Jesteś w:
Przedwiośnie
„On to właśnie był żołnierzem w każdym calu. Nie było nic poza nim. Naprzód! - i kwita”.
Właśnie podczas służby zaprzyjaźnił się z Hipolitem, któremu uratował życie. Jeśli chodzi natomiast o relacje z kobietami, to zdawał sobie sprawę, że się im podoba i wykorzystywał to. Zakochał się natomiast w kobiecie, której nie mógł mieć, czyli w Laurze, przez co do białości nienawidził jej narzeczonego. W wyniku tejże zazdrości nie tylko pobił się z Barwickim, ale także uderzył jedyną kobietę, którą naprawdę kochał.
Poglądy głoszone przez Cezarego zmieniają się razem z nim. Początkowo zauroczony komunizmem nawoływał do rewolucji. Z czasem na własnej skórze przekonał się, że rewolta nie prowadzi do niczego dobrego i nie ma nic wspólnego z komunizmem. Podczas pobytu w Nawłoci dał się poznać jako obrońca najuboższych – chłopów. Poglądy Baryki były z pewnością patriotyczne, ale jego patriotyzm nie był podszyty wiarą w Boga. Bohater podkreślił, że nie jest osobą wierzącą:
„(…) nie jestem z parafii. Ani z tej, ani z żadnej”.
Cechą, która decyduje o niesłychanej dynamiczności Cezarego jako bohatera literackiego jest zmienność. Postać ta niejako „staje się” na oczach czytelnika, kształtuje. Jego porywczość i impulsywność doskonale oddają usposobienie młodych ludzi, którzy z łatwością mogą się przez to z nim identyfikować. Baryka jest bohaterem poszukującym, który gotowy jest oddać wszystko, by znaleźć rozwiązanie dla ciążącego mu problemu polskiej państwowości.
W „Przedwiośniu” poznajemy dziesięcioletni wycinek losów głównego bohatera przypadający na lata 1914-1924. Był to czas szczególnie bogaty w wydarzenia historyczne, a Cezary Baryka znalazł się w ich centrum. Przez to mamy wrażenie, że nie tylko szybko wydoroślał, ale że w wieku dwudziestu czterech lat przeżył więcej niż niejeden człowiek przez całe życie. Wspomniane dziesięciolecie to czas dojrzewania głównego bohatera i kształtowania się jego osobowości.
Z „Życiorysu” dowiadujemy się, że Cezary był jedynakiem i przez całe dzieciństwo cieszył się miłością i troską rodziców. Chłopiec pobierał nauki od najlepszych korepetytorów, znaj kilka języków obcych a także uczył się gry na fortepianie. Przez czternaście lat wychowywał się „pod kloszem” rodziców.
Wszystko zmieniło się w 1914 roku, kiedy to wybuchła I wojna światowa. Po wyruszeniu ojca na front Cezary doświadczył smaku wolności. Kolejne lata upłynęły mu na ulicznych zabawach i rozrabianiu z kolegami. Na nic nie zdawały się prośby matki. Baryka opuścił się w nauce.
W ten sposób upłynęły mu trzy lata. W 1917 roku na fali popularności znajdowały się hasła bolszewickie. Cezary uległ chwytliwym hasłom rewolucyjnym i przyłączył się do ruchu komunistycznego. Nie obce były mu publiczne egzekucje, manifestacje czy branie udziału w grabieżach majątków najbogatszych mieszkańców Baku. Wkrótce Baryka oddał rewolucjonistom cały rodzinny majątek, nie widząc w tym nic złego.
Dopiero śmierć matki zmusiła go do zastanowienia się nad naturą przemian, jakie zaszły w Baku i do których czynnie przyłożył rękę. Zrozumiał, ze rewolucja nie jest odpowiedzią na nierówność społeczną, ponieważ jeszcze bardziej ją pogłębia. Osamotniony znalazł się w mieście nie tylko zniszczonym przez bolszewików, ale które dodatkowo stało się areną krwawych czystek etnicznych.
Po niespodziewanym spotkaniu z ojcem udaje się do Polski, którą zna tylko z opowieści. Póki co nie czuje, że jest to jego ojczyzna. Cezary po drodze musiał zmierzyć się ze śmiercią drugiego z rodziców. Po dotarciu do Polski okazało się, że ojczyzna równi się diametralnie od tego, co opowiadał mu ojciec.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Cezary Baryka – charakterystyka, dzieje przemiana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„On to właśnie był żołnierzem w każdym calu. Nie było nic poza nim. Naprzód! - i kwita”.
