Jesteś w:
Medaliony
W cyklu „Medalionów” możemy wyróżnić kilka wątków, które spajają poszczególne miniatury. Główny problem związany jest z mottem „ludzie ludziom zgotowali ten los”, który nakazuje pamiętać, że zagładę przeprowadził człowiek, podobnie jak człowiek stał się jej ofiarą. Do II wojny światowej na taką skalę nigdy do tego nie doszło.
Jednym z wątków jest ukazania wizerunków oprawców i zbrodniarzy („Dwojra Zielona”, „Wiza”, „Dno”, Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”). Autorka przedstawia pojedyncze sylwetki, ale także zastanawia się nad zbiorowością – skąd wzięło się zło w tylu tysiącach Niemców, którzy niejednokrotnie z wyrządzania krzywdy innym czerpali satysfakcję. Obok obrazu oprawców mamy wiele sylwetek ofiar – są to wybrani z wielomilionowej rzeszy skazanych i więzionych przez hitlerowców ludzi. Ci którzy cudem przeżyli wojnę, nigdy już nie zdołają normalnie żyć.
Ważną kwestią jest zwrócenie uwagi na problem nauki w służbie totalitarnego systemu. Dotyczy tego przede wszystkim utwór „Profesor Spanner”, który ukazuje, jak naukowcy nie widzieli niczego złego w wykorzystywaniu ludzkich zwłok, ofiar niemieckiej polityki, do ekonomicznego rozwoju kraju. Więźniowie wykorzystywani byli do eksperymentów medycznych („Dno”, „Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”), poprzez co nawet po ich uratowani byli okaleczeni do końca życia.
Jednym z wątków jest obraz masowej śmierci i Holocaustu. Śmierć w opowiadaniach odarta jest z godności, jest odhumanizowana, pełna strachu i cierpienia. Z kolei zagłada ukazana została jako przemyślana polityka niemieckiego państwa służąca jego rozwojowi, zapewnieniu nowych terenów do eksploatacji, maksymalnego wykorzystania fizycznej siły więźniów („Dwojra Zielona”, „Człowiek jest mocny”, „Dno”, „Wiza”, „Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”).
Główne wątki „Medalionów”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW cyklu „Medalionów” możemy wyróżnić kilka wątków, które spajają poszczególne miniatury. Główny problem związany jest z mottem „ludzie ludziom zgotowali ten los”, który nakazuje pamiętać, że zagładę przeprowadził człowiek, podobnie jak człowiek stał się jej ofiarą. Do II wojny światowej na taką skalę nigdy do tego nie doszło.
Jednym z wątków jest ukazania wizerunków oprawców i zbrodniarzy („Dwojra Zielona”, „Wiza”, „Dno”, Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”). Autorka przedstawia pojedyncze sylwetki, ale także zastanawia się nad zbiorowością – skąd wzięło się zło w tylu tysiącach Niemców, którzy niejednokrotnie z wyrządzania krzywdy innym czerpali satysfakcję. Obok obrazu oprawców mamy wiele sylwetek ofiar – są to wybrani z wielomilionowej rzeszy skazanych i więzionych przez hitlerowców ludzi. Ci którzy cudem przeżyli wojnę, nigdy już nie zdołają normalnie żyć.
Ważną kwestią jest zwrócenie uwagi na problem nauki w służbie totalitarnego systemu. Dotyczy tego przede wszystkim utwór „Profesor Spanner”, który ukazuje, jak naukowcy nie widzieli niczego złego w wykorzystywaniu ludzkich zwłok, ofiar niemieckiej polityki, do ekonomicznego rozwoju kraju. Więźniowie wykorzystywani byli do eksperymentów medycznych („Dno”, „Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”), poprzez co nawet po ich uratowani byli okaleczeni do końca życia.
Jednym z wątków jest obraz masowej śmierci i Holocaustu. Śmierć w opowiadaniach odarta jest z godności, jest odhumanizowana, pełna strachu i cierpienia. Z kolei zagłada ukazana została jako przemyślana polityka niemieckiego państwa służąca jego rozwojowi, zapewnieniu nowych terenów do eksploatacji, maksymalnego wykorzystania fizycznej siły więźniów („Dwojra Zielona”, „Człowiek jest mocny”, „Dno”, „Wiza”, „Dorośli i dzieci w Oświęcimiu”).