Jesteś w:
Krzyżacy
Rycerz średniowieczny pochodził zawsze z dobrego domu, jednak zostawał pasowany dopiero za szczególne zasługi czy zalety charakteru. Zbyszko został pasowany na rycerza po osłonieniu własną piersią księżnej Anny Danuty i jej dwórek przed szarżą tura. Nie odbyło się to w tradycyjny sposób, gdy rycerz przyklękał na jedno kolano przed zwierzchnikiem, który mieczem dotykał jego ramienia, ponieważ leżał w łóżku lecząc rany.
Rycerstwo zobowiązywało do zachowania szczególnej moralności i obyczajów. Rycerze walczyli w turniejach by popisać się swą siłą i umiejętnościami, lecz obok zalet ciała musieli wykazać się uczciwością w walce (tak zachował się Zbyszko w walce z Ulrykiem w Malborku, gdy nie zaatakował przeciwnika widząc, że pękł mu popręg). Rycerze wyzywali się także na pojedynki, gdy poczuli się obrażeni lub w obronie własnego zdania (np. sąd boży podczas walki Zbyszka z Rotgierem). Rzucali wówczas przeciwnikowi rękawicę, a ten ją musiał podnieść lub skazywał się na hańbę. Popularne były także rycerskie uczty podczas których suto jedzono i pito.
Każdy rycerz służył damie swego serca. Rycerze podczas takich spotkań służyli przy stole swym wybrankom lub znamienitym damom (Zbyszko służył m. in. Danusi i księżnej Annie Danucie). Zdarzało się, że rycerze ślubowali swym wybrankom dokonanie szlachetnych i wzniosłych czynów (Zbyszko ślubował Danusi zdobycie trzech krzyżackich pawich czubów). Cenione były także wspólne polowania na grubego zwierza. Zaprzyjaźnieni rycerze, mieszkający po sąsiedzku pomagali sobie nawzajem i często się odwiedzali. Widać to na przykładzie związku Maćka z Bogdańca z Zychem ze Zgorzelic.
Ciekawym obyczajem było ocalenie skazanego na śmierć rycerza przed śmiercią przez wybrankę jego serca. Narzucała mu ona wówczas białą chustę na głowę, mówiąc „mój ci on”. Tym samym zobowiązywała się do jego poślubienia i wybawiała od katowskiego topora.
Obraz średniowiecznych obyczajów rycerskich w „Krzyżakach”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimRycerz średniowieczny pochodził zawsze z dobrego domu, jednak zostawał pasowany dopiero za szczególne zasługi czy zalety charakteru. Zbyszko został pasowany na rycerza po osłonieniu własną piersią księżnej Anny Danuty i jej dwórek przed szarżą tura. Nie odbyło się to w tradycyjny sposób, gdy rycerz przyklękał na jedno kolano przed zwierzchnikiem, który mieczem dotykał jego ramienia, ponieważ leżał w łóżku lecząc rany.
Rycerstwo zobowiązywało do zachowania szczególnej moralności i obyczajów. Rycerze walczyli w turniejach by popisać się swą siłą i umiejętnościami, lecz obok zalet ciała musieli wykazać się uczciwością w walce (tak zachował się Zbyszko w walce z Ulrykiem w Malborku, gdy nie zaatakował przeciwnika widząc, że pękł mu popręg). Rycerze wyzywali się także na pojedynki, gdy poczuli się obrażeni lub w obronie własnego zdania (np. sąd boży podczas walki Zbyszka z Rotgierem). Rzucali wówczas przeciwnikowi rękawicę, a ten ją musiał podnieść lub skazywał się na hańbę. Popularne były także rycerskie uczty podczas których suto jedzono i pito.
Każdy rycerz służył damie swego serca. Rycerze podczas takich spotkań służyli przy stole swym wybrankom lub znamienitym damom (Zbyszko służył m. in. Danusi i księżnej Annie Danucie). Zdarzało się, że rycerze ślubowali swym wybrankom dokonanie szlachetnych i wzniosłych czynów (Zbyszko ślubował Danusi zdobycie trzech krzyżackich pawich czubów). Cenione były także wspólne polowania na grubego zwierza. Zaprzyjaźnieni rycerze, mieszkający po sąsiedzku pomagali sobie nawzajem i często się odwiedzali. Widać to na przykładzie związku Maćka z Bogdańca z Zychem ze Zgorzelic.
Ciekawym obyczajem było ocalenie skazanego na śmierć rycerza przed śmiercią przez wybrankę jego serca. Narzucała mu ona wówczas białą chustę na głowę, mówiąc „mój ci on”. Tym samym zobowiązywała się do jego poślubienia i wybawiała od katowskiego topora.