Właśnie podczas służby zaprzyjaźnił się z Hipolitem, któremu uratował życie. Jeśli chodzi natomiast o relacje z kobietami, to zdawał sobie sprawę, że się im podoba i wykorzystywał to. Zakochał się natomiast w kobiecie, której nie mógł mieć, czyli w Laurze, przez co do białości nienawidził jej narzeczonego. W wyniku tejże zazdrości nie tylko pobił się z Barwickim, ale także uderzył jedyną kobietę, którą naprawdę kochał.
Poglądy głoszone przez Cezarego zmieniają się razem z nim. Początkowo zauroczony komunizmem nawoływał do rewolucji. Z czasem na własnej skórze przekonał się, że rewolta nie prowadzi do niczego dobrego i nie ma nic wspólnego z komunizmem. Podczas pobytu w Nawłoci dał się poznać jako obrońca najuboższych – chłopów. Poglądy Baryki były z pewnością patriotyczne, ale jego patriotyzm nie był podszyty wiarą w Boga. Bohater podkreślił, że nie jest osobą wierzącą:
„(…) nie jestem z parafii. Ani z tej, ani z żadnej”.
Cechą, która decyduje o niesłychanej dynamiczności Cezarego jako bohatera literackiego jest zmienność. Postać ta niejako „staje się” na oczach czytelnika, kształtuje. Jego porywczość i impulsywność doskonale oddają usposobienie młodych ludzi, którzy z łatwością mogą się przez to z nim identyfikować. Baryka jest bohaterem poszukującym, który gotowy jest oddać wszystko, by znaleźć rozwiązanie dla ciążącego mu problemu polskiej państwowości.
Droga życiowa Cezarego Baryki
W „Przedwiośniu” poznajemy dziesięcioletni wycinek losów głównego bohatera przypadający na lata 1914-1924. Był to czas szczególnie bogaty w wydarzenia historyczne, a Cezary Baryka znalazł się w ich centrum. Przez to mamy wrażenie, że nie tylko szybko wydoroślał, ale że w wieku dwudziestu czterech lat przeżył więcej niż niejeden człowiek przez całe życie. Wspomniane dziesięciolecie to czas dojrzewania głównego bohatera i kształtowania się jego osobowości.
Z „Życiorysu” dowiadujemy się, że Cezary był jedynakiem i przez całe dzieciństwo cieszył się miłością i troską rodziców. Chłopiec pobierał nauki od najlepszych korepetytorów, znaj kilka języków obcych a także uczył się gry na fortepianie. Przez czternaście lat wychowywał się „pod kloszem” rodziców.
Wszystko zmieniło się w 1914 roku, kiedy to wybuchła I wojna światowa. Po wyruszeniu ojca na front Cezary doświadczył smaku wolności. Kolejne lata upłynęły mu na ulicznych zabawach i rozrabianiu z kolegami. Na nic nie zdawały się prośby matki. Baryka opuścił się w nauce.
W ten sposób upłynęły mu trzy lata. W 1917 roku na fali popularności znajdowały się hasła bolszewickie. Cezary uległ chwytliwym hasłom rewolucyjnym i przyłączył się do ruchu komunistycznego. Nie obce były mu publiczne egzekucje, manifestacje czy branie udziału w grabieżach majątków najbogatszych mieszkańców Baku. Wkrótce Baryka oddał rewolucjonistom cały rodzinny majątek, nie widząc w tym nic złego.
Dopiero śmierć matki zmusiła go do zastanowienia się nad naturą przemian, jakie zaszły w Baku i do których czynnie przyłożył rękę. Zrozumiał, ze rewolucja nie jest odpowiedzią na nierówność społeczną, ponieważ jeszcze bardziej ją pogłębia. Osamotniony znalazł się w mieście nie tylko zniszczonym przez bolszewików, ale które dodatkowo stało się areną krwawych czystek etnicznych.
Po niespodziewanym spotkaniu z ojcem udaje się do Polski, którą zna tylko z opowieści. Póki co nie czuje, że jest to jego ojczyzna. Cezary po drodze musiał zmierzyć się ze śmiercią drugiego z rodziców. Po dotarciu do Polski okazało się, że ojczyzna równi się diametralnie od tego, co opowiadał mu ojciec.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -