. Poprzez wywieszanie flag państwowych w polskie święta narodowe, takie jak 11 listopada czy 3 maja dawano warszawiakom nadzieje na wyzwolenie, podtrzymywano ich na duchu. Ponadto skupiano się na wykształceniu właściwych postaw patriotycznych i postaw obywatelskich. Dzięki akcjom Niemcy wiedzieli, że Polska się nie poddała, że wciąż walczy. Mieli świadomość, że istnieją siły, które gotowe są do stawienia oporu wrogom, że stosunek całego społeczeństwa polskiego jest i będzie nienawistny.
Wśród form walki w ramach akcji „małego sabotażu” można wymienić wybijanie szyb, stosowanie gazu w kinach, do których uczęszczali Polacy, wypisywanie haseł i symboli na murach (symbol V – Victoria, czy symbol „Polski Walczącej”), nękanie telefonami czy fałszywymi ogłoszeniami osób skłonnych współpracować z Niemcami. Innymi formami było zrywanie faszystowskich flag ze swastyką, propagandowych plakatów wroga, niszczenie niemieckich napisów i szyldów, które zastąpiły napisy polskie.
Czasy „małego sabotażu” stanowiły jedynie przygotowanie do prawdziwych zadań dywersyjnych. Kierownictwo Armii Krajowej powołało 22 stycznia 1943 roku Kedyw (kierownictwo Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej). Walka z okupantem miała być dużo bardziej spektakularna. Młodzież, w tym Alek, Rudy i Zośka została przyjęta do Grup Szturmowych (część Szarych szeregów), które miały prowadzić dywersję bojową i działania partyzanckie.
Celem Grup Szturmowych było między innymi wysadzanie pociągów z niemiecką amunicją jadącą na wschód, odbijanie więźniów z transportów skierowanych do obozów koncentracyjnych, atak na posterunki żandarmerii niemieckiej, zdobywanie broni poprzez rozbrajanie Niemców, likwidacja najbardziej brutalnych hitlerowskich oprawców. W ramach działań członkowie organizacji zabezpieczali broń i amunicję, którą niekiedy musieli przenosić z jednego miejsca do innego. Wszystkie akcje były skrupulatnie przygotowane, poprzedzone wywiadem i rozpoznaniem i przeprowadzone z największą starannością tak, by nie narażać uczestników na utratę życia.
Sposoby i cele walki z okupantem na przykładzie „Kamieni na szaniec”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWe wrześniu 1939 roku wojska niemieckie wkroczyły do Warszawy. Zaczęła się kilkuletnia okupacja polskiej stolicy, podczas której Niemcy wprowadzili swoje urzędy oraz prawa. Już w październiku 1939 roku zaczęły powstawać w podziemiu tajne organizacje, które miały pokazać opór wobec okupantów. Jedną z pierwszych organizacji był Wawer, który miał przygotowywać i wykonywać akcje „małego sabotażu”, polegające w głównej mierze na działalności propagandowej. Z jednej strony działania miały nękać okupantów, z drugiej pozytywnie wpływać na społeczeństwo polskie podtrzymując ich nadzieję na powrót wolności.
Zadaniem akcji „małego sabotażu” miało być między innymi dokuczanie osobom współpracującym z okupantem, a przez to odstraszanie ewentualnych przyszłych kolaborantów. Poprzez wywieszanie flag państwowych w polskie święta narodowe, takie jak 11 listopada czy 3 maja dawano warszawiakom nadzieje na wyzwolenie, podtrzymywano ich na duchu. Ponadto skupiano się na wykształceniu właściwych postaw patriotycznych i postaw obywatelskich. Dzięki akcjom Niemcy wiedzieli, że Polska się nie poddała, że wciąż walczy. Mieli świadomość, że istnieją siły, które gotowe są do stawienia oporu wrogom, że stosunek całego społeczeństwa polskiego jest i będzie nienawistny.
Wśród form walki w ramach akcji „małego sabotażu” można wymienić wybijanie szyb, stosowanie gazu w kinach, do których uczęszczali Polacy, wypisywanie haseł i symboli na murach (symbol V – Victoria, czy symbol „Polski Walczącej”), nękanie telefonami czy fałszywymi ogłoszeniami osób skłonnych współpracować z Niemcami. Innymi formami było zrywanie faszystowskich flag ze swastyką, propagandowych plakatów wroga, niszczenie niemieckich napisów i szyldów, które zastąpiły napisy polskie.
Czasy „małego sabotażu” stanowiły jedynie przygotowanie do prawdziwych zadań dywersyjnych. Kierownictwo Armii Krajowej powołało 22 stycznia 1943 roku Kedyw (kierownictwo Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej). Walka z okupantem miała być dużo bardziej spektakularna. Młodzież, w tym Alek, Rudy i Zośka została przyjęta do Grup Szturmowych (część Szarych szeregów), które miały prowadzić dywersję bojową i działania partyzanckie.
Celem Grup Szturmowych było między innymi wysadzanie pociągów z niemiecką amunicją jadącą na wschód, odbijanie więźniów z transportów skierowanych do obozów koncentracyjnych, atak na posterunki żandarmerii niemieckiej, zdobywanie broni poprzez rozbrajanie Niemców, likwidacja najbardziej brutalnych hitlerowskich oprawców. W ramach działań członkowie organizacji zabezpieczali broń i amunicję, którą niekiedy musieli przenosić z jednego miejsca do innego. Wszystkie akcje były skrupulatnie przygotowane, poprzedzone wywiadem i rozpoznaniem i przeprowadzone z największą starannością tak, by nie narażać uczestników na utratę życia.