Jesteś w:
Konrad Wallenrod
Gdy został wybrany Wielkim Mistrzem Zakonu, ogarnęło go nagle zwątpienie w sens tego, co zamierza zrobić. Być może był to nawet lęk. Odwlekał moment przystąpienia do wojny z Litwą. Wreszcie musiał ulec naciskom rycerzy zakonnych, którzy rwali się do walki, licząc na zwycięstwo i łupy wojenne. Poprowadził swoje wojska tak, by poniosły klęskę, po czym zbiegł. Rycerski sąd w Malborku okrzyknął go oszustem, zdrajcą i wydał na niego wyrok śmierci.
Konrad wypełnił swoją misję życiową ale dla siebie tym nic nie zyskał. Zasady wiary chrześcijańskiej wpojone przez niego Aldonie spowodowały, że ta zamknęła się najpierw w klasztorze a później kazała zamurować się w wieży koło malborskiego zamku i złożyła przysięgę przed Bogiem, że zostanie tu do końca życia.
Konrad swoje tragiczne życie kończy samobójczą śmiercią. Pojmany przez Krzyżaków okazuje im swoją pogardę, depcząc płaszcz zakonny. Razem z nim umiera Aldona, którą zgubiła nieszczęśliwa miłość.
Bajronizm – jest to termin stworzony w XIX wieku przez krytykę literacką na określenie charakterystycznych cech bohatera romantycznego, którego stworzył George Gordon Byron. Polscy literaci chętnie powielali model bohatera bajronicznego. Robił to również Mickiewicz. Główna postać jego poematu poetyckiego „Konrad Wallenrod” jest tego najlepszym przykładem.
Bohatera bajronicznego cechują:
• bunt przeciwko wzorcom kulturowo-społecznym,
• samotność, wyalienowanie,
• indywidualizm,
• rozdarcie wewnętrzne, bezustanne cierpienie,
• dwuznaczność moralna,
• skłonność do zemsty.
Wszystkie te cechy odnaleźć możemy w postaci Konrada Wallenroda, który całe swoje życie podporządkował idei zemsty. Prowadząc podstępną walkę z Zakonem Krzyżackim odczuwał swoją sytuację jako dwuznaczną moralnie – nie godziła się ona z zasadami chrześcijaństwa ani z etosem rycerskim.
Przez całe swoje życie stawiany wobec niekorzystnych dla siebie wyborów narzucanych przez bieg historii, stał się postacią tragiczną, ustawiczne cierpiącą i rozdartą wewnętrznie. Pędził los samotnika izolującego się od społeczności, w której funkcjonował. Jedynym szczęśliwym okresem był okres przebywania na dworze Kiejstuta – wtedy poznał Aldonę i poślubił ją. Był to jednak okres krótki. Jego życie płynęło głównie wśród rycerzy Zakonu Krzyżackiego, wobec których żywił wrogie uczucia. Miał tylko jednego przyjaciela – Halbana.
Stosunek Konrada wobec Zakonu Krzyżackiego był złożony. Podziwiał chrześcijaństwo i poziom cywilizacyjny państwa zakonnego ale jako Litwin nie akceptował agresji i zaborczości wobec Litwy. Z tego powodu również nie mógł wrosnąć w społeczność, w której wychowywał się. Zagrożenie Litwy przez Zakon Krzyżacki nie pozwolił mu też pozostać w ojczystym kraju i żyć spokojnie u boku Aldony.
Taki sposób funkcjonowania postawił na koniec Konrada w sytuacji bez wyjścia – bez Aldony nie miał po co uciekać na Litwę; Zakon Krzyżacki tymczasem wydał na niego wyrok śmierci. Główny bohater utworu Mickiewicza ginie śmiercią samobójczą. Razem z nim umiera w wieży Aldona.
Gdy przyjrzymy się opisanej pokrótce przez Mickiewicza historii stosunków Litwy z państwem Zakonu Krzyżackiego okaże się wówczas, że obie strony miały zwyczaj najeżdżać ziemie sąsiada, grabić je i uprowadzać ludzi. Wojny okresu średniowiecza były dyktowane ekonomią / poszerzanie własnego terytorium, zdobywanie łupów /. Wszystko zależało od tego, kto w danym momencie posiadał przewagę nad przeciwnikiem. W XIV wieku sytuacja zmieniła się na niekorzyść Litwy. Państwo krzyżackie stało się potęgą militarną i stanowiło poważne zagrożenie dla Litwinów.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Konrad Wallenrod – charakterystyka, dzieje
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimGdy został wybrany Wielkim Mistrzem Zakonu, ogarnęło go nagle zwątpienie w sens tego, co zamierza zrobić. Być może był to nawet lęk. Odwlekał moment przystąpienia do wojny z Litwą. Wreszcie musiał ulec naciskom rycerzy zakonnych, którzy rwali się do walki, licząc na zwycięstwo i łupy wojenne. Poprowadził swoje wojska tak, by poniosły klęskę, po czym zbiegł. Rycerski sąd w Malborku okrzyknął go oszustem, zdrajcą i wydał na niego wyrok śmierci.
