Jesteś w:
Przedwiośnie
Baryka nie zdążył zadomowić się w Warszawie, gdy w 1920 roku wybuchła wojna polsko-bolszewicka. Cezary zaciągnął się do armii, lecz nie z przekonania, ale dlatego, że tak robili jego koledzy ze studiów. Dopiero na froncie poczuł miłość do ojczyzny i wielki patriotyzm. Dał się poznać jako wspaniały żołnierz, który wielokrotnie dowodził swojej odwagi. Nie miał wątpliwości, że bolszewicy, z którymi jeszcze niedawno sympatyzował zagrażają niepodległości ojczyzny.
Po zakończeniu działań wojennych dla Baryki wreszcie nadszedł czas napawania się urokami życia. Podczas pobytu w Nawłoci znalazł się w centrum intryg miłosnych w przeróżnych konfiguracjach. Młodzieńcza lekkomyślność bohatera ponownie dała o sobie znać, gdy umyślnie rozkochał w sobie kobiety, co było dla niego niezwykle łechcące. Sam zakochał się w kobiecie, której nie mógł posiąść, ponieważ była już po słowie z innym mężczyzna. Labirynt intryg doprowadził ostatecznie do tragedii i zmusił go do powrotu do Warszawy.
W stolicy ponownie związuje się z komunistami, z którymi nie zgadza się w fundamentalnych kwestiach. Spotkanie z ukochaną powoduje przypływ namiętności i zazdrości i popycha go do udziału w manifestacji maszerującej na Belweder.
Okrutnie doświadczony przez historię Cezary musiał szybko wydorośleć, co nie do końca mu się udało. Chociaż z zewnątrz wydawał się być mężczyzną, wielokrotnie udowadniał, że w głębi ducha wciąż był chłopcem, który sam nie wiedział czego chce, często obrażał się na cały świat, nie będąc zdolnym do pójścia na jakikolwiek kompromis. Baryka chciał od życia wszystko, wszystko albo nic.
Wizja szklanych domów, jaką zarysował przed Cezarym jego ojciec miała bardzo jasne i oczywiste zadanie. Jej celem było zainspirowanie młodzieńca do odbudowy Polski, a także wzniecenie w nim poczucia patriotyzmu i odpowiedzialności za ojczyznę.
Należy pamiętać, że Cezary znał Polskę jedynie z opowieści rodziców i książek. Można powiedzieć, że ojciec z matką wmówili mu, że to jego ojczyzna. Nie czuł on z krajem swoich rodziców większej więzi, poza tym, że dobrze znał język polski (choć znacznie lepiej posługiwał się rosyjskim). Nic dziwnego więc, że ojciec czuł, że musi przekonać syna do kontynuowania podróży, tym bardziej, że Seweryn zdawał sobie sprawę, że Cezary wciąż zachwycał się dokonaniami rewolucji bolszewickiej:
„Jakże w takich momentach pragnął rozstać się z ojcem, wyprawić go w ów świat nieznany, w krainę mitycznej Polski, a zostać tam, wśród rozumnych i silnych! Jakże pragnął dołożyć ramienia do pracy nad realizacją dzieła, nad skrusze- niema że do podwalin świata starego łotrostwa!”.
Świadomy złego stanu zdrowia Seweryn przeczuwał, że może nie udać mu się dotrzeć do kresu podróży. W obawie przed tym, że Cezary mógłby wówczas wysiąść z pociągu i wrócić do Baku, opowiedział mu o szklanych domach.
Futurystyczna wizja, która do końca nie przekonała głównego bohatera, który wielokrotnie odnosił się do niej krytycznie, podziałała na jego młodzieńczą wyobraźnię. Chociaż nie uwierzył w każde słowo ojca, Cezary miał nadzieję, że choć część z nich będzie prawdą. Starcie z rzeczywistością był jednak tak brutalne, że wizja szklanych domów roztrzaskała się w drobny mak. Nie mniej jednak opowieść ojca spełniła swoją główną rolę, ponieważ Cezary nie tylko nie zawrócił po śmierci Seweryna, ale po dotarciu do Polski postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, by ojczyzna jego rodziców stała się i jego ojczyzną.
