Jesteś w:
Nad Niemnem
Eliza Orzeszkowa przyszła na świat 6 czerwca 1841 roku w Milkowszczyźnie nieopodal Grodna w rodzinie zamożnego ziemiaństwa – Pawłowskich. Edukację uzyskała u sakramentek w Warszawie, a rok po jej zakończeniu (1858) wyszła za Piotra Orzeszkę i zamieszkałą w Ludwinowie koło Kobrynia.
Podczas powstania styczniowego czynnie pomagała jego uczestnikom (przewoziła pocztę, dostarczała żywność), między innymi Romualdowi Trauguttowi. Po zesłaniu męża do guberni permskiej Orzeszkowa powróciła do rodzinnego majątku i poświęciła się pisarstwu, na które wpływ miały lektury czołowych pozytywistycznych ideologów.
W 1869 roku po unieważnieniu małżeństwa przeniosła się do Grodna, gdzie do 1882 roku była współwłaścicielką księgarni wydawniczej. W 1894 roku ponownie wyszła za mąż za swego wieloletniego partnera Stanisława Nahorskiego. Utrzymywała korespondencję z wybitnymi pisarzami i naukowcami, dwukrotnie jej kandydatura wysuwana była do Nagrody Nobla. Zmarła 18 maja 1910 roku w Grodnie, gdzie została pochowana.
W swojej twórczości kultywowała pamięć o powstaniu styczniowym, a także zajmowała się istotnymi kwestiami społecznymi. W pierwszym okresie (1866-1876) tworzyła głównie utwory tendencyjne i nasycone dydaktyzmem, pełne wiary w słuszność głoszonych pozytywistycznych haseł. W latach 1877-1891 pisarka przechodzi od pisania powieści tendencyjnych do realistycznych. Ostatni zaś okres (1892-1910) to zwrot ku liryzmowi, etyce i religijności.
Eliza Orzeszkowa – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimEliza Orzeszkowa przyszła na świat 6 czerwca 1841 roku w Milkowszczyźnie nieopodal Grodna w rodzinie zamożnego ziemiaństwa – Pawłowskich. Edukację uzyskała u sakramentek w Warszawie, a rok po jej zakończeniu (1858) wyszła za Piotra Orzeszkę i zamieszkałą w Ludwinowie koło Kobrynia.
Podczas powstania styczniowego czynnie pomagała jego uczestnikom (przewoziła pocztę, dostarczała żywność), między innymi Romualdowi Trauguttowi. Po zesłaniu męża do guberni permskiej Orzeszkowa powróciła do rodzinnego majątku i poświęciła się pisarstwu, na które wpływ miały lektury czołowych pozytywistycznych ideologów.
W 1869 roku po unieważnieniu małżeństwa przeniosła się do Grodna, gdzie do 1882 roku była współwłaścicielką księgarni wydawniczej. W 1894 roku ponownie wyszła za mąż za swego wieloletniego partnera Stanisława Nahorskiego. Utrzymywała korespondencję z wybitnymi pisarzami i naukowcami, dwukrotnie jej kandydatura wysuwana była do Nagrody Nobla. Zmarła 18 maja 1910 roku w Grodnie, gdzie została pochowana.
W swojej twórczości kultywowała pamięć o powstaniu styczniowym, a także zajmowała się istotnymi kwestiami społecznymi. W pierwszym okresie (1866-1876) tworzyła głównie utwory tendencyjne i nasycone dydaktyzmem, pełne wiary w słuszność głoszonych pozytywistycznych haseł. W latach 1877-1891 pisarka przechodzi od pisania powieści tendencyjnych do realistycznych. Ostatni zaś okres (1892-1910) to zwrot ku liryzmowi, etyce i religijności.