Konrad wypełnił swoją misję życiową ale dla siebie tym nic nie zyskał. Zasady wiary chrześcijańskiej wpojone przez niego Aldonie spowodowały, że ta zamknęła się najpierw w klasztorze a później kazała zamurować się w wieży koło malborskiego zamku i złożyła przysięgę przed Bogiem, że zostanie tu do końca życia.
Konrad swoje tragiczne życie kończy samobójczą śmiercią. Pojmany przez Krzyżaków okazuje im swoją pogardę, depcząc płaszcz zakonny. Razem z nim umiera Aldona, którą zgubiła nieszczęśliwa miłość.
Konrad Wallenrod jako bohater bajroniczny
Bajronizm – jest to termin stworzony w XIX wieku przez krytykę literacką na określenie charakterystycznych cech bohatera romantycznego, którego stworzył George Gordon Byron. Polscy literaci chętnie powielali model bohatera bajronicznego. Robił to również Mickiewicz. Główna postać jego poematu poetyckiego „Konrad Wallenrod” jest tego najlepszym przykładem.
Bohatera bajronicznego cechują:
• bunt przeciwko wzorcom kulturowo-społecznym,
• samotność, wyalienowanie,
• indywidualizm,
• rozdarcie wewnętrzne, bezustanne cierpienie,
• dwuznaczność moralna,
• skłonność do zemsty.
Wszystkie te cechy odnaleźć możemy w postaci Konrada Wallenroda, który całe swoje życie podporządkował idei zemsty. Prowadząc podstępną walkę z Zakonem Krzyżackim odczuwał swoją sytuację jako dwuznaczną moralnie – nie godziła się ona z zasadami chrześcijaństwa ani z etosem rycerskim.
Przez całe swoje życie stawiany wobec niekorzystnych dla siebie wyborów narzucanych przez bieg historii, stał się postacią tragiczną, ustawiczne cierpiącą i rozdartą wewnętrznie. Pędził los samotnika izolującego się od społeczności, w której funkcjonował. Jedynym szczęśliwym okresem był okres przebywania na dworze Kiejstuta – wtedy poznał Aldonę i poślubił ją. Był to jednak okres krótki. Jego życie płynęło głównie wśród rycerzy Zakonu Krzyżackiego, wobec których żywił wrogie uczucia. Miał tylko jednego przyjaciela – Halbana.
Stosunek Konrada wobec Zakonu Krzyżackiego był złożony. Podziwiał chrześcijaństwo i poziom cywilizacyjny państwa zakonnego ale jako Litwin nie akceptował agresji i zaborczości wobec Litwy. Z tego powodu również nie mógł wrosnąć w społeczność, w której wychowywał się. Zagrożenie Litwy przez Zakon Krzyżacki nie pozwolił mu też pozostać w ojczystym kraju i żyć spokojnie u boku Aldony.
Taki sposób funkcjonowania postawił na koniec Konrada w sytuacji bez wyjścia – bez Aldony nie miał po co uciekać na Litwę; Zakon Krzyżacki tymczasem wydał na niego wyrok śmierci. Główny bohater utworu Mickiewicza ginie śmiercią samobójczą. Razem z nim umiera w wieży Aldona.
Konrad Wallenrod – bohater czy zdrajca – rozprawka
Gdy przyjrzymy się opisanej pokrótce przez Mickiewicza historii stosunków Litwy z państwem Zakonu Krzyżackiego okaże się wówczas, że obie strony miały zwyczaj najeżdżać ziemie sąsiada, grabić je i uprowadzać ludzi. Wojny okresu średniowiecza były dyktowane ekonomią / poszerzanie własnego terytorium, zdobywanie łupów /. Wszystko zależało od tego, kto w danym momencie posiadał przewagę nad przeciwnikiem. W XIV wieku sytuacja zmieniła się na niekorzyść Litwy. Państwo krzyżackie stało się potęgą militarną i stanowiło poważne zagrożenie dla Litwinów.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -