Jesteś w:
Dżuma
W „Dżumie” mamy do czynienia z dwoma narratorami. Pierwszy z nich na samym początku zwraca się do czytelnika: „Zresztą narrator, którego czytelnik pozna we właściwej chwili (…)”. Dopiero na samym końcu powieści dowiadujemy się, że był nim doktor Rieux. Dlaczego główny bohater pragnął zachować anonimowość? Prawdopodobnie Camus chciał w ten sposób uzyskać wrażenie obiektywności narracji. Gdyby od samego początku wiadome był, że to właśnie doktor jest narratorem, z pewnością miałoby to znaczny wpływ na percepcję dzieła przez czytelnika.
Początkowo anonimowy narrator w pełni identyfikował się z mieszkańcami miasta, uważał się za jednego z nich. Mogą o tym świadczyć chociażby następujące słowa: „Tak więc pierwszą rzeczą, jaką dżuma przyniosła naszym współobywa¬telom, było wygnanie. Narrator sądzi, że może napisać tutaj w imie¬niu wszystkich to, czego sam doświadczył, skoro doświadczył tego w tym samym czasie co wielu naszych współobywateli”. Przyznał też, że nie podjął by się tej trudnej roli, gdyby nie zgromadził wystarczającej liczby relacji ustnych i pisemnych odnoszących się do wydarzeń opisanych w powieści. Dlatego też możemy nazwać go kronikarzem, chociaż on sam nazywa siebie historykiem. Narrator mówi sam o sobie: „Rzecz jasna, że historyk, nawet amator, ma zawsze dokumenty. Narrator tej opowieści ma więc swoje: przede wszystkim własne świadectwo, następnie świadectwa innych, skoro dzięki swej roli musiał zebrać zwierzenia wszystkich osób tej kroniki, na koniec teksty, które wpadły mu w ręce. Zamierza czerpać z nich, gdy uzna to za stosowne, i użyć ich, jak mu się spodoba”.
strona: - 1 - - 2 -
Narracja w „Dżumie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW „Dżumie” mamy do czynienia z dwoma narratorami. Pierwszy z nich na samym początku zwraca się do czytelnika: „Zresztą narrator, którego czytelnik pozna we właściwej chwili (…)”. Dopiero na samym końcu powieści dowiadujemy się, że był nim doktor Rieux. Dlaczego główny bohater pragnął zachować anonimowość? Prawdopodobnie Camus chciał w ten sposób uzyskać wrażenie obiektywności narracji. Gdyby od samego początku wiadome był, że to właśnie doktor jest narratorem, z pewnością miałoby to znaczny wpływ na percepcję dzieła przez czytelnika.
Początkowo anonimowy narrator w pełni identyfikował się z mieszkańcami miasta, uważał się za jednego z nich. Mogą o tym świadczyć chociażby następujące słowa: „Tak więc pierwszą rzeczą, jaką dżuma przyniosła naszym współobywa¬telom, było wygnanie. Narrator sądzi, że może napisać tutaj w imie¬niu wszystkich to, czego sam doświadczył, skoro doświadczył tego w tym samym czasie co wielu naszych współobywateli”. Przyznał też, że nie podjął by się tej trudnej roli, gdyby nie zgromadził wystarczającej liczby relacji ustnych i pisemnych odnoszących się do wydarzeń opisanych w powieści. Dlatego też możemy nazwać go kronikarzem, chociaż on sam nazywa siebie historykiem. Narrator mówi sam o sobie: „Rzecz jasna, że historyk, nawet amator, ma zawsze dokumenty. Narrator tej opowieści ma więc swoje: przede wszystkim własne świadectwo, następnie świadectwa innych, skoro dzięki swej roli musiał zebrać zwierzenia wszystkich osób tej kroniki, na koniec teksty, które wpadły mu w ręce. Zamierza czerpać z nich, gdy uzna to za stosowne, i użyć ich, jak mu się spodoba”.
strona: - 1 - - 2 -