Dynamizm Cezarego Baryki przejawia się w przemianach, jakie na oczach czytelnika przechodzi bohater. Zmiana jest tym, go charakteryzuje, jest naturalnym składnikiem jego osobowości i wynika z „chłopczyńskiej łatwowierności” bohatera. Daje on się dość łatwo zafascynować pewnymi zjawiskami, ideami czy uczuciami, a następnie całe swoje życie oddaje im bez reszty.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Cezary Baryka – charakterystyka, dzieje przemiana
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimBaryka nie zdążył zadomowić się w Warszawie, gdy w 1920 roku wybuchła wojna polsko-bolszewicka. Cezary zaciągnął się do armii, lecz nie z przekonania, ale dlatego, że tak robili jego koledzy ze studiów. Dopiero na froncie poczuł miłość do ojczyzny i wielki patriotyzm. Dał się poznać jako wspaniały żołnierz, który wielokrotnie dowodził swojej odwagi. Nie miał wątpliwości, że bolszewicy, z którymi jeszcze niedawno sympatyzował zagrażają niepodległości ojczyzny.
Po zakończeniu działań wojennych dla Baryki wreszcie nadszedł czas napawania się urokami życia. Podczas pobytu w Nawłoci znalazł się w centrum intryg miłosnych w przeróżnych konfiguracjach. Młodzieńcza lekkomyślność bohatera ponownie dała o sobie znać, gdy umyślnie rozkochał w sobie kobiety, co było dla niego niezwykle łechcące. Sam zakochał się w kobiecie, której nie mógł posiąść, ponieważ była już po słowie z innym mężczyzna. Labirynt intryg doprowadził ostatecznie do tragedii i zmusił go do powrotu do Warszawy.
W stolicy ponownie związuje się z komunistami, z którymi nie zgadza się w fundamentalnych kwestiach. Spotkanie z ukochaną powoduje przypływ namiętności i zazdrości i popycha go do udziału w manifestacji maszerującej na Belweder.
Okrutnie doświadczony przez historię Cezary musiał szybko wydorośleć, co nie do końca mu się udało. Chociaż z zewnątrz wydawał się być mężczyzną, wielokrotnie udowadniał, że w głębi ducha wciąż był chłopcem, który sam nie wiedział czego chce, często obrażał się na cały świat, nie będąc zdolnym do pójścia na jakikolwiek kompromis. Baryka chciał od życia wszystko, wszystko albo nic.
Jaki wpływ na postawę młodego Baryki miała opowieść ojca?
Wizja szklanych domów, jaką zarysował przed Cezarym jego ojciec miała bardzo jasne i oczywiste zadanie. Jej celem było zainspirowanie młodzieńca do odbudowy Polski, a także wzniecenie w nim poczucia patriotyzmu i odpowiedzialności za ojczyznę.
Należy pamiętać, że Cezary znał Polskę jedynie z opowieści rodziców i książek. Można powiedzieć, że ojciec z matką wmówili mu, że to jego ojczyzna. Nie czuł on z krajem swoich rodziców większej więzi, poza tym, że dobrze znał język polski (choć znacznie lepiej posługiwał się rosyjskim). Nic dziwnego więc, że ojciec czuł, że musi przekonać syna do kontynuowania podróży, tym bardziej, że Seweryn zdawał sobie sprawę, że Cezary wciąż zachwycał się dokonaniami rewolucji bolszewickiej:
„Jakże w takich momentach pragnął rozstać się z ojcem, wyprawić go w ów świat nieznany, w krainę mitycznej Polski, a zostać tam, wśród rozumnych i silnych! Jakże pragnął dołożyć ramienia do pracy nad realizacją dzieła, nad skrusze- niema że do podwalin świata starego łotrostwa!”.
Świadomy złego stanu zdrowia Seweryn przeczuwał, że może nie udać mu się dotrzeć do kresu podróży. W obawie przed tym, że Cezary mógłby wówczas wysiąść z pociągu i wrócić do Baku, opowiedział mu o szklanych domach.
Futurystyczna wizja, która do końca nie przekonała głównego bohatera, który wielokrotnie odnosił się do niej krytycznie, podziałała na jego młodzieńczą wyobraźnię. Chociaż nie uwierzył w każde słowo ojca, Cezary miał nadzieję, że choć część z nich będzie prawdą. Starcie z rzeczywistością był jednak tak brutalne, że wizja szklanych domów roztrzaskała się w drobny mak. Nie mniej jednak opowieść ojca spełniła swoją główną rolę, ponieważ Cezary nie tylko nie zawrócił po śmierci Seweryna, ale po dotarciu do Polski postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, by ojczyzna jego rodziców stała się i jego ojczyzną.
Przemiana wewnętrzna Cezarego Baryki
Dynamizm Cezarego Baryki przejawia się w przemianach, jakie na oczach czytelnika przechodzi bohater. Zmiana jest tym, go charakteryzuje, jest naturalnym składnikiem jego osobowości i wynika z „chłopczyńskiej łatwowierności” bohatera. Daje on się dość łatwo zafascynować pewnymi zjawiskami, ideami czy uczuciami, a następnie całe swoje życie oddaje im bez reszty.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -