Jesteś w:
Kamienie na szaniec
Charakterystykę zewnętrzną Alka autor zawiera już na początku książki: „Alek był dryblasem. Wysoki, szczupły, o niebieskich oczach i płowej czuprynie, ciągle się uśmiechał, mówił szybko, wymachiwał rękoma i przy byle okazji wpadał w zachwyt”. Jeszcze przed wojną wypracowywał w sobie zdolność opanowania i nieulegania emocjom.
Młodzieniec wciąż pragnął silnych wrażeń, był niespokojny, pragnął rzeczy niecodziennych, dlatego może jeżdżąc na nartach zawsze wybierał nowe i niebezpieczne trasy. Miał w sobie cechy przywódcze, dlatego skupiał wokół siebie kolegów. Innych przyciągało do niego także pogodne usposobienie, a także wielka szczerość i życzliwość. Jak pisze Kamiński, Alek: „był w życiu codziennym miły, uczynny, delikatnie uprzejmy. O siebie samego nie dbał ze zdumiewającą lekkomyślnością. […] Był cały przesiąknięty optymizmem, był chodzącym uśmiechem. Każdego nowo poznanego człowieka już z góry traktował przychylnie i był bardzo sentymentalny”.
Mimo iż cechowała go odwaga, przechodząca nieraz w brawurę Aleksy zawsze się kontrolował i postępował z rozwagą. Umiał także myśleć i działać niekonwencjonalnie, był pomysłowy i twórczy. Dzięki temu mógł zabłysnąć podczas wykonywania akcji „małego sabotażu”, a także później jako dowódca drużyny Grup Szturmowych. Należy wspomnieć o jego sprawności podczas akcji fotograficznej czy zrywaniu hitlerowskich flag, a przede wszystkim podczas odkręcenia tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika które mógł przypłacić życiem.
Mimo niebywałej odwagi Dawidowski nigdy się nie wywyższał. Był skromny, gdy mówiono o nim dobrze krępował się. Wolał przyznawać zasługi grupie niż sobie samemu. Wielką wartością była dla niego rodzina i to, co wyniósł z domu. Był także wierny zasadom wpojonym w harcerstwie, nie złamał ich nawet pracując w fabryce, gdy koledzy wyśmiewali się z niego, gdy nie chciał pić alkoholu. Dla wielu był wzorem i autorytetem.
Podczas wojny Alek był członkiem organizacji „Wawer”, dowódcą drużyny Grup Szturmowych, a także sierżantem podchorążym Armii Krajowej. Zmarł w marcu 1943 roku od rany postrzałowej w brzuch, którą otrzymał podczas akcji pod Arsenałem. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.
Alek – Aleksy Dawidowski – charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimCharakterystykę zewnętrzną Alka autor zawiera już na początku książki: „Alek był dryblasem. Wysoki, szczupły, o niebieskich oczach i płowej czuprynie, ciągle się uśmiechał, mówił szybko, wymachiwał rękoma i przy byle okazji wpadał w zachwyt”. Jeszcze przed wojną wypracowywał w sobie zdolność opanowania i nieulegania emocjom.
Młodzieniec wciąż pragnął silnych wrażeń, był niespokojny, pragnął rzeczy niecodziennych, dlatego może jeżdżąc na nartach zawsze wybierał nowe i niebezpieczne trasy. Miał w sobie cechy przywódcze, dlatego skupiał wokół siebie kolegów. Innych przyciągało do niego także pogodne usposobienie, a także wielka szczerość i życzliwość. Jak pisze Kamiński, Alek: „był w życiu codziennym miły, uczynny, delikatnie uprzejmy. O siebie samego nie dbał ze zdumiewającą lekkomyślnością. […] Był cały przesiąknięty optymizmem, był chodzącym uśmiechem. Każdego nowo poznanego człowieka już z góry traktował przychylnie i był bardzo sentymentalny”.
Mimo iż cechowała go odwaga, przechodząca nieraz w brawurę Aleksy zawsze się kontrolował i postępował z rozwagą. Umiał także myśleć i działać niekonwencjonalnie, był pomysłowy i twórczy. Dzięki temu mógł zabłysnąć podczas wykonywania akcji „małego sabotażu”, a także później jako dowódca drużyny Grup Szturmowych. Należy wspomnieć o jego sprawności podczas akcji fotograficznej czy zrywaniu hitlerowskich flag, a przede wszystkim podczas odkręcenia tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika które mógł przypłacić życiem.
Mimo niebywałej odwagi Dawidowski nigdy się nie wywyższał. Był skromny, gdy mówiono o nim dobrze krępował się. Wolał przyznawać zasługi grupie niż sobie samemu. Wielką wartością była dla niego rodzina i to, co wyniósł z domu. Był także wierny zasadom wpojonym w harcerstwie, nie złamał ich nawet pracując w fabryce, gdy koledzy wyśmiewali się z niego, gdy nie chciał pić alkoholu. Dla wielu był wzorem i autorytetem.
Podczas wojny Alek był członkiem organizacji „Wawer”, dowódcą drużyny Grup Szturmowych, a także sierżantem podchorążym Armii Krajowej. Zmarł w marcu 1943 roku od rany postrzałowej w brzuch, którą otrzymał podczas akcji pod Arsenałem. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.