Jesteś w:
Medaliony
Zofia Nałkowska przyszła na świat 10 listopada 1884 roku w Warszawie w rodzinie wybitnego geografa Wacława Nałkowskiego i Słowaczki – Anny z Szafranków. Uczęszczała na prywatną pensję i tajne komplety. Debiutowała w 1898 roku wierszem „Pamiętam w „Przeglądzie Tygodniowym”, pięć lat później w „Niwie” ukazało się jej pierwsze opowiadanie, a rok później w „Prawdzie” powieść. Pierwszy okres twórczości przynosi utwory ukazujące wewnętrzne i osobiste dramaty kobiece (walka natury i kultury).
Pierwszym jej mężem był poeta Leon Rydgier, zaś drugi (od 1922 roku) Jan Jur-Gorzechowski był członkiem PPS-u i dowódcą żandarmerii Legionów. W nowej Polsce Nałkowska angażowała się w wiele inicjatyw społecznych, współpracowała z wieloma instytucjami. Była współzałożycielką Związku Zawodowego Literatów Polskich, pracowała w Biurze Propagandy Zagranicznej, zaś na Wileńszczyźnie współpracowała z Towarzystwem Opieki nad Więźniami. Po 1918 roku Nałkowska tworzyła uniwersalne postaci, poddane prawidłom życia, zdeterminowane warunkami społecznymi i politycznymi, zmieniające swe postawy w zderzeniu z grupą (np. „Romans Teresy Hennert” z 1924 roku).
W okresie międzywojennym działała w organizacjach literackich, a od 1933 roku była członkiem Polskiej Akademii Literatury. Literacko związała się z grupą „Przedmieście”. Pisarka w swej twórczości coraz bardziej skupia się na faktografii, wplata wątki autobiograficzne. Zajmuje się polityką i postawami moralnymi („Granica” z 1935 roku). II wojnę spędziła w Warszawie angażując się w działalność konspiracyjną. Po zakończeniu wojny uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich, co owocowało zbiorem opowiadań „Medaliony.
Przez kolejne lata zasiadała w Krajowej Radzie Narodowej, była także posłanką na sejm, gdzie zasiadała w komisji kultury i sztuki. Nałkowska zmarła 17 grudnia 1954 roku w Warszawie i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.
Zofia Nałkowska – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZofia Nałkowska przyszła na świat 10 listopada 1884 roku w Warszawie w rodzinie wybitnego geografa Wacława Nałkowskiego i Słowaczki – Anny z Szafranków. Uczęszczała na prywatną pensję i tajne komplety. Debiutowała w 1898 roku wierszem „Pamiętam w „Przeglądzie Tygodniowym”, pięć lat później w „Niwie” ukazało się jej pierwsze opowiadanie, a rok później w „Prawdzie” powieść. Pierwszy okres twórczości przynosi utwory ukazujące wewnętrzne i osobiste dramaty kobiece (walka natury i kultury).
Pierwszym jej mężem był poeta Leon Rydgier, zaś drugi (od 1922 roku) Jan Jur-Gorzechowski był członkiem PPS-u i dowódcą żandarmerii Legionów. W nowej Polsce Nałkowska angażowała się w wiele inicjatyw społecznych, współpracowała z wieloma instytucjami. Była współzałożycielką Związku Zawodowego Literatów Polskich, pracowała w Biurze Propagandy Zagranicznej, zaś na Wileńszczyźnie współpracowała z Towarzystwem Opieki nad Więźniami. Po 1918 roku Nałkowska tworzyła uniwersalne postaci, poddane prawidłom życia, zdeterminowane warunkami społecznymi i politycznymi, zmieniające swe postawy w zderzeniu z grupą (np. „Romans Teresy Hennert” z 1924 roku).
W okresie międzywojennym działała w organizacjach literackich, a od 1933 roku była członkiem Polskiej Akademii Literatury. Literacko związała się z grupą „Przedmieście”. Pisarka w swej twórczości coraz bardziej skupia się na faktografii, wplata wątki autobiograficzne. Zajmuje się polityką i postawami moralnymi („Granica” z 1935 roku). II wojnę spędziła w Warszawie angażując się w działalność konspiracyjną. Po zakończeniu wojny uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich, co owocowało zbiorem opowiadań „Medaliony.
Przez kolejne lata zasiadała w Krajowej Radzie Narodowej, była także posłanką na sejm, gdzie zasiadała w komisji kultury i sztuki. Nałkowska zmarła 17 grudnia 1954 roku w Warszawie i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.