Jesteś w:
Ferdydurke
Witold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 roku w Małoszycach na Sandomierszczyźnie. Pochodził z herbowej rodziny / matka z domu Kotkowska była herbu Ostoja, ojciec – herbu Kościesza /. Rodzina należała do zamożnego ziemiaństwa. Pisarz był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Miał jeszcze trójkę rodzeństwa. Na chrzcie dostał imiona: Marian Witold.
W 1911 roku wszyscy przenieśli się do Warszawy. Tutaj Gombrowicz skończył w 1922 roku gimnazjum. Po maturze zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Tytuł magistra otrzymał w 1927 roku. Po studiach na rok wyjechał do Paryża. Miał tam studiować ale więcej czasu poświęcał kontaktom z rówieśnikami i wyjazdom nad Morze Śródziemne.
Po powrocie do kraju próbował robić aplikację sędziowską. Zrezygnował jednak z tego i zajął się literaturą.
Jego pierwsza książka ukazała się w 1933 roku. Był to zbiór opowiadań: „Pamiętnik z okresu dojrzewania”. Od tego momentu pisywał felietony literackie i recenzje. Prawdziwy rozgłos w środowisku literackim przyniosła mu dopiero powieść „Ferdydurke” ukończona w 1937 roku.
Przed wybuchem II wojny światowej jako dziennikarz wypłynął w rejs do Ameryki Południowej statkiem MS Chrobry. Był to lipiec 1939 roku.
Do Polski już nie powrócił. W Argentynie przebywał do 1963 roku.
Od grudnia 1947 roku do maja 1955 roku Gombrowicz pracował jako urzędnik w Banco Polaco – argentyńskiej filii Banku PKO.
W 1950 roku nawiązał korespondencję z Jerzym Giedroyciem i od 1951 roku zaczyna publikować w paryskiej „Kulturze”.
Swoje utwory pisze po polsku.
W kraju po 1956 roku wydano cztery jego książki ale już po 1958 zakazano druku następnych. W latach 60 światowy rozgłos przyniosły mu liczne tłumaczenia i głośne realizacje jego dramatów.
W 1963 roku powrócił do Europy. Przez rok przebywał w Berlinie Zachodnim. W 1964 roku zamieszkał we Francji, w Vence koło Nicei.
W 1968 roku kandydował do Nagrody Nobla ale nie otrzymał jej. Zmarł 25 lipca 1969 roku w Vence.
Jego twórczość emigracyjna w Polsce do połowy lat 80 była mało znana. Sam pisarz nie wyraził zgody na drukowanie swoich utworów dopóki nie ukaże się w kraju drukiem całość jego „Dziennika”.
Najbardziej znane utwory Witolda Gombrowicza oprócz wyżej wymienionych to:
Iwona, księżniczka Burgunda - „Skamander”, 1938
Trans-Atlantyk – Paryż, Instytut Literacki, 1953
Ślub – Paryż, Instytut Literacki, 1953
Pornografia – Paryż, Instytut Literacki, 1960
Kosmos – Paryż, Instytut Literacki, 1965
Operetka – Paryż, Instytut Literacki, 1966
Dzienniki – wydawane w różnych latach przez Instytut Literacki w Paryżu
Witold Gombrowicz – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWitold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 roku w Małoszycach na Sandomierszczyźnie. Pochodził z herbowej rodziny / matka z domu Kotkowska była herbu Ostoja, ojciec – herbu Kościesza /. Rodzina należała do zamożnego ziemiaństwa. Pisarz był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Miał jeszcze trójkę rodzeństwa. Na chrzcie dostał imiona: Marian Witold.
W 1911 roku wszyscy przenieśli się do Warszawy. Tutaj Gombrowicz skończył w 1922 roku gimnazjum. Po maturze zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Tytuł magistra otrzymał w 1927 roku. Po studiach na rok wyjechał do Paryża. Miał tam studiować ale więcej czasu poświęcał kontaktom z rówieśnikami i wyjazdom nad Morze Śródziemne.
Po powrocie do kraju próbował robić aplikację sędziowską. Zrezygnował jednak z tego i zajął się literaturą.
Jego pierwsza książka ukazała się w 1933 roku. Był to zbiór opowiadań: „Pamiętnik z okresu dojrzewania”. Od tego momentu pisywał felietony literackie i recenzje. Prawdziwy rozgłos w środowisku literackim przyniosła mu dopiero powieść „Ferdydurke” ukończona w 1937 roku.
Przed wybuchem II wojny światowej jako dziennikarz wypłynął w rejs do Ameryki Południowej statkiem MS Chrobry. Był to lipiec 1939 roku.
Do Polski już nie powrócił. W Argentynie przebywał do 1963 roku.
Od grudnia 1947 roku do maja 1955 roku Gombrowicz pracował jako urzędnik w Banco Polaco – argentyńskiej filii Banku PKO.
W 1950 roku nawiązał korespondencję z Jerzym Giedroyciem i od 1951 roku zaczyna publikować w paryskiej „Kulturze”.
Swoje utwory pisze po polsku.
W kraju po 1956 roku wydano cztery jego książki ale już po 1958 zakazano druku następnych. W latach 60 światowy rozgłos przyniosły mu liczne tłumaczenia i głośne realizacje jego dramatów.
W 1963 roku powrócił do Europy. Przez rok przebywał w Berlinie Zachodnim. W 1964 roku zamieszkał we Francji, w Vence koło Nicei.
W 1968 roku kandydował do Nagrody Nobla ale nie otrzymał jej. Zmarł 25 lipca 1969 roku w Vence.
Jego twórczość emigracyjna w Polsce do połowy lat 80 była mało znana. Sam pisarz nie wyraził zgody na drukowanie swoich utworów dopóki nie ukaże się w kraju drukiem całość jego „Dziennika”.
Najbardziej znane utwory Witolda Gombrowicza oprócz wyżej wymienionych to:
Iwona, księżniczka Burgunda - „Skamander”, 1938
Trans-Atlantyk – Paryż, Instytut Literacki, 1953
Ślub – Paryż, Instytut Literacki, 1953
Pornografia – Paryż, Instytut Literacki, 1960
Kosmos – Paryż, Instytut Literacki, 1965
Operetka – Paryż, Instytut Literacki, 1966
Dzienniki – wydawane w różnych latach przez Instytut Literacki w Paryżu