Jesteś w: Nad Niemnem

Kontrast jako zasada prezentowania bohaterów w „Nad Niemnem”

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

W powieści Elizy Orzeszkowej „Nad Niemnem” postawy poszczególnych bohaterów i społeczności są spolaryzowane. Zachodzi tu kontrast między dwoma światami, dwoma postawami i dwoma społecznymi sferami.

Bohaterowie w różny sposób rozumieją swoje życiowe powołanie, w powieści zderzają się ze sobą ich systemy wartości, a także dążenia i aspiracje. Pary, a także grupy bohaterów skontrastowanych ze sobą występują na przestrzeni całej powieści reprezentując odmienne wartości ideowe bliskie lub dalece systemowi wartości autorki. To właśnie za sprawą kontrastu intencje Orzeszkowej są łatwe do odczytania. Podstawową zasadą jest skontrastowanie postaci pozytywnych i negatywnych, akceptowanych i odrzucanych, „swoich” i „obcych”.

Na takiej zasadzie możemy na przykład porównać Jana Bohatyrowicza i Zygmunta Korczyńskiego. Pierwszy – przedstawiciel zaścianka zna wartość i znaczenie pracy, kocha swą ziemię i z radością ją uprawia, szanuje także tradycje i pamięć o powstaniu, w którym zginął jego ojciec. Z kolei jego rówieśnik Zygmunt źle czuje się na wsi, jest kosmopolitą. Otrzymał gruntowne wykształcenie, jednak nie wpojono mu patriotyzmu. Mimo iż także stracił ojca w powstaniu nie szanuje o nim pamięci. Inna kontrastową parę stanowi na przykład postać pracowitej, cichej i pokornej Marty oraz „salonowej damy”, hipochondryczki niezdolnej nawet do wychowania własnych dzieci – Emilii.

Ponadto kontrast w powieści przejawia się także w konstruowaniu bohaterów o tej samej orientacji ideowej. Młody i energiczny Jan przeciwstawiony został schorowanemu i skłonnemu do melancholii Anzelmowi (mimo iż łączą ich wyznawane poglądy), spokojny i rozważny Anzelm jest przeciwieństwem porywczego i kłótliwego Fabiana. Taka konstrukcja uprawdopodabnia postaci i służy realizmowi.
strona:   - 1 -  - 2 - 



  Dowiedz się więcej