Jesteś w:
Krzyżacy
Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu w rodzinie szlacheckiej, pielęgnującej dawne tradycje i patriotyzm. Od 1861 roku rodzina zamieszkała w Warszawie, gdzie przyszły pisarz ukończył gimnazjum, a następnie studia filologiczno-historyczne w Szkole Głównej. Wówczas zadebiutował jako dziennikarz i publicysta (pisał pod pseudonimem Litwos), angażujący się w krzewienie pozytywistycznych idei.
Pierwsza powieść „Na marne” ukazała się w 1872 roku. Następnie Sienkiewicz redagował dział literacki w piśmie „Niwa” (był jego współwłaścicielem), a także zamieszczał swe nowele. W 1876 roku wyjechał jako korespondent do Ameryki Północnej, a swoje spostrzeżenia zapisał w „Listach z podróży do Ameryki”. Podróże zainspirowały go do opublikowania m. in. „Orso”, „Latarnik”, „Sachem” (o losie kolonizowanych Indian). Po powrocie do Polski w 1879 roku ożenił się z Marią Szetkiewiczówną (mieli dwójkę dzieci), która jednak po czterech latach zmarła. Nieporozumieniem okazał się także jego ślub z Marią Romanowiczówną.
Od 1883 roku do 1888 roku pisarz pracował nad „Trylogią” („Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”). Utwory początkowo ukazywały się w odcinkach w pismach: „Słowo”, „Czas”, „Dziennik Poznański”. Dzięki nim autor zyskał wielką popularność i uznanie. Wiele podróżował (Konstantynopol, Grecja, Włochy). W 1890 roku udał się w długą podróż do Afryki, z której wspomnienia posłużyły za kanwę powieści dla młodzieży „W pustyni i w puszczy”. Po powrocie pisarz wydaje powieści współczesne: „Bez dogmatu” i „Rodzinę Połanieckich”, zaś w kolejnych latach ponownie powraca do literatury historycznej: w 1896 roku ukazuje się „Quo vadis”, a w „Tygodniku Ilustrowanym” ukazują się „Krzyżacy”.
Podczas obchodów jubileuszu pisarza w 1900 roku otrzymuje on od narodu majątek w Oblęgorku. W 1905 roku Sienkiewicz zostaje laureatem literackiej Nagrody Nobla. W 1911 roku ukazuje się powieść „W pustyni i w puszczy”. Po wybuchu I wojny światowej noblista w Szwajcarii organizuje pomoc humanitarną dla Polaków. Umiera 15 listopada 1916 roku w Szwajcarii, zaś jego prochy spoczęły w 1924 w roku w Warszawie, w krypcie katedry św. Jana.
Henryk Sienkiewicz – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHenryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu w rodzinie szlacheckiej, pielęgnującej dawne tradycje i patriotyzm. Od 1861 roku rodzina zamieszkała w Warszawie, gdzie przyszły pisarz ukończył gimnazjum, a następnie studia filologiczno-historyczne w Szkole Głównej. Wówczas zadebiutował jako dziennikarz i publicysta (pisał pod pseudonimem Litwos), angażujący się w krzewienie pozytywistycznych idei.
Pierwsza powieść „Na marne” ukazała się w 1872 roku. Następnie Sienkiewicz redagował dział literacki w piśmie „Niwa” (był jego współwłaścicielem), a także zamieszczał swe nowele. W 1876 roku wyjechał jako korespondent do Ameryki Północnej, a swoje spostrzeżenia zapisał w „Listach z podróży do Ameryki”. Podróże zainspirowały go do opublikowania m. in. „Orso”, „Latarnik”, „Sachem” (o losie kolonizowanych Indian). Po powrocie do Polski w 1879 roku ożenił się z Marią Szetkiewiczówną (mieli dwójkę dzieci), która jednak po czterech latach zmarła. Nieporozumieniem okazał się także jego ślub z Marią Romanowiczówną.
Od 1883 roku do 1888 roku pisarz pracował nad „Trylogią” („Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”). Utwory początkowo ukazywały się w odcinkach w pismach: „Słowo”, „Czas”, „Dziennik Poznański”. Dzięki nim autor zyskał wielką popularność i uznanie. Wiele podróżował (Konstantynopol, Grecja, Włochy). W 1890 roku udał się w długą podróż do Afryki, z której wspomnienia posłużyły za kanwę powieści dla młodzieży „W pustyni i w puszczy”. Po powrocie pisarz wydaje powieści współczesne: „Bez dogmatu” i „Rodzinę Połanieckich”, zaś w kolejnych latach ponownie powraca do literatury historycznej: w 1896 roku ukazuje się „Quo vadis”, a w „Tygodniku Ilustrowanym” ukazują się „Krzyżacy”.
Podczas obchodów jubileuszu pisarza w 1900 roku otrzymuje on od narodu majątek w Oblęgorku. W 1905 roku Sienkiewicz zostaje laureatem literackiej Nagrody Nobla. W 1911 roku ukazuje się powieść „W pustyni i w puszczy”. Po wybuchu I wojny światowej noblista w Szwajcarii organizuje pomoc humanitarną dla Polaków. Umiera 15 listopada 1916 roku w Szwajcarii, zaś jego prochy spoczęły w 1924 w roku w Warszawie, w krypcie katedry św. Jana.